ZEN – NAMI 09 ประโยชน์ของการเลี้ยงนามิ

1547 Words

หลายวันต่อมา... ฉันนั่งคิดนอนคิดตะแคงคิดมาแล้วว่าอะไรคือประโยชน์ที่คุณเซนจะได้รับเมื่อเลี้ยงฉันต่อ...คำตอบคือไม่มี -_- ใช่ไม่มีเลย...เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเลี้ยงดูฉันต่อเมื่อครบสามเดือนก็คงต้องออกไปจากที่นี่จริง ๆ นั่นแหละ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนแต่ก็คงต้องไป ส่วนเรื่องงานตอนนี้ฉันเริ่มลงมือแล้วและก็ได้เงินมาบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้นด้วย แค่จะใช้หนี้คุณเซนยังไม่พอเลย งานแปลก็สนุกดีและง่ายเพราะฉันได้ภาษาอยู่แล้วแปลเยอะก็ได้เยอะ แปลเสร็จส่งก็ได้เงินเลยแต่กว่าจะแปลเสร็จก็เล่นเอาปวดหลังอยู่เหมือนกันแต่ในเมื่อมันเป็นงานฉันก็ต้องทำต่อไป “เฮ้อออ~” แม้ว่าตอนนี้คุณเซนจะไม่ได้ห้ามเรื่องการมีตัวตนในห้องแล้วเถอะแต่ฉันก็ยังไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้อยู่ดี “คิดไม่ออกเลยแหะ” วันพรุ่งนี้แล้วด้วยที่ฉันต้องบอกเขาก็วันพรุ่งนี้มันวันเกิดของฉันนี่น่า ติ๊ด! ติ๊ด! แกร๊ด!! “กลับมาแล้ว!!” พรึ่บ!! ฉันลุกขึ้นและเกาะโซฟาไว้โพล่งหัวออกไปนิดหน่อยเพื่อแอบมองเขาเหมือนหมาตอนเจ้าของกลับมาเลยแหะ “....” เขามองหน้าของฉันและเดินเข้าห้องตัวเองไปเลย “อะไรกัน?” ไม่คิดจะทักทายเลยหรือไงอุตส่าห์ยิ้มให้ฉันหน้าบูดก่อนจะหันกลับไปนั่งเหมือนเดิม เขาไม่ได้ห้ามเรื่องการออกจากแล้ว แต่เขาเองที่ทำเหมือนฉันเป็นอากาศหรือสัตว์เลี้ยงเพราะพอเขาทำอาหารเสร็จก็เผื่อฉันด้วยจานนึง “ฉันไม่น่ารักจริง ๆ เหรอ?” ฉันถามตัวเองก่อนจะส่งกระจก ฉันตอนนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าตอนแรกที่เจอกันเพราะฉันได้กินข้าวกินขนมตามใจ ร่างกายเลยเริ่มเติบโตแล้ว ฉันไม่ได้ขาวมากเท่าไหร่แต่เพราะไม่ได้ออกแดดเลยก็เลยทำให้ดูดีขึ้นมานิดนึงความจริงฉันอยากผิวแทนมากกว่าคนพวกนั้นจะได้จำฉันไม่ได้ถ้าฉันออกไปข้างนอกเพราะงั้นไปอาบแดดให้ตัวเองผิวแทนดีกว่าแต่อาจจะดำแบบไหม้ได้ต้องระวังให้ดี “เฝ้าบ้านดี ๆ ละ” ฉันที่กำลังคิดเรื่องสีผิวตัวเองคุณเซนก็เดินออกและพูดขึ้นฉันหันไปมองเขาทันที “จะไปไหนคะ?” ฉันถามเพราะว่าวันนี้เขาแต่งตัวหล่อมากกกก!!!ไปไหนอ่า? “ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องรายงานเธอเพราะงั้นอย่าดื้อและเฝ้าบ้านซะใครก็เห่าด้วยละ” เขาพูดและเดินออกไปเลย “หะเห่า หนูไม่ใช่หมานะ!!!” “ยัยลูกหมานามิ” เขาบอกแบบนั้นก่อนจะเดินออกไปทันทีเลยโดยไม่มีการบอกใด ๆ ว่าไปไหนทั้งนั้น เหอะ!! คิดว่าอยากอยู่ด้วยหรือไงกันดีซะอีกอยู่คนเดียว เช้าวันต่อมา... “หาวววว~” ฉันตื่นขึ้นมาที่โซฟาตัวใหญ่และไม่มีวี่แววของคุณเซนเลยนี่เขาไม่ได้กลับห้องเหรอ? “ไปไหนกันนะ?” หรือว่าเขาจะมีแฟน 0_0 โอ้วววว!!