Nananakit pa rin ang buong katawan ko nang magising ako sa umagang iyon. Ngunit hindi katulad noong mga nakaraang araw na kailangan ko munang mamilipit sa sakit bago ako makakilos. Ngayon ay mas magaan na kahit papano ang pakiramdam ko kahit na may mga munting hapdi at kirot pa rin akong nararamdaman sa katawan ko. Kahit may bahagyang pamamaga pa rin ang pisngi kong sinampal ni Gob ay nagawa ko pa ring ngumiti.
Napatawad na ako ni Samuel. Natanggap na niya akong muli.
At ang Steven na iyon na nagpahamak sa akin? Patawarin ako ng Diyos ngunit hinding-hindi ko siya mapapatawad. Dahil sa kapabayaan niya ay mapahamak ako. Iniisip ko pa ngang sinadya niya iyon upang magkagalit kami ni Samuel. I'll let Samuel deal with him. Ganon pa man, ayokong isipin na kailangang patayin ni Samuel si Steven
