4

4312 Words

สิบห้านาทีต่อมา... “เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน” เมดสาวเดินออกจากห้องน้ำ พร้อมกับบอกเสียงดัง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ จึงรีบเดินออกมาดูที่ด้านนอก ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังคุยสายอยู่ “ครับ! ทราบครับแด๊ด! สวัสดีครับ!” เลโอนาดท์รีบวางสายหลังจากที่ได้ยินเสียงของสาวเจ้าเดินเข้ามาใกล้ๆ “ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท ดิฉันเตรียมน้ำอุ่นให้เรียบร้อยแล้วขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” มะลิฉัตรเบี่ยงตัวจะเดินหนี “เดี๋ยวสิ!” เลโอนาดท์รีบคว้าแขนบางเอาไว้มั่น “มีอะไรคะ?” เมดสาวพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่เป็นผล “เธอต้องไปอาบน้ำให้ฉัน ทำอาหารให้ฉันทาน แล้วก็อยู่ดูแลฉันที่นี่ตลอด 24 ชั่วโมง เมื่อกี้ธาริณีไม่ได้บอกเธอเหรอ?” เลโอนาดท์เลิกคิ้วถาม “ไม่ได้บอกค่ะ” “โอเค! งั้นฉันบอกแทนเลยแล้วกัน!” “นี่คุณ! ตัวโตอย่างกับคิงคองขนาดนี้ยังให้คนอื่นอาบน้ำให้อีกงั้นเหรอ?” มะลิฉัตรเริ่มจะไม่โอเคกับความเรื่องมากของอีกฝ่าย “คิงคองน่ะตัวใหญ่กว่าฉัน แต่บางอย่างของฉันใหญ่กว่าคิงคองแน่นอน!” ชายหนุ่มบอกพลางส่งยิ้มปให้อย่างสื่อความหมาย “อย่ามาทะลึ่ง! ฉันไม่อยากรู้ แล้วก็จะไม่ทำด้วย!” มะลิฉัตรหน้าตึงขึ้นมาทันใดที่อีกฝ่ายพูดจาสองแง่สองง่าม “เธออาบน้ำให้ตัวเองยังไง... ก็อาบให้ฉันแบบนั้นแหละ งานง่ายๆ แค่นี้อย่ามาทำเรื่องมากน่า!” เลโอนาดท์ต่อว่าที่โดนขัดใจ “แต่ฉันไม่ทำเด็ดขาด!” เธอยืนยันเสียงแข็ง “โอเค! วันนี้ฉันจะสอนก่อน วันต่อๆ ไปเธอค่อยอาบให้ฉันแล้วกัน” เขาบอกจบก็ดึงแขนของสาวเจ้าให้ออกเดินตาม “เดี๋ยว! นี่คุณพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าไม่ทำยังไงล่ะ” มะลิฉัตรเริ่มจะทนไม่ไหว เพราะอีกฝ่ายทั้งมึนทั้งหน้าด้านสุดๆ แถมยังลากเธอเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ยอมฟังเสียงคัดค้านแต่อย่างใด “เธอนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง! อยากให้ฉันใช้ภาษากายสื่อสารแทนไหมล่ะ บางทีมันอาจจะทำให้เธอเข้าใจอะไรๆ ง่ายขึ้น!” “ไม่มีทางเด็ดขาด อ๊ะ! ปล่อยนะไอ้คนบ้า” มะลิฉัตรกรีดร้องเสียงหลงเพราะถูกคนปากว่ามือถึงรวบตัวแล้วอุ้มลอยขึ้น “เธอมีปัญหากับการสื่อสารนะรู้ตัวไหม?” เลโอนาดท์เอ่ยก่อนจะอุ้มสาวเจ้าเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ “ปล่อยเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นคุณเจ็บตัวแน่ๆ” มะลิฉัตรโกรธจนหน้าแดงก่ำที่ถูกลวนลาม ‘หึ! เจ้าของโรงแรมก็เจ้าของโรงแรมเถอะวะ ตายเป็นตาย!’ หญิงสาวเตรียมท่าพร้อมจะสู้ “หึ! เธอจะทำอะไรฉันเหรอ” เลโอนาดท์ยิ้มยั่วอย่างนึกสนุก “ก็จะทำแบบนี้ไง” เธอบอกพร้อมกับฝังฟันซี่เล็กๆ ลงที่ต้นคอของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า “อ๊ากกกกกก” เลโอนาดท์ร้องลั่น เจ็บจนเนื้อเต้น แต่ก็ยังอุ้มสาวเจ้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เมดสาวถอนฟันซี่เล็กออกจากต้นคอหนา มองดูสิงโตหนุ่มแหกปากร้องคำรามอย่างสะใจ “ฉันเตือนคุณแล้วนะ” “หึ! กลัวตายละ” เลโอนาดท์กะพริบตาไล่หยดน้ำที่ปริ่มๆ ดวงตา ก่อนจะอุ้มสาวเจ้าเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำอย่างรวดเร็ว “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ! นี่คุณอยากเจ็บตัวอีกใช่ไหม?” เธอเริ่มกลัวขึ้นมานิดๆ หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าขึงขัง “เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าฝากรอยเอาไว้บนตัวฉัน พระเจ้า! ฉันจะทำยังไงกับเธอดี มะลิ!” ชายหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน “กะ... ก็ปล่อยฉันไง” มะลิฉัตรหลบสายตาคมกล้าด้วยหัวใจสั่นๆ ‘พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยเถอะ’ ตู้ม!! “กรี๊ดดดด” เมดสาวกรีดร้องเสียงดังอย่างตกใจ เมื่ออีกฝ่ายโยนเธอลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ “เธอบอกเองนะว่าให้ปล่อย!” เลโอนาดท์โยนเสื้อคลุมออก แล้วตามสาวเจ้าลงไปในอ่างอย่างรวดเร็ว “กรี๊ดดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องหลังจากที่เห็นขีปนาวุธขนาดเขื่องของอีกฝ่ายเข้าเต็มๆ ตาแบบไม่มีการเซ็นเซอร์ใดๆ “หึ! ชอบใช่ไหมล่ะ?” ชายหนุ่มถามพร้อมกับขยิบตาให้ “อ๊ายยย ไอ้โรคจิต!” เธอรีบหันหลังให้คนหน้าไม่อายทันที ‘แม่เจ้า! อะไรจะใหญ่ยักษ์ขนาดนี้’ มะลิฉัตรหน้าแดงก่ำ ทั้งอาย ทั้งโกรธ และสั่นเหมือนเจ้าเข้าทรงขึ้นมาทันทีทันใด “ใช่! จิตฉันกำลังหงุดเงี้ยวอยู่น่ะ เธอรู้ได้ไง?” ‘พระเจ้า ชักสนุกแล้วสิ!’ เลโอนาดท์ขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนสั่นหันหลังให้ตนอย่างชอบใจ “จะ... จิต-หงุด-เงี้ยว” เมดสาวทวนคำอย่างงงๆ “ใช่! ลองผวนคำดูสิ!” เขากระซิบข้างๆ ใบหูของสาวเจ้า “กรี๊ดดดด ไอ้บ้ากาม” คนที่เพิ่งถึงบางอ้อกรีดร้องอย่างสติแตก คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะหื่นได้แม้กระทั่งกับ พนักงานที่ตัวเล็กๆ อย่างเธอ “ฮ่าๆๆ โอเค! เอาเป็นว่าฉันยอมรับแล้วกัน!” ชายหนุ่มเอ่ยขณะจ้องมองหน้าอก 37 คัพซีผ่านเสื้อสีขาวที่แนบเนื้อ ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้น ‘ยัยนี่ตัวเล็กนิดเดียว แต่หน้าอกใหญ่เป็นบ้า!’ “ไม่นะ! อ๊ะ... นี่คุณจะทำอะไร” เมดสาวตกใจ เมื่อมือหนาๆ รวบเอวของเธอเข้ากกกอดจากด้านหลัง “อาบน้ำกับเธอไง เบบี้!” สิงโตหนุ่มบอกพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงนในใจ ‘เอวเล็กขนาดนี้ ถ้าจับกระแทกแรงๆ จะแหลกคามือไหมนะ?’ “ไม่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” หญิงสาวดิ้นพล่าน “อยู่นิ่งๆ สิ!” เลโอนาดท์เอ่ยเสียงดุ ขณะพยายามดึงเสื้อของหญิงสาวออกอย่างรู้สึกรำคาญสายตา “ห้ามถอดเสื้อฉันออกนะ” แควก! “กรี๊ดดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เมื่อคนหื่นจับตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้า แล้วดึงเสื้อฉีกขาดออกจากตัว จนเหลือเพียงบราลายลูกไม้สีฟ้าอ่อนๆ ที่โอบอุ้มหน้าอกเอาไว้เท่านั้น “ก็เธอบอกว่าไม่ให้ถอด ฉันก็ไม่ได้ถอดนี่! ฉีกเอาง่ายกว่าเยอะเลย หึๆ” คนที่เอาแต่จ้องดอกไม้งาม บอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มะลิฉัตรน้ำตาคลอขึ้นมาทันทีทันใด ตวัดฝ่ามือลงที่ใบหน้าหนาอย่างเต็มๆ แรง ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด หลังจากที่ถูกอีกฝ่ายลวนลามและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ เพียะ! “พระเจ้า! นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ” เลโอนาดท์หันกลับมามองด้วยสายตาเดือดดาล ‘ให้ตาย! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กล้าลองดีขนาดนี้มาก่อน!’ คนที่โกรธจนหน้าแดงก่ำ คว้าร่างบางเข้ามาบดขยี้ริมฝีปากอย่างต้องการจะสั่งสอน “อ๊ะ... อื้อ” มะลิฉัตรดิ้นและทุบหน้าอกกว้าง ขณะที่มือไม้ของอีกฝ่ายนั้น กำลังลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างถือดี! “อืม...” ชายหนุ่มครางในลำคออย่างถูกใจกับความหวานของริมฝีปากบาง ก่อนจะสะดุดกับน้ำอุ่นๆ ที่ไหลล้นออกจากหางตาของสาวเจ้า จึงตัดใจถอนจูบออกอย่างแสนเสียดาย “ฮึก! ฮือๆๆๆ” เธอปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พระเจ้า!” คนที่อารมณ์กำลังเตลิดจนแทบจะลุกเป็นไฟ จำต้องหยุดชะงักการกระทำทั้งหมด เพราะสาวตรงหน้ากำลังร้องไห้จนตัวสั่น “ฮึก! ได้โปรด... อย่าทำมะลิเลยค่ะ ฮือๆๆ” เธอรีบยกมือไม้ขึ้นไหว้อย่างหวาดกลัว “ให้ตายสิ!” เลโอนาดท์สบถเสียงดังอย่างหงุดหงิด ก่อนจะดัน สาวเจ้าให้หันกลับไป แล้วสวมกอดเธอจากด้านหลังแทน “ฮือๆๆ ได้โปรด...” เมดสาวสะอื้นไห้ น้ำตานองหน้า “โอเค! หยุดร้องไห้ก่อน แล้วเรามาคุยกัน” เขาเอ่ยก่อนจะเอาคางวางลงที่ไหล่เล็กของเธอ พร้อมกับโก่งตัวให้ช่วงล่างที่แข็งจนปวดออกห่างแผ่นหลังบางอย่างห้ามใจ “ฮึก! มะลิแค่มาทำงาน มะ... ไม่ใช่ผู้หญิง...” มะลิฉัตรพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังยอมหยุดและฟังเธอ ‘พระเจ้า! ปวดอะไรอย่างนี้วะ’ คนที่กำลังต่อสู้กับความต้องการของร่างกาย กัดฟันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มๆ “ฉันรู้! ฉันขอโทษ ฉันก็แค่หงุดหงิดที่เธอดื้อ” “แต่เมื่อกี้คุณทำท่าทางเหมือนกับจะข่มขืนฉัน ฮือๆๆ” “ฉันแค่อยากให้เธอถูหลังแล้วก็สระผมให้เท่านั้น! ไม่ได้จะ...” คนปากไม่ตรงกับใจรีบแก้ตัว “ไม่จริง! เมื่อกี้คุณจะข่มขืนฉัน” “โอเค! ใช่ก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ทำแล้ว” คนหื่นกลอกตาก่อนจะเอ่ยรับอย่างแกนๆ “ฉันจะเชื่อคุณได้ไหม?” มะลิฉัตรหยุดร้องไห้ แล้วเอ่ยขอคำมั่น “ได้! ถ้าเธอรับปากว่าจะอาบน้ำและสระผมให้ฉัน ฉันก็รับปากว่าจะไม่ล่วงเกินเธอ!” เลโอนาดท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ‘หึ! ขุดหลุมฝังตัวเองเข้าไปลีโอ’ เมดสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอีกครั้ง ก่อนจะบอกอีกฝ่ายที่เอาคางมาเกยไหล่เธอราวกับเป็นคนที่สนิทชิดเชื้อกันมานาน ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงชั่วโมง! “ฮึก... โอเค! งั้นคุณก็หันหลังไปสิ” “สระผมก่อนนะ” ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อสาวเจ้ายอมว่าง่าย “ค่ะ” มะลิฉัตรตอบรับอย่างมึนๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอ ทั้งๆ ที่สถานการณ์ก่อนหน้ามันเกือบจะทำให้เธอสติแตกไปแล้ว ฟองสบู่ที่ค่อนข้างเยอะ ทำให้บดบังขีปนาวุธขนาดเขื่องที่กำลังพร้อมรบเอาไว้ได้ เลโอนาดท์รีบจัดระเบียบช่วงล่างให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะหันไปบอกเมดสาว “หันมาได้” “เอ่อ... มะลิขอไปใส่เสื้อก่อนได้ไหมคะ” คนที่เหลือแต่บราและกระโปรงตัวเดียวบอกอย่างรู้สึกอาย กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ้าเล่ห์แอบหันมามองหน้าอกของเธอ “ไม่ต้อง! ฉันนั่งเครื่องมานาน ฉันอยากอาบน้ำ ทานข้าว แล้วก็นอนพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเข้าประชุมใหญ่ และถ้าเธอยังประวิงเวลาออกไปเรื่อยๆ บางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจแล้วทำเหมือนเมื่อกี้กับเธออีก! และครั้งนี้มันคงจะหยุดไม่ได้ เข้าใจใช่ไหม?” เลโอนาดท์เอ่ยเตือนคนที่ทำท่าจะยึกยัก ขณะเดียวกันก็แอบท้วงตัวเองในใจอย่างหงุดหงิด ‘นี่เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่อยากให้ยัยนี่อาบน้ำและสระผมให้’ “ขะ... เข้าใจแล้วค่ะ” มะลิฉัตรตอบก่อนจะค่อยๆ หันกลับ ก็เห็นแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่นของอีกฝ่ายชัดๆ ‘พระเจ้า! คนหรือยักษ์เนี่ย’ “รีบลงมือเร็วๆ สิ! เดี๋ยวเธอยังต้องทำอาหารให้ฉันทานอีก” คนที่เพิ่งจะข่มอารมณ์หื่นให้สงบ ต่อว่าด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน “ค่ะท่าน” มะลิฉัตรเอ่ยรับเบาๆ อย่างทำใจ “หึ! เรียกท่านได้แล้วเหรอ?” เลโอนาดท์ยิ้มกริ่มอย่างชอบใจที่ได้ยินน้ำเสียงน่ารักๆ ดังขึ้นใกล้ๆ หู หญิงสาวไม่ตอบ! แต่หันไปจับฝักบัวที่อยู่ใกล้ๆ มาปรับ แล้วไล่น้ำลงไปตามเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวเกือบครึ่งหลังอย่างเบามือ จากนั้นก็หยิบขวดแชมพูมาบีบลงที่กลางศีรษะของอีกฝ่าย ก่อนจะลงมือสระผมให้คนเรื่องมาก “อื้อ... สบายจัง น้ำหนักมือกำลังดี อย่างกับช่างมืออาชีพแน่ะ” คนที่หลับตาพริ้มเอ่ยชม “มะลิเคยเป็นลูกมือช่างที่ร้านเสริมสวยมาก่อนค่ะ” สาวเจ้าเอ่ยขณะที่ไล่นิ้วนวดลงมาตามแนวไรผมข้างๆ ขมับจนถึงต้นคอ “ว้าว! เธออายุเท่าไหร่เนี่ย” เลโอนาดท์เอ่ยถามอย่างทึ่งๆ “21 ค่ะท่าน” “ฉันนึกว่า 17-18 นะนี่ แล้วเรียนจบหรือยัง?” “จบแล้วค่ะ แต่บางครั้งก็ต้องไปช่วยงานอาจารย์ค่ะ” “งานอะไร? แล้วอาจารย์ผู้หญิงหรือผู้ชาย” เลโอนาดท์ที่กำลังอารมณ์ดี เริ่มหน้าตึงขึ้นมานิดๆ อย่างไม่มีสาเหตุ “คืออาจารย์เขาจ้างให้ช่วยวิเคราะห์รายงานของนักศึกษาน่ะค่ะ” มะลิฉัตรตอบ ก่อนจะหันไปจับฝักบัวมาฉีดล้างแชมพูออก “อาจารย์ผู้หญิงหรือผู้ชาย” เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ผู้ชายค่ะ อ๊ะ... อย่าหันมาสิ มะลิโป๊อยู่นะ” เมดสาวร้องอย่างตกใจ ที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ทำท่าจะเอี้ยวตัวหันกลับมาหาเธอ “โทษที! ฉันลืมไป เอ่อ... แล้วเธอต้องไปช่วยงานวันไหนบ้างล่ะ” คนที่ลืมตัวถามด้วยใบหน้าแดงก่ำ อาการผ่อนคลายหายไป เหลือแต่อาการอยากฆ่าคนตายเข้ามาแทนที่ “ก็แล้วแต่อาจารย์จะบอกค่ะ” สาวเจ้าตอบอย่างมึนๆ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะถามอะไรนักหนา “ไปตั้งแต่กี่โมง?” “ตั้งแต่เช้าเลยค่ะ” “กลับกี่โมง?” “สี่ทุ่มค่ะ อาจารย์มาส่ง มะ... มีอะไรหรือคะ?” มะลิฉัตรถามกลับอย่างสงสัย หลังจากที่เอาแต่ตอบคำถามของอีกฝ่ายมาได้สักพัก! “ไม่มีอะไร ก็แค่ถามดู” คนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงชั่วโมงกว่าๆ ทำน้ำเสียงนอยด์ๆ ราวกับคนรักที่กำลังงอน “อืม! แล้วท่านจะทานอะไรดีคะ มะลิจะได้โทร. สั่งให้ถูก” เธอรีบถามเรื่องที่ต้องทำต่อ หลังจากที่สระผมและอาบน้ำให้อีกฝ่ายเสร็จ “เธอต้องเป็นคนทำอาหารให้ฉันทาน ตลอดเวลาที่ฉันพักอยู่ที่ประเทศไทย” เลโอนาดท์บอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “แต่มะลิทำเป็นสองสามอย่างนะคะ” “อะไรก็ได้ที่เธอทานได้ ฉันก็ทานได้!” “ท่านจะอยู่ไทยกี่วันหรือคะ? เอ่อ... ขอโทษที่ละลาบละล้วงค่ะ” มะลิฉัตรกลั้นใจถามเพราะอยากจะรู้ชะตากรรมของตัวเอง “ไม่กี่วัน! ทำไม?” เลโอนาดท์ถามกลับทันใด “เปล่าค่ะ แค่ถามดูเฉยๆ” สาวเจ้าเฉไฉ “เธอไม่อยากดูแลฉันอย่างนั้นเหรอ?” “ค่ะ!” เมดสาวเอ่ยรับตรงๆ “อะไรนะ” เลโอนาดท์เอ่ยเสียงดัง! พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองสาวเจ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ก้มลงไปค่ะ!” มะลิฉัตรกดศีรษะได้รูปให้ก้มลงมองข้างล่าง เพราะหัวของอีกฝ่ายกำลังจิ้มหน้าอกของเธอเข้าเต็มๆ “ตอบมา!” เลโอนาดท์โกรธจนหน้าแดงก่ำกับคำตอบเมื่อครู่ “ก็ตอบไปแล้วนี่คะ” เธอบอกพร้อมกับกลั้นยิ้มที่เห็นท่าทางขึงขังของสิงโตหื่น “ฉันเป็นเจ้าของโรงแรมนี้นะ!” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำสถานะของตัวเอง “ค่ะ! แล้ว?” “แล้วฉันก็ไล่เธอออกได้ยังไงล่ะ!” “ถ้าท่านจะไล่ออกเพราะคำถามเมื่อกี้ละก็... ท่านก็เป็นผู้ชายที่...” มะลิฉัตรเอ่ยต่ออย่างไม่รู้สึกกลัว แต่ออกจะขำที่ทำให้อีกฝ่ายร้อนขึ้นมาได้ “ที่อะไร!” “พูดได้เหรอคะ เดี๋ยวก็โดนไล่ออกอีก!” “พูดมา!” “ตัวใหญ่ แต่กลับคิดเล็ก คิดน้อย แล้วก็เอาแต่ใจสุดๆ” เมดสาวได้ทีก็ขยายความอย่างไม่รอช้า “นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ!” เลโอนาดท์ถามอย่างไม่เชื่อหู ว่าอีกฝ่ายจะกล้าวิจารณ์ตน “แล้วท่านบอกให้มะลิพูดทำไมคะ ถ้ารับความจริงไม่ได้ก็ไม่น่าจะถามตั้งแต่แรก” เมดสาวย้อนศรกลับทันใด “ก็ที่เธอบอกมา มันไม่ใช่ความจริงยังไงล่ะ” ชายหนุ่มบอกอย่างรับไม่ได้กับคำกล่าวหา “อยู่นิ่งๆ สิคะ จะหันมาทำไมเนี่ย” เธอต่อว่าคนที่พยายามจะหันหน้ามองเธออย่างขำๆ “พอแล้ว! วันนี้ฉันจะสอนเธออาบน้ำแล้วกัน พรุ่งนี้เธอค่อยอาบให้ฉัน!