คนโชคคนนั้นเป็นใครกันนะ เอ้ย!!โชคดีต่างหาก อิอิ ฉันลุกขึ้นและไปห้องตัวเองเพื่อจะทำการอาบน้ำจะได้กลับมาทำงานต่อวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องตอบคำถามของเขาแล้วด้วยถ้าไม่กลับเลยก็ดีเหมือนกันฉันยังคิดไม่ออกเลยงะ ซ่า~ แม้ว่าน้ำจะเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถหยุดความร้อนใจเอาไว้ได้เลย ภายในหัวแทนที่จะคิดว่าจะเอาเหตุผลอะไรไปบอกคุณเซนดี แต่มันกลับคิดว่าเมื่อคืนเขาไปไหนมา “บ้าจริง!!นามิ” ฉันเลือกที่จะใช้ชื่อของคุณเซนที่ตั้งให้ชื่ออาร์นั้นฉันโยนมันทิ้งไปเพราะมันเป็นเพียงรหัสของการทดลองเท่านั้นแหละ เป็นชื่อที่ยินได้แล้วตัวสั่นไปหมดทั้งความกลัวและความโกธร กึก! เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็ปิดน้ำและเดินออกจากห้องน้ำโดยมีขนหนูพันออกมาเพียงผืนเดียว “กรี๊ดดด!!” และเมื่อเดินออกมาฉันก็ต้องร้องอย่างตกใจเมื่อคุณเซนนั่งอยู่ที่เตียงนอนของฉันและยังมองมาอีก “แหกทำไม?” “กะก็หนูตกใจนิคุณเซนเข้ามาตอนไหนและเข้ามาทำอะไรคะ?” ฉันถามและมองหาผ้าอีกผืนเพื่อมาคุมตัวเอง “มาเอาคำตอบ” “คะ?” “ครบ 7 วันแล้ว” อ่อ เรื่องนั้นเองแต่รอให้ฉันแต่งตัวก่อนไม่ได้หรือไง? “งั้นให้หนูแต่งตัวก่อน” “แต่งสิ” เขาบอกแบบนั้นแต่ไม่ยอมออกไปจากห้องนอนของฉัน ฮึบ! “คุณเซนไม่ออกไปเหรอคะ?” ฉันกลั้นใจก่อนจะถามออกไป “ไม่อ่ะ” หน้าตายมาก “อยากดูหนูโป๊เหรอคะ?” ฉันแกล้งถามออกไป “เธอ...มีอะไรน่าดูไม่ทราบก็แค่เด็กอายุพึ่ง 18 ปี” เขาบอกอย่างสบาย ๆ จนฉันอายแทนสุดท้ายฉันก็ต้องเอาเสื้อผ้าเขาไปแต่งตัวในห้องน้ำ เวลาต่อมา... แกร๊ด! ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าคุณเซนกำลังนอนหลับอยู่ที่เตียงของฉัน เขายังเสื้อผ้าตัวเดิมของเมื่อคืนไม่มีกลิ่นเหม็นเลยยังหอมเหมือนเดิม “ห้องเธอหอมดีนะ” “คะ?” อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นทำให้ฉันงงโคตร ๆ ไปเลย “ไม่มีอะไรถ้าเสร็จแล้วก็บอกประโยชน์ของการเลี้ยงเธอมาได้แล้ว” เขายังคงหลับตานอนที่เตียงของฉัน ส่วนฉันก็ยืนเกร็งอยู่ข้าง ๆ เขา “คือว่าหนู...