ZEN – NAMI 08 เป็นหนี้

1542 Words

“ไปลองคิดเหตุผลมาว่าทำไมฉันต้องเลี้ยงเธอภายในเวลา 7 วัน” พรึ่บ!! และเขาก็ลุกออกไปเลยไม่ถามอะไรอีก นี่แปลว่าเขาไม่ไล่ฉันและไม่ได้โกธรฉันที่ฉันโกหกใช่ไหม? “คะคุณเซน!!” ฉันลุกขึ้นและรีบตามเขาไปแต่ว่าเขากำลังออกไปข้างนอก หมับ!! คว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อนจะเดินออกไป “...?” “คะคุณไม่ได้โกธรหนูใช่ไหม?” ฉันถามออกไปอย่างกลัว ๆ “ไม่แต่ถ้ามีครั้งหน้าเธอโดนเนรเทศแน่” ปึก! เขาใช้นิ้วมาผลักหัวของฉันจนหงายแต่ไม่ได้เจ็บหรอกนะ “คุณจะไปไหนเหรอคะ?” ฉันเบื่ออยู่ห้องแล้วอยากออกไปข้างนอกบ้างอ่ะ “ห้าง” “หนูไปด้วย *0*” อยากไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ อ่ะ ตอนนี้ฉันใส่แค่ของเก่าคุณเซนเอง “ไม่ให้ไป” “นะ ๆ หนูสัญญาจะไม่ดื้อและเดินเงียบ ๆ เลย หนูอยากได้เสื้อผ้าใหม่นะ ๆ ” ฉันเกาะแขนของเขาก่อนส่งสายตาอ้อนวอน “จะใส่ให้ใครดู?” “ให้คุณเซนดู” “ไม่ดู” ทำไมเขาเป็นคนปฏิเสธเก่งแบบนี้นี่เนี่ย “โถ่~แล้วใจคอคุณเซนจะให้หนูใส่แต่ชุดเก่งของคุณเหรอคะหนูปั่นซักจนมันจะยุ่นติดมือหมดแล้ว T^T” ฉันเบะปากอย่างเศร้าใจ “อย่าเวอร์แล้วจะซื้อมีเงินหรือไง?” “ไม่มี แหะ ๆ ยืมเงินหน่อยค่ะ” แบมือตรงหน้าของเขา “เหอะ!! งานยังไม่มีริจะยืมเงินคนอื่น” “ก็เดี๋ยวก็ทำแล้วไงคะยังไงมีคืนแน่ ๆ แต่ตอนนี้ขอยืมก่อนนะคะ หนูก็เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะอยากใส่ชุดสวย ๆ บ้างงะ นะคะคุณเซนพาหนูไปด้วยและขอยืมเงินด้วย” “....”มองหน้าฉันนิ่ง “นะคะหนูจะเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงเลย^^” ฉันฉีกยิ้มกว้างเผื่อว่าเขาจะใจอ่อนพาฉันไปด้วย “เฮ้อออ!!และอย่าพูดมากละ” “โอเช >0ห้างสรรพสินค้า ตอนนี้เรามาถึงที่ห้างแล้วใหญ่มากกกก และฉันก็กำลังเดินตามหลังของคุณเซนอยู่เพราะว่าเขาเดินไวมากและคนก็เยอะด้วยฉันกลัวว่าจะหลงกับเขาน่ะสิ เขาเดินแต่ฉันวิ่งไม่ยุติธรรมเอาซะแล้ว ปึก!! และเขาก็หยุดเดินกะทันหันทำให้หน้าของฉันชนกับแผ่นหลังของเขาอย่างแรง “อ๊ะ!!โอ๊ย!!” “ยัยหมาโง่...