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับหันมาเผชิญหน้ากับคนปากดี! “กรี๊ดดดดดดด” เมดสาวกรีดร้องเสียงดังอย่างตกใจที่เห็นบางอย่างเข้าเต็มๆ ตา อีกครั้ง จึงรีบหันกลับแล้วยกมือขึ้นปิดตาอย่างหวาดกลัว ‘พ่อแก้วแม่แก้ว ยะ... ใหญ่เท่าแขนแน่ะ!” “จะอายทำไม อีกหน่อยเธอจะต้องเห็นมันทุกวัน” เลโอนาดท์สบถอย่างหัวเสียกับท่าทางของเมดสาว! ‘ผู้หญิงนี่เจ้าบทบาทเสียจริงๆ’ “ไอ้คนลามก ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะ” มะลิฉัตรต่อว่าเสียงสั่น เลโอนาดท์กลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่อีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกตน จึงขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระชากกระโปรงที่รกหูรกตาออก พรึ่บ! “กรี๊ดดดดดด” เมดสาวกรีดร้องขึ้นสุดเสียงเมื่อรู้ว่ากระโปรงของเธอลงไปกองที่ผิวน้ำ จึงหันกลับไปตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า เพียะ! เลโอนาดท์ที่หน้าหันไปตามแรงตบ ค่อยๆ หันกลับมามองหญิงสาวด้วยสายตาแดงก่ำ ขณะที่รอยนิ้วแดงๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาจางๆ “พระเจ้า! ฉันเตือนเธอแล้วนะ!” “ไปตายซะไอ้คนสารเลว! อ๊ะ... อื้อ...” เธอตะโกนด่ายังไม่ทันขาดคำก็ถูกสิงโตหื่นบดขยี้จูบที่เร่าร้อนและเนิ่นนานเข้าอีกครั้ง ‘เธอไม่น่าไว้ใจคนอย่างเขาเลย’ มะลิฉัตรต่อว่าตัวเอง ขณะที่ฝ่ามือหนาๆ ลูบไล้ไปทั่วทุกสัดส่วนอย่างถือดี เลโอนาดท์อุ้มสาวเจ้าลอยขึ้น แล้วรีบเดินตรงไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ที่อยู่ด้านนอก “ฮึก! คะ... คุณจะทำอะไรฉัน” เธอเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อร่างหนาวางเธอลงบนเตียง แล้วตามขึ้นมาทาบทับไม่ให้เธอขยับดิ้นหนีไปไหนได้ “ก็ทำให้เธอเลิกดื้อยังไงล่ะ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับดึงบราที่โอบอุ้มดอกบัวงามออก “อ๊ะ! กรี๊ดดดดด” เมดสาวร้องเสียงดัง เมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงยังปลายถันและดูดกลืนราวกับคนที่หิวกระหาย “อื้อ...” เลโอนาดท์ครางอย่างขัดใจเมื่อข้อมือบางพยายามจะผลักใบหน้าของตนออก “ฮือๆๆ ฉะ... ฉันจะลาออก ได้ยินไหม! ฉันจะลาออก” เธอดิ้นหนีสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว “หึ! ลาออกอย่างนั้นเหรอ! ฉันไล่เธอออกต่างหากมะลิ” เขาเงยหน้าขึ้นบอก ก่อนจะก้มลงไปดูดกลืนเม็ดไตสีส้มอมแดงต่ออย่างไม่สนใจ “อะ... อื้อ... ไม่นะ... อะ” มะลิฉัตรพยายามปัดป้องหน้าอกแต่ก็ถูกอีกฝ่ายรวบมือเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ “อย่าดื้อ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปให้ “ปล่อยนะ! อะ... อื้อ” คนที่ถูกคร่อมทับพยายามดิ้นหนี แต่กลับถูกคนที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโห (หื่น) มอบจูบที่เร่าร้อน หลอกล่อให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะดึงแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากเนินเนื้ออวบอูม ลากยาวลงมายังเรียวขางามอย่างรวดเร็ว “อื้อ!... อย่านะ... อ๊ะ” มะลิฉัตรที่ถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ ได้เพียงครู่ รีบส่งเสียงห้าม “อย่าขัดใจ! ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว” เขาเตือน “ไม่นะ อ๊ะ!” มะลิฉัตรส่งเสียงร้องลั่นเมื่อนิ้วที่ใหญ่และยาว... ลากผ่านดอกไม้ของเธอ แล้ววนขึ้นลงไปมาช้าๆ สร้างอารมณ์ที่ปั่นป่วน ภายในกายอย่างบอกไม่ถูก เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เมื่อน้ำหวานจากกลีบดอกไม้งามพรั่งพรูออกมา บ่งบอกว่าคนที่กำลังดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ยินยอมให้เดินเกมต่อ! “หน้าอกสวยชะมัดเลยมะลิ” สิงโตหนุ่มครางในลำคอเบาๆ หลังจากบีบคลึงดอกบัวงามที่เต่งตึงไปมาอย่างเมามัน “อะ... อืม...” คนที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์ไปกับสัมผัสที่ไม่เคยพานพบมาก่อน เผลอครางออกมาอย่างลืมตัว “อืม... หวานไปทั้งตัวเลย” เลโอนาดท์ไล้ริมฝีปากต่ำลงไปยังจุดกึ่งกลางลำตัว ทั้งๆ ที่ไม่เคยเล้าโลมให้สาวคนไหนมาก่อน เพราะส่วนใหญ่พวกเธอมักจะพร้อมกับเรื่องนี้อยู่แล้ว “อะ... อืม...” มะลิฉัตรหลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม สิงโตหนุ่มยิ้มก่อนจะจับเรียวขางามแยกออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็นเนินอวบอูมสีชมพูอ่อนของอิสตรีชัดๆ เต็มๆ ตา “โอ้พระเจ้า...” เขาอุทานอย่างตกตะลึงกับภาพความงามตรงหน้าจนแทบจะลืมหายใจ “ไอ้คนบ้า!” คนที่เพิ่งได้สติรีบลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องเรือนร่างของเธอด้วยสายตาหื่นๆ จึงคว้าหมอนที่วางอยู่ข้างๆ มาปิดบังตัว ก่อนจะตะโกนด่าอย่างโมโหและอับอาย เมื่อเห็นขีปนาวุธขนาดเขื่องกำลัง ชี้มาที่หน้าของเธอ ‘ให้ตายสิ! มีงี้ด้วยเหรอวะ?’ เลโอนาดท์ถามตัวเองอย่างมึนงง “คะ... คุณลวนลามฉันทำไม!” เมดสาวกล่าวหาพร้อมกับกอดหมอนเอาไว้แน่น “ธะ... เธอยั่วฉันเองนะ!” สิงโตกลัดมันบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ต้องหยุดชะงักอารมณ์เป็นครั้งที่สอง แล้วเปลี่ยนมานั่งโต้วาทีคนละฝั่งของเตียงกับสาวเจ้าแทน ‘พระเจ้า! อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะ...’ “คุณถอดเสื้อผ้าของฉันทำไม” เธอต่อว่าอย่างขุ่นเคือง “ก็แล้วเวลาเธออาบน้ำ เธออาบทั้งเสื้อผ้าหรือไง?” คนหน้ามึนบอกก่อนจะหยิบหมอนอีกใบมาปิดอาวุธประจำกายอย่างเสียมิได้ ‘บ้าจริง! ทำไมเราต้องอายด้วยวะ’ “ฉันอาบเองได้ แล้วคุณรู้ตัวไหมว่ากำลังล่วงเกินคนอื่นคุณเลโอนาดท์” “พรุ่งนี้เธอก็ต้องอาบให้ฉัน ฉันก็แค่สอน... เธอก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นกับความต้องการที่ค้างและโด่ จนปวดไปทั้งแก่นกาย “นี่คุณคิดว่าเรื่องที่คุณลวนลามฉันเป็นเรื่องเล็กงั้นเหรอ” “ใช่!” