Daniel : ไม่รู้ว่าโกรธไหม แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พี่ก็จะทำ
Rose : ค่ะ แล้วยังไงต่อคะ
Daniel : ไม่แล้วยังไง พี่แค่จะถามเราไง
Rose : ว่า?
Daniel : เรา
...เงียบ
...นิ่ง
...หายไปเลย
Rose : เราอะไรคะพี่แดน
“เรา”
“...” -///- มะ มาได้ยังไงทำไมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนล่ะ แถมยังมาหยุดตรงหน้าฉันตอนไหนก็ไม่รู้
“เรา...จะรับผิดชอบใจพี่ยังไงต่อครับ”
...นับวันฉันก็ยิ่งมั่นใจว่าพี่แดเนียลคือผู้ชายที่อันตรายกับหัวใจฉันที่สุด
สายตาของเขาที่มองมาตอนนี้ ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่อ่อนโยน ไม่มีสักเสี้ยววินาทีที่จะทำให้รู้สึกว่ามันไม่น่าหลงไหล
ให้ตายเถอะฉันกำลังตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว เขาใช่ไหมเป็นคนผลักฉัน ฮือ~ >///////////////__//////////////////<
อ่อนโยน~
จะมีอะไรฟินต่อใจมากไปกว่าการได้อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องวาบหวามบนเตียง ไม่ใช่แค่การได้เห็นหน้าตาหล่ออลังกาล ไม่ใช่แค่กล้ามอกแน่น
