คนบนตั่งก้มลงดึงหลานชายคนเดียวเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจระคนคิดถึง
“คุณยายรอจนหลับไปแล้วรอบหนึ่งนะอ๋อง” หิรัญญิการ์บอกน้องชายยิ้มๆ
ดวงหน้าของหญิงสาวกับน้องชายนั้นคล้ายคลึงกันจนมองเผินๆ แทบจะแยกไม่ออก มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นสายเลือดเดียวกันจากการที่มารดาของทั้งคู่เป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากนั่นเอง
“อ๋องขอโทษนะครับคุณยาย พอดีมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อยทำให้มาช้ากว่ากำหนด” คนเป็นหลานชายบอกพลางบีบนวดแขนผู้เป็นยายไปมาอย่างประจบ
“ไม่เป็นไรหรอก ยายทำกับข้าวไว้ให้ตั้งแต่เย็น เมื่อกี้ยายพลูไปอุ่นไว้ให้แล้ว อ๋องน้อยหายไปเลยนะ ไม่ได้มาหายายตั้งหลายเดือน” หญิงชราเอ่ยปากต่อว่าแม้จะไม่ชอบบิดาของหลานชายนัก แต่ก็รักหลานชายทูนหัวทูนเกล้าเช่นกัน เปรียบได้กับสุภาษิตไทยที่ว่าเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงก็ไม่คงไม่ผิดเพี้ยนนัก
“ช่วงนี้งานยุ่งครับ อ๋องไม่ได้มาหาแต่โทร. ถามไถ่กับพี่พลูตลอด แล้วนี่คุณลุงคุณ
