จึงกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าของห้องพักที่โทรเข้ามา
“ค่ะ” ตอบรับสั้นๆแล้วรอให้เขาเอ่ยปากมาก่อน
“ออกไปดูตรงระเบียงให้ที มีแฟ้มเอกสารสีน้ำตาลตรงนั้นไหม”
ปภาณิณมองไปยังประตูกระจกบานเลื่อนที่อยู่อีกฟากห้องแล้วตรงไปเปิดม่านออกดูก็พบว่าข้างนอกนั่นเป็นสระว่ายน้ำขนาดไม่เกินห้าเมตร กวาดสายตามองออกไปจนพบแฟ้มสีน้ำตาลบนโต๊ะอย่างที่เขาถาม เลยตอบรับเขา
“มีค่ะ”
“อืม” พฤกษ์เงียบไปอึดใจแล้วสั่ง “เอาลงมาฝากไว้ที่ฟร้อนต์ให้ที คืนนี้อาจกลับดึกหน่อยนะ มีประจำบอร์ด…” เขาหยุดก่อนสั่งสั้นๆ “รอด้วย”
หน้าของเธอแดงซ่านทีเดียวเมื่อได้ยินคำสั่งในตอนท้ายที่ว่าให้เธอรอเขาด้วย พลันท้องไส้ร้อนวาบเหมือนกลืนเหล้าดีกรีร้อนแรงลงท้องไป เพราะการรอเขามันจะมีอะไร หากไม่ใช่เรื่องนั้น เธอรับคำเขาคำเดียวแบบเดิมแล้ววางสายลงหยิบแฟ้มแล้วลงไปยื่นให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ด้านล่าง ค่อยกลับขึ้นไปนั่งรอที่ในห้องเหมือนเก่า
พนักงานที่น
