“จะให้พี่กลับจริง ๆ เหรอ”
“ค่ะ”
“นี่แฟน”
“แฟนนั่นแหละตัวดี”
“แต่ก็แฟน”
“กลับเลย”
“เดี๋ยวคิดถึงพี่นะยัยหื่น”
“คิดถึงทุกวันอยู่แล้วค่ะ แต่ไม่ต้องนอนกอด” ที่พูดนี่ไม่ใช่ไม่เขินนะคะ โคตรเขินแต่ต้องพูดในเมื่อตอนนี้ 3 ทุ่มครึ่งพี่แดเนียลก็ยังจะไม่ยอมกลับ เถียงกันมาพักใหญ่แล้วด้วย
“พี่จะนอนที่นี่”
“ไม่เอา”
“ก็ไม่ได้เอา”
“อื้อ! อย่าพูดจาทะลึ่งนะคะ” ฉันดุแต่ฉันรู้ว่าหน้าฉันแดง ฉันหน้าแดงขึ้นมาเรื่อย ๆ ในขณะที่อีกคนนั่งเถียงกับฉันหน้าตาย -__-!
“อ้อมโลกขนาดนี้ทะลึ่งตรงไหน”
“ก็...”
“คิดหื่นเหมือนกันไงเลยคิดทัน”
“อื้อ! วันนี้พี่แดนกวนประสาทจัง ถ้าอยากนอนก็นอนได้ค่ะ แต่ต้องนอนที่โซฟา” ไม่อยากเถียงด้วยแล้ว เถียงแล้วเขารู้ทันตลอดสงสารตัวเอง
“ตลก”
“เรื่องจริงค่ะ” ฉันต้องรู้จักการมีพัฒนาการเวลาอยู่กับพี่แดเนียลสองต่อสองค่ะ ไม่งั้นฉันเป็นยัยหื่นยัยใบ้แล้วก็ยัยบ้าที่พูดจาไม่รู้เรื่องตลอดเวลาแ
