นางพุดแก้วส่ายหน้าหวือ “ไม่เอาหรอกยายไม่ชอบนั่งเครื่องบิน เดี๋ยวยายไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้อ๋องน้อยอย่าลืมตื่นเช้าๆ มาใส่บาตรกับยายด้วยล่ะ”
“ครับคุณยาย”
หลังจากผู้เป็นยายเดินลับหายไปแล้วฌอนก็หันไปมองพี่สาว
“พี่พลูจ้องหน้าผมแล้วยิ้มหมายความว่าไงครับ”
คนถูกถามเท้าคางเอียงคอมองหน้าหล่อเหลาของน้องชายอย่างชื่นชมพลางยิ้ม “ถ้าสาวๆ มาได้ยินคุณยายเรียกอ๋องว่าอ๋องน้อยคงจะขำกลิ้ง”
“นั่นสิครับ” ฌอนคิดตามอย่างกลัดกลุ้ม รู้สึกสูญเสียความมั่นใจลงไปหลายขุม คนอย่างเขาที่ในแวดวงธุรกิจมีคนตั้งฉายาให้ว่ายิ้มพิฆาต ชื่อเล่นว่าอ๋องน่ะไม่เท่าไรแต่อ๋องน้อยนี่สิ โดยเฉพาะถ้าเธอผู้นั้นมาได้ยินเข้า คาดว่าคงหัวเราะเป็นแน่
“อ้อ พี่ลืมบอกไป เดี๋ยวนี้อ๋องดังใหญ่แล้วนะ”
“ดังใหญ่! อย่าบอกนะครับว่าพี่พลูเห็นผมจากในเฟซบุ๊ก”
คนเป็นพี่สาวยิ้ม “ตอนแรกพี่ไม่รู้หรอกจ้ะ เด็กที่ร้านเป็นคนบอกน่ะ”
“เด็กที่ร้าน…ร้านอะไรหรือครับ”
