“หึ! พี่ไม่คิดเลยว่าม่านเป็นคนแบบนี้ เพื่อนพี่แม่งบอกว่าม่านหายไปกับผู้ชายไม่กลับหอมาเป็นอาทิตย์พี่ก็ไม่เชื่อ พี่คิดว่าม่านอาจจะไปอยู่กับเพื่อนคนไหนสักคน คิดว่าม่านไปทำงานกลับดึกเพื่อนพี่อาจจะไม่เห็นตอนกลับเลยเข้าใจผิด แต่แม่ง...ชอบคนรวยทำไมไม่บอกวะ พี่ก็มีเงินให้ม่านนะทำไมไม่ขอพี่ ถึงจะไม่มากเท่าคนอื่นแต่ก็มีให้”
“พี่เจมส์คะ ม่านไม่คิดว่าพี่จะพูดแบบนี้เลยนะ”
“พี่ก็ไม่คิดว่าม่านจะเป็นคนแบบนี้เหมือนกัน ลำบากขัดสนพี่ก็รู้นะ พี่พร้อมช่วยเหลือแค่บอก ทำไมไม่บอกพี่ล่ะม่าน ทำไมต้องไปหอบเสื้อผ้าอยู่กับผู้ชาย!”
“ก็ถ้าเขาไปอยู่กับกูแล้วมึงเสือกอะไรด้วยวะ...มึงเป็นพ่อแฟนกูเหรอ?”
“คุณ...พระ” น้ำตาลอุทานออกมาเบา ๆ แต่ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันตกใจ เหมือนที่ฉันเองก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะเดินมาแล้วก็พูดกับพี่เจมส์ด้วยคำนั้น
“มึงว่าไงนะ? แฟน?” พี่เจมส์มองไปที่เขาพร้อมกับสีหน้าโกรธจัด
“ต้องพูดซ้ำอีกรอบเหรอ
