ขวัญชีวาพูดพลางทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้าม แล้วสายตาเธอก็พลันเห็นด้านหลังของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดจากที่เธอนั่งไปด้านในสุด แม้จะเห็นเพียงด้านหลังเธอกลับจำได้ว่าคือหลี่คัง ปากไวเท่าความคิดเธอหันไปสะกิดที่แขนเพื่อนซึ่งกำลังใช้ส้อมพันเส้นบะหมี่เข้าปากเป็นคำแรก
“ยายนก คุณหลี่คังที่แกมองหานั่งอยู่ตรงนั้นไง”
กรวรรณหันไปมองตามสายตาเพื่อนแล้วก็อุทาน “จริงๆ ด้วย ที่แท้มานั่งกินบะหมี่ถ้วยอยู่ในนี้นี่เอง เราคงต้องเขาไปทักทายเสียหน่อยแล้ว”
คนที่นั่งแอบอยู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาอุตส่าห์หลบเข้าไปด้านในสุดแม่คุณยังจะสังเกตเห็นอีก ไม่ถึงอึดใจต่อมาหญิงสาวที่คนสนิทของเขาเรียกว่ายายเตี้ยก็เดินมาหาโดยมีหญิงสาวอีกคนเดินตามหลังมาไม่ห่าง
“คุณหลี่คัง”
คนถูกเรียกค่อยๆ หันไปมองเพื่อความแนบเนียน มีส้อมพลาสติกถืออยู่ในมือราวกับเตรียมพร้อมจะกิน ทั้งที่ก่อนหน้าเขาได้แต่นั่งดมกลิ่นเพียงอย่างเดียว
“ครับ” บา