ฉันจะไปทำธุระร้านนั้นก่อนเธอรออยู่นี่ห้ามเดินไปไหนไม่งั้นฉันทิ้ง” เขาบอกและชี้ไปที่ร้านที่เขาจะไปทำธุระฉันพยักหน้ารัว ๆ อย่างเข้าใจทันที “รับทราบค่ะ!!” “ใครมาคุยด้วยก็อย่าไปคุย แต่ถ้าโง่มากก็ตามเขาไปเลย” “หนูไม่ไปหรอกน่า!!” ทำไมต้องด่าว่าโง่ด้วยฉันไม่ได้โง่สักหน่อย “เรื่องของเธอ” เขาพูดแค่นั้นก็เดินเข้าร้านนั้นไปเลยฉันมองตามหลังของเขาจนเข้าร้านนั้นไปมันเขียนว่าร้านขายกล้องแหละ จะว่าไปแล้วเหมือนว่าเขาจะมีกล้องหลายตัวเหมือนกันแหละสงสัยจะชอบถ่ายรูปมากเลย “เมื่อยขาอ่ะ” รอนาน ๆ ก็เมื่อยเหมือนกันแหะเมื่อไหร่จะออกมาสักทีนะ “น้องครับ” และขณะนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ฉันรีบระวังตัวทันทีและมองไปที่เปิดประตูตลอดฉันน่าจะตามไปด้วย แต่ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะเชื่อฟังอ่ะ “คะคะ?” “ชื่ออะไรน่ารักจังเลยพี่ชอบน้องขอเบอร์หน่อยได้ไหมแล้วมากับใครพี่ไปส่งไหมครับ?” ฉันไม่ได้อยากบูลลี่นะแต่ว่าเขาตรงหน้าน่าจะเป็นลุงมากกว่าพี่น่ะสิ “มะไม่ไปค่ะหนูขอตัวก่อนนะคะ” พรึ่บ!! แต่เขาก็เอาตัวมาขวางทางเอาไว้ “จะรีบไปไหนละบอกชื่อกันก่อนสิพี่เป็นโมเดลิ่งหานางแบบด้วยละลองไปถ่ายไหม?” เขาถามและมองสำรวจร่างกายของฉัน “ไม่ไปค่ะ” คนอย่างฉันจะไปเป็นนางแบบได้ยังไงเดี๋ยวคนพวกนั้นก็ตามหาเจอน่ะสิ แล้วก็คนตรงหน้าไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด “เถอะน่าเงินดีนะน้องดู...ไม่มีเงินเท่าไหร่^^” เขามองการแต่งตัวของฉันก่อนพูดออกมาก็จะมาซื้อนี่ไงเล่า “ก็กำลังมาซื้อไงคะพ่อหนูรวย!!รวยกว่าลุงด้วย!!” ฉันเห็นคุณเซนแล้ว “ละลุงเหรอนี่น้อง...” “พ่อของหนูมาแล้ว!!” หมับ! ฉันเดินเลี่ยงแต่ว่าเขาก็คว้ามือของฉันเอาไว้ก่อน “ไปไหนครับน้องด่ากันแล้ว” ปึก!!!ฉันเตะไปที่หว่างขาของเขาอย่างแรง “อึก!!อ๊ากก!!” ฉันมองนิดหน่อยก่อนจะรีบวิ่งไปหาคุณเซนที่กำลังเดินออกมาจากร้านนั้น “คุณพ่อ!!!!ช่วยหนูด้วยยยยยยยยย” ฉันตะโกนเสียงดัง หมับ!!และกอดเอวของคุณเซนไว้แน่นเขาเองก็ไม่พยายามแกะมือออก “เป็นบ้าอะไรเธอ?” “คุณพ่อ!ลุงคนนั้นเขาจะมาทำก็ไม่รู้อ่ะ!!” ฉันพูดและชี้ไปทางผู้ชายคนนั้นเขาตั้งใจก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที “เฮ้ออ!!ฉันว่าแล้ว” “ว่าแล้ว? ว่าอะไร?” ฉันเอียงคอถามเขาอย่างสงสัย “ว่าหน้าอย่างเธอต้องมีคนเข้าหา” “หนูสวยเหรอ?” ฉันถามต่อ “หน้าโง่ ฉลาดน้อย หลอกง่าย” ดู๊!!พูดออกมาได้!! “หนูฉลาดนะ!!นี้แหละเหตุผลที่คุณเซนต้องเลี้ยงหนูไว้” ฉันบอกสรรพคุณของตัวเองไป “เหอะ!! คนฉลาดรอบตัวฉันเยอะแยะแล้วก็ปล่อยได้แล้วจะซื้อไหมเสื้อผ้าอ่ะ” ฉันแกะมือของฉันออกจากตัวเอง “ซื้อ!!” ฉันรีบเดินตามเขาไปทันที “อยากได้อะไรบ้างฉันไม่รู้เรื่องผู้หญิงหรอกนะ” ฉันมองไปรอบห้างก่อนสายตาจะเห็นเข้ากับร้านชั้นในผู้หญิง “ไปร้านนู้นนนน!!” หมับ!!