คนถูกชมที่มีอายุเหยียบห้าสิบยิ้มรับคำชมซึ่งไม่เกินความเป็นจริงไปนัก ด้วยใบหน้าที่อ่อนกว่าวัยจริง ทำให้หลายคนที่ไม่เคยรู้ความเป็นมามักจะเดาผิดพลาดอยู่บ่อยครั้ง
“ขอบคุณที่ชมค่ะแต่ดิฉันไม่ยอมใจอ่อนหรอกนะคะ”
คนชมฝืนยิ้มเจื่อนๆ แล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ “ถ้าอย่างนั้นโฉมขอตัวกลับก่อนนะคะ” แล้วหันไปทางขวัญชีวา “ถ้าหนูวาเปลี่ยนใจก็โทร. หาน้าโฉมได้ตลอดเวลานะคะ”
เมื่อเห็นรถของผู้จัดละครออกจากรั้วบ้านไปแล้ว ขวัญชีวาก็หันไปทางมารดาพลางทำตาโต เมื่อเห็นอีกฝ่ายอยู่ในชุดคาฟตานสีชมพูประดับลายปักดอกไม้ทั้งตัว
“วันนี้แม่แต่งตัวสวยจัง ยังกับสาวยิปซีแน่ะค่ะ”
ลลดายิ้มกว้าง “อ๋อ น้าแขซื้อมาฝากจ้ะ”
“อ๋อ ค่ะ...เดี๋ยวนี้แม่มีเพื่อนเป็นผู้จัดละครเชียวหรือคะ”
คนเป็นมารดาหัวเราะเสียงระรื่น “อ๋อ...ก็รู้จักผ่านทางน้าแขนั่นแหละลูก แล้วน้าแขดันไปคุยอวดว่าบ้านเราสวย คุณโฉมเลยจะมาขอยืมเพื่อถ่ายละครเรื่องล่าสุด พูดขอ
