ตอนที่ 8
944 Words
ร้านใกล้ปิดแล้วไฟกัลป์มาดื่มร้านเธอทำไม มาตั้งแต่ตอนไหน เธอนั่งดื่มกับฟิวตั้งแต่กลับมาจากร้านกาแฟ
ไฟกัลป์ เมื่อเห็นนานาหันมาหา เขาจึงลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไปยังโต๊ะนานา โปรยยิ้มหว่านเสน่ห์ตามนิสัย
"สวัสดีตอนเย็นครับ น้องกาฟิวส์คนสวย"
"โถ่ว คุณไฟขา อีกไม่กี่นาทีจะขึ้นวันใหม่แล้ว" หนุ่มหล่อแต่วิญญาณสาว รีบรับมุข
นานาเบ้ปากให้เพื่อน กับผู้ชายล่ะเสียงอ่อนเสียงหวาน
"แล้วลมอะไรหอบคุณไฟมานั่งที่ Venue ได้ค่ะ วันนี้ฟิวมาคุณไฟก็บังเอิญมา หรือว่าลมบุเพแน่ๆเลย" กาฟิวส์กริ้วกราด กระแซะร่างเข้าหาไฟกัลป์
"ผมมาดูลาดเลาครับ ว่าจะเอาร้านนี้ไปทำอะไรได้บ้าง"
ปึก!!!! นานาวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ ถ้าวางแรงอีกนิดไม่แก้วก็โต๊ะล่ะที่แตก
"ฉันบอกตอนไหนจะขาย จำได้ว่าไม่เคยตกลงอะไรกัน" นานามองค้อนให้ เสียงฮึดฮัดจนขึ้นจมูก
กาฟิวส์ลิกลั่กแล้วหนึ่ง "ตายๆ อย่าเพิ่งตีกันให้ฟิวกลับก่อนได้ไหม ไอ้นากลับก่อนน่ะเว้ย บายยย"
"อ้าว เดี๋ยว นังฟิว อิเพื่อนเลว" โอ้ยแกจะทิ้งกันไม่ว่า แต่จ่ายค่าเหล้าก่อน ของซื้อของขาย
"ฮ่าๆ คุณฟิวน่ารักดีน่ะครับ ต่างจากคนบางคน"
"คุณหมายถึงใคร ถ้าหมายถึงฉัน คุณคงตาถั่วแล้วล่ะ"
"แล้วนี้เมายัง คงไม่ขับรถกลับทั้งสภาพนี้หรอกนะครับ" ร่างสูงมองสำรวจคนตัวเล็กกว่า เหมือนจะเมาพอสมควร
"โดนลวนลามแล้วฉุดแบบเมื่อวานอีก จะมาเคลมว่าร้านคุณปลอดภัยไม่ได้หรอกน่ะ ถ้าเจ้าของร้านยังโดนฉุดน่ะ กลับบ้านสภาพนี้พ่อแม่ไม่ว่า?"
ปากแบบนี้มันน่าผ่าหมาออกจริงๆให้ตายสิ
"ยุ่ง" แต่ในใจร้องดังๆว่าเสือก! เห็นอายุเยอะกว่าหรอกน่ะ ถึงพูดภาษาดอกไม้ด้วย คุณแม่เธอก็บ่นล่ะ นี้ก็เป็นอีกสาเหตุที่เธอซื้อคอนโดใหม่ใกล้ๆ ขับรถกลับเวลาแบบนี้ไม่ถึง 5 นาที จ้างบริษัทขนย้ายเรียบร้อย พรุ่งนี้เข้าอยู่ได้เลย
"ถ้ามีข่าวเสียๆหายๆ ระวังราคามันตกนะครับ"
"ก็บอกไม่ขายไง พูดไม่รู้เรื่อง"
"20 ล้าน" ไฟกัลป์ทุ่มทุนอย่างที่บอกเหมันต์
นานกำมัดแน่น ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ใช้หัวรองเท้าแตะเข้าไปที่หน้าแข้งของคนตรงหน้าเต็มแรง แล้วหันไปยิ้มหวานให้ลูกค้าที่หันมาชมเหตุการณ์ระทึกเมื่อซักครู่ "ไม่มีอะไรค่า เชิญดื่มกันตามสบายนะคะ ขาดเหลืออะไรเรียกเด็กเสิร์ฟในร้านได้เลยค่ะ" ก่อนจะก้มลงดูผลงานของตัวเอง เบ้ปากให้คนที่นั่งทรุดกองอยู่ที่พื้นก้มหน้ากุมหน้าแข้งไว้แน่น