ยังไม่รู้ค่ะ” “....” เงียบนี่ฉันจะโดนไล่ออกไปไหมเนี่ย? “ตอนนี้หนูยังไม่รู้ว่าตัวเองมีประโยชน์อะไรค่ะ แต่ในอนาคตหนูจะมีประโยชน์ต่อคุณแน่นอนไม่ว่าเรื่องอะไรหนูจะเป็นผู้หญิงที่เก่งทุกด้านเพื่อให้คุณได้ใช้ประโยชน์จากหนู ตอนนี้หนูมีเพียงเลือดของตัวเองเท่านั้นที่จะสามารถให้ได้ ถ้าคุณเซนต้องการวิจัย...” ฉันกลั้นใจก่อนจะพูดออกไป “....” “ก็ใช้หนูเป็นเครื่องทดลองได้เพียงอย่างรุนแรงกับหนู” “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ต้องการเครื่องทดลองที่เป็นมนุษย์นอกจากเลือดนั่นแล้วเธอไม่มีอะไรเลยหรือไง?” พรึ่บ!! เขาลุกขึ้นมาและนั่งห้อยขาลงจากเตียงมองตรงมาที่ฉัน “มะไม่มีค่ะ” “คิดให้ดี” พูดกดดันฉัน “เอ่อ หนูเก่งภาษานะถ้าหนูได้พัฒนาไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะสามารถทำได้ นอกจากเลือดแล้วหนูยังได้ดีเอ็นเอความฉลาดจากพ่อแม่มาด้วย หนู....” “พอ” เขาพูดแค่นั้นฉันก็อยากจะร้องไห้ออกมาแล้ว “หนูไม่มีที่ไปค่ะ ฮึก! ต่อให้หนูจะบอกว่าจะไปจากที่นี่ทันทีเมื่อครบสามเดือนหนูก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าต้องไปที่ไหน...” ฉันก้มหน้ามองพื้น “ไหนบอกว่ามีตัวไง...ร่างกายเธอ” “คะ?” “กะก็คุณบอกเองก็ไม่เอา” ฉันเงยหน้ามองหน้าคุณเซนที่เขาเองก็จ้องมองฉันเหมือนกัน “ถ้าฉันจะเอาละ?” พรึ่บ!! เขานั่งเอนไปด้านหลังก่อนจะยกขาขึ้นมาไขว้ห้างและมองมาฉันด้วยสายตาแปลก ๆ กะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!! WTF!!? “คะ?!” ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก! “คะคุณเซนค่ะที่หนูพูดวะวันนั้นหนูล้อเล่นนะคะ!!คุณจะใช้งานหนูอะไรก็ได้ทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจานก็ได้หนูทำงานได้หมดเลยยยย!!นะหนูความหมายว่ายังงั้นนนน >////////<” ฉันรีบอธิบาย “หึ ฉันล้อเล่นยัยลูกหมาเอ๊ย!!” “คุณเซนอ่ะ!!!” ฉันโวยวาย “เอานี้ไป!!” เขาส่งซองสีน้ำตาลมาให้ฉัน ฉันก็รับมาและเปิดออกทันทีก่อนจะพบว่าในนั้นมีเอกสารการเกิด ทะเบียนบ้าน ประชาชน และข้อมูลต่าง ๆ ที่ฉันจะทำให้ฉันใช้ชีวิตอยู่ได้ในสังคม “นะนี่มัน...” มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนเขาออกไปไหนมาทำไมกลับมาแล้วเป็นแบบนี้ละหรือว่าเกิดอุบัติเหตุสมองกระทบกระเทือน? “ฉันจะเลี้ยงเธอจนเธอเรียนจบหางานทำสามารถดูแลตัวเองได้และหลังจากนั้นก็ทางใครทางมัน...” หมับ!!ฉันกระโดดเกาะกอดคอของเขาทันที “ขอบคุณนะคะ จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!” ฉันขอบคุณและจูบหน้า จูบแก้มสองข้างเพื่อขอบคุณฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันดีใจจริง ๆ จะได้กลายเป็นคนมีประวัติแล้วโว้ยยยยยย!! “ออกไป!!” ตุบ!! “แอ๊ะ!!” เขาผลักฉันหงายหลังร่วงลงจากตักร้องดังแอ๊ะเลย T^T “แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอไม่เชื่อฟังฉันจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและเธอก็ต้องไสหัวออกไปซะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more