ZEN – NAMI 02 ความจำเสื่อม
978 Words
3 วันต่อมา
โรงพยาบาล
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งงงว่าตัวเองอยู่ที่ไหนมองไปรอบ ๆ ก็พอเดาได้ว่าโรงพยาบาลแต่มันโรงพยาบาลไหนของโลกใบนี้นะ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่
แกร๊ด! ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมคนชุดขาวเข้ามาทั้งผู้หญิงและผู้ชายเดินเข้ามาคงเป็นหมอและพยาบาลนั่นแหละก็มันโรงพยาบาลนิเนอะ
“ฟื้นแล้วเหรอครับคนไข้?”
“...” นั่งหัวโด่งขนาดนี้ยังมั้งแต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไรออกไปและมองพวกเขาไม่รู้สิฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่าไหร่เมื่อเห็นคนใส่ชุดแบบนี้
“ปวดหัวหรือปวดตรงไหนบอกหมอหรือพยาบาลได้เลยนะครับ” และพวกเขาก็เข้ามาใกล้ฉันถอยหนีอย่างระแวง
พรึ่บ!!!
หมับ!!
“อย่าหนีหมอสิค่ะคนไข้ต้องตรวจร่างกายนะ” แต่หนีไม่พ้รพยาบาลเข้ามาจับแขนของฉันเอาไว้
“ปล่อยนะ!”
“กลัวหมอเหรอครับ?” ฉันพยักหน้ารัว ๆ เพราะไม่ชอบจริง ๆ ฉันเริ่มปวดหัวแล้วนะเมื่อไหร่จะออกไปกันสักที!!
“ไม่ต้องกลัวนะครับหมอมาช่วยไม่ได้มาฆ่า...ตอนนี้ร่างกายของคนไข้ไม่ได้มีบาดแผลอะไรทั้งสิ้นอีกไม่กี้วันก็สามารถออกจากที่นี่ได้แล้วเดี๋ยวคนไข้กรอกประวัติ...”
“ฉันเป็นไร...” ฉันพูดออกมาเบา ๆ
“เมื่อสามวันก่อนคนไข้โดนรถชนครับ แต่คนชนเขามาส่งและรอรับผิดชอบอยู่ยังไงก็ลองคุยเรื่องค่าเสียหายและค่าทำขวัญ...”
“ไม่ใช่...ฉันหมายถึงฉันเป็นใคร?”
“ครับ?” หมอมองหน้าของฉันอย่างไม่เข้าใจ
“อะโอ๊ยยย!!ฉันปวดหัวววว!!!โอ๊ยยยยยย!!” หมับ!! ฉันจับหัวของตัวเองและดิ้นอย่างทรมานกรีดร้องออกมาเสียงดังพวกหมอและพยาบาลก็เข้ามาช่วยกันจับ
“คนไข้!!!”
“จับไว้ก่อนต้องฉีดยา!!”
“ค่ะหมอ”
“กรี๊ดดด!!โอ๊ยยยย!!ปวดหัววววว!!!” หมับ!!จึก! และหมอก็ฉีดยาบ้างอย่างลงมาไม่นานฉันก็รู้สึกซึมและเริ่มง่วงทันที
“เดี๋ยวเรียกหมอสมองและเรียกคุณเซนเจ้าของไข้มาด้วยเหมือนว่าต้องตรวจกันอย่างละเอียด” ฉันได้หมอเสียงของหมอพูดกันไม่นานก็หลับไป
หลายชั่วโมงต่อมา...
“ว่าไงนะครับความจำเสื่อม?” เสียงใครกันทำไมน้ำเสียงเย็นชาและน่ากลัวขนาดนั้นอ่ะ
“เรื่องนั้นมีความเป็นไปได้ครับเพราะคนไข้แม้จะไม่ได้รับความรุนแรงทางร่างกายแต่ว่าอาจจะได้รับทางจิตใจมากก่อนเกิดอุบัติเหตุก็ได้ครับ”
“เหอะ!!รักษาซะ!!” เขาพูดเสียงดังจนฉันสะดุ้งเพราะตื่นแล้ว
“เรื่องการรักษาคนไข้ความจำเสื่อมมันเป็นเรื่องของเวลาครับ...”
“เท่าไหร่ค่ารักษาผมจะจ่ายและจบจะให้อยู่โรงพยาบาลเท่าไหร่ก็ได้” หรือว่าเขาจะเป็นคนที่ขับรถชนฉัน
“ไม่ได้หรอกครับเพราะคนไข้ไม่ได้มีบาดแผลทางร่างกาย...”