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่แคร์ “แต่สำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่” มะลิฉัตรน้ำตาคลอ “ใหญ่แค่ไหนล่ะ?” สิงโตหื่นเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ “ใหญ่พอที่คุณจะต้องเอาแหวนมาคุกเข่าขอเลยละ!” “หึ! เธอนี่หวังสูงไปนะมะลิ แค่ชั่วคราวก็พอมั้ง” เลโอนาดท์ส่ายหน้าอย่างขำๆ กับน้ำเสียงจริงจังของสาวเจ้า “คุณยังหวงอิสรภาพของคุณ ฉันก็หวงความสาวของฉันเหมือนกัน! ต่อให้ฉันจะเป็นแค่เมดที่ทำความสะอาดห้องพัก แต่อย่าลืมว่าฉันก็เป็นคนเหมือนกับคุณ!” มะลิฉัตรตอกกลับสมภารที่จ้องจะกินไก่วัดด้วยสายตารังเกียจ เลโอนาดท์ถึงกับนิ่งเงียบไปชั่วขณะ หลังจากได้ฟังคำพูดตัดพ้อ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายบ้ากามอย่างไรอย่างนั้น “โอเค! ทีนี้ฉันกลับได้หรือยัง” มะลิฉัตรเอ่ยแล้วหันไปมองรอบๆ พลางคิดว่าจะออกไปยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายฉีกและดึงชุดของเธอจนไม่อาจใส่ออกไปไหนได้ “กลับ!” เลโอนาดท์ทวนคำพูดด้วยสายตาขุ่นเคือง “ใช่! ก็คุณไล่ฉันออกแล้วจำไม่ได้หรือไง? เดี๋ยวฉันจะโทร. ไปบอกหัวหน้าให้ส่งเมดคนใหม่มาทำงานแทนค่ะ” มะลิฉัตรขยายความ “เธอ! จะ-ไม่-ไป-ไหน-ทั้ง-นั้น” เลโอนาดท์ย้ำช้าๆ ชัดๆ ทีละคำอย่างใจเย็น “แต่คุณไล่ฉันออกแล้วนะ!” “ก็เธอบอกว่าจะลาออกก่อนทำไมล่ะ” “โอเค! งั้นฉันขอลาออกอีกครั้งแล้วกัน” มะลิฉัตรบอกอย่างไม่แคร์ “ฉันไม่ให้เธอออก!” ชายหนุ่มสวนกลับเสียงดังอย่างไม่พอใจ “แต่ฉันอาบน้ำให้คุณไม่ได้ คุณเข้าใจไหมว่าการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงที่ไม่ได้เป็น... เอ่อ... สามีภรรยากัน มันไม่ถูกต้อง!” มะลิฉัตรกลอกตาอย่างเพลียๆ ไม่รู้จะพูดยังไงให้อีกฝ่ายเข้าใจ “ก็ไม่เห็นว่าใครจะมีปัญหาสักคน! ส่วนใหญ่รับเงินแล้วก็จบ!” สิงโตหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ “ก็นั่นมันผู้หญิงอย่างว่า! แต่ฉันไม่ใช่!” มะลิฉัตรพยายามข่มใจ ให้เย็นเป็นครั้งที่ร้อย ‘ไอ้บ้านี่จะเอาเธอให้ได้เลยหรือไงนะ’ “โอเค! งั้นฉันจะจ่ายเธอมากกว่าคนอื่นๆ” “นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวโว้ย!” “นี่เธอกล้าขึ้นโว้ยกับฉันเหรอ?” ประธานใหญ่ของโรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน ที่มีสาขานับร้อยแห่งทั่วโลก หน้าชาขึ้นมาทันทีที่ถูกพนักงานระดับล่างขึ้นโว้ยใส่ “มากกว่านี้ฉันก็กล้า!” เมดสาวบอกอย่างทนไม่ไหว “ตกลงเธอจะเอายังไง?” “ฉันจะลาออก!” “ฉันไม่ให้ออก!” “แล้วคุณจะเอายังไง?” “ยังไงก็ได้... แค่ได้เอา!” สิงโตหนุ่มย้ำเจตนาเสียงอ่อน “งั้นไปหาแหวนมาคุกเข่าขอฉันแต่งงานสิ! บางทีฉันอาจจะยอมคุณ!” มะลิฉัตรบอกข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่มีทางเป็นไปได้ “หึ! ฉันให้สิบล้านค่าตัวเธอ” เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องมองสาวตรงหน้าด้วยสายตาแพรวพราว “คนอย่างคุณคงไม่มีทางรู้จักคำว่ารักหรอก! รู้อะไรไหม? ต่อให้คนที่คุกเข่าขอฉันแต่งงาน จะเป็นแค่ยามหน้าโรงแรม เงินเดือนแค่หมื่นกว่าๆ ฉันก็ยินดีจะแต่งกับเขา แม้ว่าเขาจะไม่มีแหวนแต่งงานมาขอก็ตาม” มะลิฉัตรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เมื่อถูกอีกฝ่ายประเมินค่าเป็นเงินตรา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more