ฉันจับมือและลากคุณเซนทันที “นามิ...” ร้านชั้นในผู้หญิง “สวัสดีค่ะรับแบบไหนดีคะ?” เมื่อเข้ามาในร้านแล้วพนักงานก็เดินเข้ามาถาม “อืม...เอาแบบใส่ได้สบาย ๆ น่ะค่ะ” ฉันบอกไป “งั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ เอ่อ คุณพ่อจะมาด้วยกันก็ได้นะคะ” พนักงานหันไปพูดกับคุณเซน “อุ๊บ!” ฉันเกือบหลุดขำแหนะส่วนเขาหน้างอไปแล้ว “จะเอาอะไรไปเลือก” เขาพูดเสียงเข้ม “ได้ค่า~~~” หลังจากนั้นฉันก็เลือกชั้นในมาอย่างละสองสามตัวเพราะราคาเอาเรื่องเหมือนกันแหละ “เอามาเยอะ ๆ เลยฉันไม่พามาบ่อย ๆ” “แต่ว่ามัน...แพงมากเลยนะคะ” ฉันกระซิบเบา ๆ ข้างตัวเขา “ช่างสิเธอจ่ายนิวันนี้ฉันแค่ออกให้ก่อน...เอามาอย่างละสิบเลยครับ นี่ครับบัตร” “มะไม่...” “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ^^” พนักงานยิ้มกว้างก่อนจะหยิบบัตรในมือของคุณเซนไป “ทั้งหมด 14,560 บาทค่ะนี่ของค่ะ” พะแพงมากกก!!ฉันไม่อยากซื้อแล้วอะ ฮือออ “ไปสิจะเอาอะไรอีกเดี๋ยวฉันจัดการรูดบัตรให้” และรอบนี้เขาก็เป็นคนลากฉันไปร้านนู้นร้านี่แทนเพราะว่าเงินทั้งหมดฉันต้องหามาคืนเขาไง ฮือออ!!! “คะคุณเซนพอแล้วค่ะหนูไม่อยากได้อะไรแล้ว T^T” ฉันบอกกับเขาอย่างอ้อนวอนตอนนี้ฉันเป็นหนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำงานนนน “หึ แล้วใครบอกอยากได้เสื้อผ้าสวย ๆ ใส่?” “หนูเองแหละแต่ก็คิดว่าจะแค่สองสามตัวไง~นะนี่ตั้งเป็นสิบแล้วและก็แพงด้วย!!!” จำนวนไม่เจ็บปวดเท่าราคาแต่ละตัวขนลุกไปหมดแล้วทำไมมันแพงจังละ รู้งี้ไปเดินตลอดดีกว่า “เดี๋ยวฉันสรุปยอดหนี้...ขอเธอให้ละกันวันนี้กลับได้ละฉันเหนื่อย” และเขาก็เดินหหนีไปเลยส่วนฉันต้องหอบถุงเสื้อผ้ามากกว่า 20 ถุงตามเขาไปทันที “คุณพ่อออออ!!รอด้วยยยย!!!” ขวับ!! ได้ผล!! คอนโด Z “หนี้ของเธอคือ 118,000 บาทฉันปัดให้เป็นเลขกลม ๆ 120,000 บาท” “ฮะ?!” ปกติเขาต้องปัดลงไม่ใช่เหรอแต่ทำไมฉันโดนปัดขึ้นละ?! “ตามนั้นเพราะงั้นก็รีบ ๆ ทำงานและเอาเงินมาใช้ฉันซะ แล้วก็อีก 7 มาบอกว่าทำไมฉันต้องเลี้ยงเธอต่อ...ทั้งที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” แล้วทำไมต้องรออีก 7 วันด้วย “หนูไม่น่ารักเหรอคะ?” ฉันพยายามทำตาโตแก้มป่องและกระพริบตาถี่ ๆ “ไม่” ปัง!!! ปิดประตูหนีเข้าห้องตัวเองไปแล้วววว เชอะ!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more