“แล้วความจำเสื่อมไม่ใช่คนป่วยหรือไงวะ?!!” เขาเสียงโหดมากเลยฉันไม่กล้าลืมตาง่า~~~
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับแต่ว่า...”
“ถ้าตื่นแล้วก็ลืมตาขึ้นมาดิ!” พรึ่บ! ฉันเด้งตัวขึ้นมาทันทีเพราะน้ำเสียงของเขาดุมากกก
“ค่ะ >.<” ฉันหลับตาปี้เพราะว่ารู้สึกกลัวไม่กล้าลืมเลย เสียงยังโหดขนาดนั้นแล้วหน้าจะโหดขนาดไหนเนี่ยยย?
“ลืมตาดิวะ!”
“ค่ะ0.0” กลัวมากเลยยอมทำตามอย่างรวดเร็วและสิ่งที่เห็นคือ....หล่อมากกกกก!!
“เธอจำไม่ได้จริง ๆ เหรอว่าตัวเองเป็นใคร?!” ปึก! เขาเข้ามาและเท้าเตียงมองหน้าของฉันถามอย่างกดดัน
“เอ่อ...”
“ถ้าเธอโกหกเจอดีแน่!!” เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้โคตรหล่อเลยแถมยังหอมมากด้วย การแต่งตัวก็ดีและคนจะคำพูดเหมือนรวยมากนั่นอีกถ้าฉันไปอยู่กับเขาก็น่าจะดีแหะ แต่ว่าโคตรโหดเลยยยย
“มะไม่ได้จริง ๆ ค่ะ นะหนูไม่รู้...”
“คิด!!สมองมีไว้ทำไมวะ?!” เขาโวยวาย
“คุณเซนใจเย็นนะครับขอแบบนี้ต้องใช้เวลา...”
“แล้วเท่าไหร่?” เขาหันไปถามหมอ
“เรื่องนั้นบอกไม่ได้จริง ๆ ครับมันขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของคนไข้”
“โถ่เว้ยยย!!” เขาโวยวายเสียงดังมากทั้งหมอและฉันตัวเกร็งแข็งทื่อเลย
“คะคุณชนหนู!!คุณต้องรับผิดชอบ!!” ฉันพูดออกไปอย่างใจกล้าเพราะว่าตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเพราะงั้นในเมื่อเขาชนฉันแล้วก็ควรรับผิดชอบสิ
“ว่าไงนะ?”
“คุณต้องรับผิดชอบสิ ฮึก!!” ฉันร้องไห้แม้จะกลัวเขาแต่ฉันก็ปล่อยเขาไปไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่มีที่ไปแล้วเพราะงั้นเกาะเขาไว้ก่อนดีกว่า
“ก็รับผิดชอบไงค่าใช้จ่ายทุกอย่าง!!”
“แต่หนูจำไม่ได้!!ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร...ชื่อออะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮึก!!!เพราะงั้นคุณต้องเอาหนูไปอยู่ด้วย!!ไม่งั้นหนูไม่ยอมและต้องอยู่ข้างถนนแน่ ๆ” พยายามพูดให้น่าสมเพชที่สุด -_-
“มีสมองไว้ทำไมคิดดิว่าตัวเองเป็นใคร?” เขาจ้อมหน้าของฉัน
“จำไม่ได้...” ฉันก้มหน้าลงมองมือตัวเอง
“เฮ้อ!! ชื่อก็จำไม่ได้?” เขาถามต่อ
“ค่ะ”
“อายุเท่าไหร่?”
“มะไม่รู้เหมือนกัน...” ฉันตอบอย่างกลัว ๆ
“บ้านอยู่ไหน?”
“ไม่รู้ค่ะ”
“เพื่อนละพ่อแม่?”
“ไม่รู้...”
“เธอ...ยัยเด็กบ้าเอ๊ย!!!” เขาเสยผมตัวเองอย่างโมโหเมื่อฉันจำอะไรไม่ได้...
“ฮึก!!ก็หนูไม่รู้จริง ๆ นี้!!ฮืออออออออ!!!!”
“เงียบ...”
“หนูไม่ได้อยากลืมสักหน่อย!!หนูแค่จำไม่ได้ทำไมต้องดุด้วย ฮือออ!!คุณต้องรับผิดชอบ!!ต้องรับผิดชอบ!!ไม่งั้นหนูจะแจ้งความม!!!ฮืออออ!!!”
“กูบอกให้เงียบ!!!”
“ฮึบ!”
เงียบทันที
- Writer
