ขอดูแล..ได้ไหม
760 Words
ตอนที่ 11
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“คุณแม่ขา คุณแม่ คุณแม่เปิดประตูให้เจ้าเอยหน่อยคร้า!!” เจนภพชะงักเมื่อได้ยินเสียงลูกสาวเรียกอยู่หน้าห้อง มือหนาเอื้อมไปปิดปากผู้เป็นมารดาไม่ให้ส่งเสียง แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ
เจนภพทนไม่ไหวจึงออกไปเปิดประตูเพราะรำคาญเสียงเคาะประตูที่ดังรบกวนไม่หยุด ก่อนที่เขาจะโดนมัดตรงเสยเข้าปลายคาง จนสลบเหมือดภายในหมัดเดียว
“ผมขอโทษครับ” พูดจบคนต่อยก็รีบไปช่วยปุริมปรัชญ์ที่นอนอยู่
“เป็นไงบ้างครับพี่”
“พี่ไม่เป็นไร” หญิงสาวรีบดึงเสื้อผ้าปกปิดกาย ดีว่าอดีตสามีไม่ทันได้ถอดออกไปเสียก่อน
“คุณพ่อทำร้ายคุณแม่ เจ้าเอยไปตามพี่ฉลามมาช่วยค่ะ” เด็กน้อยเดินไปหาคุณแม่ที่นั่งพักเหนื่อยอยู่บนเตียงขณะกำลังติดกระดุมที่เธอถูกปลดออกไปเมื่อสักครู่
“ผมว่าเรารีบแจ้งตำรวจเถอะครับ” ปุริมปรัญช์โทรแจ้งตำรวจว่าอดีตสามีบุกรุกและกำลังจะข่มขืนเธอ ตำรวจมารับตัวเขาและแจ้งข้อกล่าวหาทันที เจนภพฟื้นมาก็โวยวาย อ้างว่าเขาเป็นสามีของเธอและฉลามคือผู้บุกรุก แต่ปุริมปรัชญ์และเจ้าเอยก็ช่วยเป็นพยานว่าฉลามคือเพื่อนบ้านที่มาช่วยเหลือ ก่อนที่ตำรวจจะสอบปากคำของปุริมปรัชญ์ และนำตัวอดีตสามีเข้าห้องขังไป
“ดิฉันหย่ากับเขาแล้วค่ะ แต่เขาไม่ยอม และตามรังควานดิฉันกับลูกมาโดยตลอด” หญิงสาวอธิบายให้ตำรวจฟังขณะเธอให้ปากคำ
หลังกลับจากสถานีตำรวจ ฉลามก็พาเธอไปพักที่บ้านของเขา เพราะกลัวว่าปุริมปรัชญ์จะไม่ปลอดภัย เพราะยังมีเจ้าหนี้ของเจนภพ ที่คอยตามรังควานเธออยู่
“พี่ปรัชญ์ไม่ต้องเช่าบ้านหลังนั้นแล้ว ไปอยู่กับผมเถอะ ผมเป็นห่วง” ดวงตาคมมองรอยช้ำที่ริมฝีปากอวบอิ่ม และข้อมือของเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วงก่อนที่เขาจะหายาแก้ฟกช้ำมาทาให้ ในใจก็คิดเคือดแค้นอดีตสามีของเธอไม่หาย ที่มันบังอาจมาทำให้ข้อมือขาว ๆ ของหญิงสาวที่เขาหลงรักเกิดรอยช้ำ
“จะดีเหรอฉลาม พี่เป็นผู้หญิงนะ เดี๋ยวใครจะมองไม่ดีเอา แล้วอีกอย่างพ่อกับแม่ฉลามจะไม่ว่าเอาเหรอ”
“พ่อกับแม่ผมอยู่เมืองนอกครับ ปิดเทอมผมถึงจะบินไปหาท่านสักที พี่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ” เขารีบอธิบายให้เธอคลายกังวล
เมื่อปุริมปรัชญ์ตกลงที่จะพักอาศัยอยู่กับเพชรตะวัน เขาจึงอาสาไปคุยกับเจ้าของบ้านเช่าที่ติดกันให้
“ถึงจะอยู่แค่อาทิตย์เดียว เงินที่มัดจำฉันก็ไม่คืนหรอกนะ” เจ้าของบ้านเช่าบอกกับเพชรตะวัน ฟังดูแล้วยังไงก็หน้าเลือดอยู่ดี แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะมาบอก เดี๋ยวผมจะให้เธอมาขนของออกนะครับ” เงินมัดจำสามหมื่นบาทที่ปุริมปรัชญ์จ่ายล่วงหน้าไป เขาเป็นคนควักมาจ่ายให้เธอเอง โดยไม่ได้บอกอะไร เพราะเห็นว่าเธอกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน วันนั้นเพชรตะวันชวนเพื่อนสนิทจากมหาลัยมาช่วยขนของให้เธอ และก็พาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านได้สำเร็จ
“พี่อยู่ที่นี่ ฉลามอยากกินอะไรก็บอกนะ พี่จะทำให้กิน พี่ไม่อยากเอาเปรียบ” หญิงสาวรีบบอก
“พี่ปรัชญ์ทำอะไรให้ผมกิน ผมก็กินได้ทั้งนั้นแหละครับ” เขายิ้มหวานให้เธอ แต่สีหน้าของเธอก็ยังดูเครียด ๆ อยู่ เขาจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
“พี่ปรัชญ์จะนอนกับเจ้าเอยใช่มั้ยครับ ผมจะได้จัดห้องให้”
“จ้ะ...เจ้าเอยคงไม่ยอมหากให้แกนอนคนเดียว” อดีตสามีเธอก็เคยทำแบบนั้น แต่ปุริมปรัชญ์สงสารลูกเธอจึงไม่ยอมและขอนอนกับลูก หลายครั้งที่เคยมีปากเสียงกันเพราะเรื่องนี้ จนเจ้าเอยไม่ค่อยจะรักพ่อสักเท่าไหร่ เพชรตะวันลากกระเป๋าใบใหญ่ของปุริมปรัชญ์มาที่หน้าห้องแล้วก็บอกกับเธอ
“พี่ปรัชญ์อยู่ห้องนี้กับเจ้าเอยนะครับ” เด็กหนุ่มรีบบอกและปล่อยให้เธอจัดการเรื่องกระเป๋าด้วยตนเอง
- Writer
