ตอนเช้าเพลงพิณตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่อ่อนเพลียเล็กน้อย เธอควาญมือไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้ข้างกายเธอมีร่างกำยำนอนอยู่ข้างๆ
เพลงพิณลืมตาขึ้นดูก็พบว่าตอนนี้เธอนอนก่ายตัวของธนัชอยู่ แต่เขายังหายใจสม่ำเสมอแสดงว่าเขายังไม่ตื่น
เพลงพิณค่อยๆ ชักมือกลับแล้วพยายามจะกระเถิบออกจากตัวเขาเบาๆ ไม่ให้เขารู้สึกตัว มองดูใบหน้าของเขาเวลาหลับก็ยังดูน่าเกรงขามอยู่
หนุ่มใต้หน้าคมที่ท่าทางเหมือนกับมาเฟียคนนี้ ดูๆ ไปก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่การที่เขามานอนข้างๆ เธอแบบนี้ถึงจะได้ได้ล่วงเกินแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ
“คุณ คุณ คุณธนัช ตื่นได้แล้วค่ะ เช้าแล้ว” เพลงพิณลุกขึ้นอ้อมไปยืนข้างเตียงเพื่อความปลอดภัยของตัวเองไม่ให้มีฉากสบตาแล้วดึงเข้าไปกอดเหมือนในนิยาย แล้วจึงปลุกเขา
“ขอนอนต่ออีกนิดหนึ่งนะ” ธนัชบอกเสียงงัวเงีย
“ลุกค่ะ คุณต้องกลับบ้านแล้ว ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” เพลงพิณบอก ธนัชลืมตาขึ้น ทำหน