"ยัยตัวแสบ ฝากไว้ก่อนเถอะ"
นานาเบ้ปากเดินขึ้นชั้นสองของร้าน อย่าลืมมาเอาคืนน่ะ ขี้เกียจคิดดอก
"อื่อ อย่ากวน คนจะนอน" คนถูกกวนการนอนมือปัดป่ายไปทั่ว
คุณหญิงวรรณา เยาวการณ์ ถอนหายใจ เธอมีลูกอยู่ 3 คน นาวัฒน์ นาวิน นานา ลูกชายทั้งสองคนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนลูกสาวคนสุดท้องนะเหรอ เฮ้ออ อยากจะตีลังกาถอนหายใจ แต่นึกถึงตำแหน่งคุณหญิงที่แขวนคออยู่เลยทำไม่ได้ มีลูกสาวกับเขาอยู่คนเดียวก็เปรี้ยวจนเข็ดฟัน เรียบจบก็ไม่ยอมมาช่วยพี่ๆทำงาน ออกไปเปิดผับเปิดบาร์ กว่าจะปิดร้านกลับบ้านก็ดึกดื่น บางวันก็เมากลับมา ถามว่าห่วงไหม ก็ห่วงล่ะ แต่จะโทษใครก็ไม่ได้อีก ตัวเธอนั้นล่ะเลี้ยงลูกให้ทำตามใจตัวเอง จะมาดัดต่อแก่มันยาก
เพี๊ยะ !
"คุณแม่ ตีหนูทำไม" นานาสะดุ้งดีดตัวขึ้นมาจากเตียง
"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน วันนี้รับปากอะไรแม่ไว้"
นานามองนาฬิกาตรงหัวเตียง 9 โมงเช้า ยกมือป้องปากหาวหวอด "ยังไม่สายเลยค่ะ มีเวลาแต่งสวยเหลือเฟือ"
นานายอมไปทานข้าวกับลูกชายเพื่อนของคุณหญิงวรรณ แลกกับการออกไปอยู่คอนโด คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอจะได้นอนคอนโดคนเดียว แต่ตอนบ่ายมีนัดดูตัว
ไม่เข้าใจคุณแม่เลย จะกลัวเธอขึ้นคานไปทำไม ที่เธอไม่คบใครไม่ใช่ไม่มีคนจีบ ถ้าให้นับนิ้วก็คงต้องยืมมือคุณหญิงวรรณามานับเลยล่ะ แค่อยากโสดให้ผู้เสียดายเล่นเข้าใจไหมค่ะ
"ไปๆ ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ห้ามทำแม่ขายหน้ารู้ไหม"
"โถ่วคุณแม่ค่ะ นี่ใครลูกสาวคนสวยของคุณแม่ เรื่องอ่อยผู้ชาย นานาถนัด"
"อ่อยแล้วไม่เอา จะอ่อยทำไม อ่อยแล้วคบซักคนสิ แม่จะได้เลิกห่วง พี่ชายแกเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนกันหมดแล้ว เหลือแกนี่ล่ะที่แม่ห่วง"
คุณหญิงบ่นกระปอดกระแปด สามีเธอเสียไปตั้งแต่นานายังเด็ก เธอต้องลุกมาเป็นหัวหน้าครอบครัว นานาจึงโตมากับพี่ชายทั้งสองคน นิสัยเลยเกินผู้หญิงไปหน่อย
นานางงกับตรรกะของแม่เธอ บ้านอื่นเขาห่วงลูกสาวกลัวจะมีแฟน แต่คุณหญิงวรรณาอยากให้ลูกมีผัว งงใจ จะให้เธอไปเลือกหนุ่มในสต๊อกมาเป็นแฟนก็บายจ้า วุ่นวายชีวิตเปล่าๆ แค่ทุกวันนี้ปวดหัวกับไอ้คุณไฟกัลป์ก็พอล่ะ
- Writer
