ตอนที่ 3 วันนั้นคุณเป็นคนหายไปเอง
1163 Words
ไม่กี่นาทีเด็กน้อยสงบ เพราะน้ำฟ้าเดินมานั่งลงแล้วเปิดเต้าให้ลูกดูด แต่กลับนั่งหันหลังใส่เขา ก็เอากันมาแล้วมั้ย ดูดมันทุกอย่างแต่น้ำฟ้ายังมาทำอาย
"ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไมต้องปล่อยให้เวลามันผ่านมานานขนาดนี้ คิดว่าเลี้ยงลูกคนเดียวไหวหรือไง ตัวเองก็ต้องทำงาน แล้วเวลาไปสอนปล่อยลูกไว้กับใคร"
ยิงคำถามยาวขนาดนี้ ไม่รู้จะจำได้ไหม หากจำไม่ได้ เขาก็จำไม่ได้เหมือนกัน
"ถ้าฟ้าบอกคุณ คุณจะยินดีรับผิดชอบใช่ไหมคะ"
"ก็ลูกของฉันไหม"
"แต่วันนั้นคุณเป็นคนหายไปจากชีวิตฟ้าเองนะคะ"
คนพูดหยาดน้ำตาเต็มป้อ พอนึกถึงเรื่องราวในอดีตยังปวดใจไม่หายเลย เชื่อไหมว่าเราคุยกันแค่วันสองวันเธอก็ใจง่ายยอมมีอะไรกับเขาแล้ว
เธอเชื่อใจว่าเขาคงไม่ทำให้เธอผิดหวัง แตเธอก็แอบกังวลอยู่ลึกๆ ว่าเขาอาจไม่จริงจังกับเธอ
แต่เพราะคำว่ารัก เธอรักคุณแสนตั้งแต่แรกเจอ แต่ในที่สุดคุณแสนก็ทำลายความเชื่อใจของเธอโดยการหายไปจากชีวิตและไม่มาเจออีกเลย
สำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่งมันเจ็บมากๆ เธอเสียใจอยู่เป็นเดือนๆ ร้องไห้ทุกวันทั้งที่บอกตัวเองให้พอได้แล้วแต่เธอกลับทำไม่ได้
"คุณไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฟ้าลาออกจากโรงเรียนแล้ว ฟ้ามีเวลาเลี้ยงลูกทั้งวัน"
"ลาออกแล้ว?"
"ค่ะ"
สิบแสนคิดตาม ตอนนั้นเขาได้ข่าวว่าน้ำฟ้าเพิ่งบรรจุไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มาบอกว่าลาออก แสดงว่าอีกฝ่ายก็สอนได้แค่แป๊บเดียว
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
"ลาออกแล้วเอาเงินที่ไหนใช้"
นี่ต่างหากที่เขาสงสัย คนเราคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงิน โดยเฉพาะน้ำฟ้าที่ต้องเลี้ยงลูกเอง เงินยิ่งจำเป็นต่อการเติบโตของเด็กคนหนึ่ง
"หรือเกาะไอ้ยอดมันกิน"
"ฟ้าไม่ได้เกาะพี่ยอดกินค่ะ ฟ้าก็มีงานทำ" ถึงแม้ลุงยอดของสิบหมื่นจะเทียวเอาเงินให้เธอประจำ แต่เธอก็เอาไปฝากให้ลูกทั้งหมด เก็บไว้ให้แกใช้ตอนโต
"ทำอะไร"
"สอนพิเศษค่ะ"
เลิกเรียนจะมีเด็กแถวบ้านมาเรียนพิเศษกับเธอทุกๆ วัน ชั่วโมงละสามสิบบาท เธอสอนวันละชั่วโมงครึ่ง วันไหนลูกงอแงก็ยืดเวลาออกไปอีกโดยไม่คิดเงิน
ต้องขอบคุณผู้ปกครองของเด็กทั้งสิบคนที่ยังเห็นใจให้ลูกเรียนพิเศษกับคนที่มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลลูกเล็กอย่างเธอ
"พอใช้?"
