บทที่ 4
547 Words
ในห้องโรงแรม..และห้องนี้ก็มีแค่เตียงเดียว
"ฉันชื่อหวานใจ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" หวานใจไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนดี ก็เลยเริ่มจากการแนะนำชื่อนี่แหละ
"ผมชื่อรามิลยินดีที่ได้รู้จัก"
"อันดับแรกเราต้องมาทำความเข้าใจกันก่อน"
"ก็ว่ามาสิ"
"ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษคุณ ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมาขนาดนี้"
"อืม"
"แต่จะว่าฉันผิดคนเดียวก็ไม่ใช่ คุณก็ผิดด้วย"
"อ้าว.." กำลังจะดีแล้วเชียว
"ฉันว่าจะไม่โกหกพวกท่านต่อแล้ว แต่คุณดันแนะนำว่าฉันเป็นคนที่จะแต่งงานด้วยทำไมล่ะ"
"หึ"
"แต่ก็ช่างมันเถอะ ถือว่าเราเสมอกัน"
"หึหึ" ถ้าเธอไม่หาเรื่องคว้าตัวเขาไว้ตอนนั้นมันคงไม่เกิดอะไรขึ้นแล้ว
"คุณอย่าเอาแต่ขำสิ"
"ก็คุณพูดเองหมดแล้วจะให้ผมพูดอะไร"
"คุณมีวิธีที่ทำให้เราสองคนไม่ต้องแต่งงานกันไหม"
"ไม่มี"
"เอ้าา"
"คุณรู้ไหมว่าความฝันสุดท้ายของคุณปู่คืออะไร"
"อะไร"
"อยากให้ผมมีเมียที่ไม่ใช่แหม่ม"
"คุณมีเมียแหม่มเหรอ"
รามิลไม่ได้ตอบประโยคนี้ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
"ฉันไม่ถามก็ได้ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดี"
"ก็คงต้องแต่งงาน"
"นี่คุณ"
"คุณเป็นคนเริ่มก่อนไม่ใช่เหรอ"
"แต่ฉันยังไม่อยากแต่ง ฉันยังไม่อยากเป็นหม้ายตอนนี้คุณรู้ไหม"
"อ้าวทำไมต้องเป็นหม้าย ผมยังไม่ตายสักหน่อย"
"ถึงแต่งไปแล้วก็เลิกอยู่ดี เพราะเราไม่ได้รักกัน..ไม่สิ..เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ"
"ก็จริงของคุณ"
"เราคุยกับผู้ใหญ่กันอีกทีดีไหม บอกว่าเราเลิกกันแล้ว"
"ปู่ผมได้ช็อกตายก่อนพอดี"
"ถ้างั้นเราก็แต่งกันแค่ในครอบครัว ไม่ต้องให้คนภายนอกรู้ด้วย ฉันกลัวขายไม่ออก"
"คุณครับคุณปู่ผมเป็นท่านพลเอก ถึงแม้ท่านจะเกษียณแล้ว ยังจะพ่อแม่ผมอีก คุณคิดว่าพวกท่านจะทำแค่นี้ไหม" ยังไงเขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องก่อน ถ้ามีงานแต่งมันไม่เล็กแน่ รวมทั้งญาติๆ ของเขาอีก แต่ละท่านมีแต่ยศตำแหน่งสูงๆ ทั้งนั้น
"แล้วผู้ชายที่ไหนจะมา... โอ๊ย ปวดหัว" ทีแรกคิดว่าจะดึงเขามาแค่กล่าวอ้างแล้วก็ลอยนวล ถ้ารู้ว่าต้องแต่งงานจริงใครจะไปทำแบบนี้ล่ะ
รามิลเห็นว่าเธอกำลังใช้ความคิด เขาก็เลยเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
"เดี๋ยวก่อนนะคุณ มีแค่เตียงเดียวคุณไม่เห็นหรือไง"
"ผมไม่ได้ตาบอด"
"คุณต้องนอนพื้นแล้วล่ะ" เพราะในห้องนี้มีเฟอร์นิเจอร์ก็จริง แต่ไม่ได้เอื้ออำนวยแก่การนอน
"ทำไมผมต้องนอนพื้นด้วย"
"ก็ฉันเป็นผู้หญิง คุณจะไม่เสียสละให้ผู้หญิงหรือไง"
"คุณก็นอนบนเตียงกับผมจะเป็นไรไป"
"ใครจะไปนอนกับคุณ"
"แบบคุณผมคงไม่ทำอะไรหรอก..ไม่ต้องกลัว"
"แบบฉันแล้วทำไม!"
"อ้าว..ตกลงจะให้ทำหรือไม่ให้ทำ"
- Writer
