คำพูดของเพื่อนทำเอาคนมั่นใจว่าตัวเองมองไม่ผิดรู้สึกขัดเคืองใจนักหนา จึงเผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคลางแคลงใจออกไปทันที “เสียงของคุณหลี่คังน่ะเหมือนคุณฌอนของแก”
คราวนี้คนที่กำลังง่วงนอนดวงตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที “แกจะบ้าเหรอหนูวา เสียงจะไปเหมือนกันได้ยังไง แต่รูปร่างน่ะมีส่วนคล้ายกันอยู่ไม่แปลกหรอก เพราะหนุ่มไต้หวันน่ะรูปร่างสูงๆ ทั้งนั้น แล้วเสียงคุณฌอนน่ะออกทุ้ม แต่เสียงคุณหลี่คังตอนพูดภาษาจีนน่ะออกห้าวๆ”
ขวัญชีวาฟังแล้วคิดตาม จะเถียงออกไปก็ไม่ได้เพราะความจริงเป็นเช่นนั้น แล้วตอนได้ยินพูดภาษาไทยเธอก็ได้ยินอยู่เพียงคนเดียวไม่มีพยานยืนยัน
โอ๊ย...อยากจะบ้า
“แกเลิกฟุ้งซ่านเหอะหนูวา หลี่คังคือหลี่คัง” กรวรรณพูดตัดบทแล้วก็ยิ้มกริ่ม “หรือว่า...แกคิดถึงคุณฌอนจนหูฝาดฟังเสียงคุณหลี่คังเป็นคุณฌอน”
“แกอย่ามาพูดบ้าๆ นะยายนก” พูดว่าเพื่อนออกไปแล้วพลันนึกถึงตอนที่กำลังนั่งกินเต้าหู้เหม็นแล้วเห็นคนที่กำลังถู