"พอค่ะ"
เธอเลี้ยงลูกด้วยนมแม่จึงไม่ค่อยเปลืองเท่าไหร่ ส่วนอาหารของลูกก็ง่ายๆ เพราะสิบหมื่นเพิ่งขวบเดียวเอง ขนมนมเนยยังไม่รู้จัก หลักๆ มีแค่นมกับข้าวและผลไม้ในบางมื้อ
ชาวบ้านเลี้ยงลูกยังไง เธอก็เลี้ยงแบบนั้น ข้าวต้มใส่ผักมีเนื้อสัตว์เป็นโปรตีน รับประกันสารอาหารครบถ้วนแน่นอน
"แล้วไม่คิดเหรอว่าหากวันหนึ่งลูกโตขึ้นต้องใช้ตังค์เยอะ"
"ลูกโตฟ้าคงไปทำงานอย่างอื่นค่ะ แต่ช่วงนี้ลูกยังเล็กฟ้าจึงยังทำอะไรไม่ได้มากเพราะไม่มีคนช่วยเลี้ยง"
"ไม่ต้องไปทำ อยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวฉันดูแลเธอกับลูกเอง"
สิบแสนใช้เวลาที่ลูกกินนมลุกขึ้นเดินสำรวจบ้าน สายตาไปสะดุดกับเสื้อผ้าของผู้ชายในตะกร้า และของใช้ตรงหน้าโต๊ะกระจกเครื่องแป้ง จะเป็นของใครถ้าไม่ใช่ไอ้นั่น
"ทำไมต้องให้ไอ้ยอดมาอยู่ที่นี่"
"พี่ยอดมาอยู่เป็นเพื่อนฟ้าค่ะ"
"รู้ แต่ทำไมต้องให้มันมาอยู่เป็นเพื่อน พ่อกับแม่เธอไปไหน"
"พ่อเสียแล้วค่ะ"
".." สิบแสนนิ่งไปพักนึงก่อนจะถามต่อ
"แม่ล่ะ"
"ย้ายไปอยู่กับสามีใหม่ค่ะ"
"พ่อไอ้ยอด?"
"ค่ะ" น้ำฟ้าตอบเสียงสั่นๆ จนสิบแสนต้องชำเลืองมอง เห็นน้ำฟ้าปาดน้ำตาออกเงียบๆ
เขาไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรทำไมคนเป็นแม่ถึงเลือกทิ้งลูกสาวกับหลานอยู่บ้านสองคนแล้วไปอยู่กับผัวใหม่ที่ไม่ใช่สายเลือด
แต่ช่างเถอะ เขามาวันนี้เพราะต้องการดูแลสองแม่ลูก อยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ส่วนคนอื่นเขาไม่สนจะเป็นตายร้ายดียังไง
"ได้กับมันหรือยังไอ้ยอดน่ะ"
"คุณแสน.." น้ำฟ้าไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงถามแบบนี้นะ
"ถามก็ตอบ"
"ยังค่ะ"
"อย่ามาโกหก ไอ้ยอดมันเสือผู้หญิงมันคงปล่อยเธอเอาไว้หรอก" ใบหน้ามันเรียกผู้หญิงซะขนาดนั้น ไอ้นี่มันแพรวพราว ไอ้ตัวร้ายในละครหลังข่าวน่ะมันเลย
ส่วนเขา พระเอกมาก หล่อและนิสัยดีสุดๆ ไม่มีพิษไม่มีภัย ที่สำคัญรวย ค.ว.ยใหญ่ หาได้จากไหน หล่อรวยค.ว.ยใหญ่ขนาดนี้
"เขาเป็นพี่ชายฟ้า เราจะมีอะไรกันได้ไงคะ"
"ก็แค่พี่ชายปลอมๆ เธอกับมันไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด ไม่ได้โตมาด้วยกัน มีหรือที่ไอ้ยอดมันจะไม่ทำ" สวยก็สวย หุ่นดีก็หุ่นดี ยิ่งมีลูกยิ่งนมใหญ่ขึ้นไปอีก ไม่ล่อตาไอ้ยอดเป็นไปไม่ได้
"งั้นมีก็ได้ค่ะ ฟ้ากับพี่ยอดมีอะไรกันแล้ว คุณแสนพอใจหรือยังคะ" น้ำฟ้าบอกอย่างเหลืออด บอกไม่มีก็ไม่เชื่อ งั้นก็บอกว่ามีไปเลยว่ามีดูซิว่าเขาจะจบไหม
"งั้นเสียใจด้วย ต่อไปเธอคงไม่ได้นอนกอดกับมัน เพราะเธอกับลูกต้องไปอยู่ที่บ้านฉัน!"
เอ่ยจบแย่งคนบนตักมาอุ้มแล้วถือวิสาสะเดินเร็วออกจากบ้าน ระหว่างนั้นเด็กน้อยร้องไห้ไปตลอดทางจนเกิดความกดดันที่ฝั่งของน้ำฟ้า
หญิงสาวรีบหยิบกุญแจบ้านกับมือถือติดไปด้วยแล้วเดินออกจากบ้าน ล็อกประตูเอาไว้ด้วยแล้วเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถ
สิบหมื่นที่เห็นหน้าแม่รีบขืนตัวหาทันที สิบแสนยอมให้ลูกกับแม่
น้ำฟ้ารีบรับมานอนบนตัก เอียงหลบแล้วเปิดเสื้อตัวเอง สิบหมื่นก็งับเต้าแม่ทันที และเสียงร้องไห้ที่ดูเหมือนทรมานเมื่อกี้ก็เงียบหายไป มีแต่เสียงหายใจเข้าออกของเด็กน้อยเวลาดูดนมแม่
แต่ด้วยความยาวของร่างกายทำให้เท้าของสิบหมื่นไปโดนอะไรบางอย่าง เจ้าตัวเล็กจึงเอาเท้าเขี่ยเล่น สิบแสนรีบจับหมับ สิบหมื่นก็รีบชักกลับทันที
หึ
ป๊อดเอ๊ย!
สิบแสนกระตุกยิ้มมุมปาก
- Writer
