สี่สิบนาทีต่อมา...
หลังจากที่เลโอนาดท์ทานอาหารเสร็จ ก็รีบกลับขึ้นห้องพัก แล้วรีบต่อสายหาสาวเจ้า
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
“รับซะทีสิ!” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับถอดเสื้อออกด้วยท่าทางหงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงรอสายดังหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายยังไม่กดรับ
ตู๊ดดดด...
“ค่ะ...” คนที่เผลอหลับไปได้ครู่หนึ่งเอ่ย แต่ยังไม่ลืมตาขึ้นมองที่หน้าจอมือถือ เพราะสายตายังปรับแสงไม่ทัน
“หลับแล้วเหรอ?” เลโอนาดท์ถามขณะที่ถอดกางเกงออก แต่สายตายังจับจ้องที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม และหน้าอกขนาดใหญ่ที่มองเห็นผ่านเสื้อยืดสีขาวบางๆ อย่างตื่นตะลึง
“ค่ะ” มะลิฉัตรตอบก่อนจะขยับตัว ทำให้ผ้าที่ห่มช่วงล่างหลุดออก เผยให้เห็นแพนตี้สีแดงที่ปกปิดดอกไม้งาม
“โอ้พระเจ้า!” คนที่เปลื้องผ้าจนล่อนจ้อนเตรียมจะไปอาบน้ำ ขยับเข้าไปมองมือถือใกล้ๆ จนหน้าแทบจะมุดหายเข้าไปในจอ
“พรุ่งนี้ค่อยคุยได้ไหมคะ มะลิง่วงค่ะ” มะลิฉัตรเอ่ยเสียงงัวเงีย ก่อนจะดึงหมอนมา
