ตอนที่ 5
1156 Words
“ทำไมฉันจะต้องไปกับคุณ!...ถ้าไม่ยอมปล่อยฉันจะเรียกผู้จัดการส่วนตัวมาที่นี่ ให้เขาพาตำรวจมาจับคุณข้อหาพยายามบังคับฉัน”
“ก็เอา!...ไปเรียกมาเลย” เขาเค้นเสียงและพ่นลมหายใจร้อนใส่แก้มนวลสีแดงเข้ม “ถ้าไม่อยากให้คุณยายของคุณต้องเดือดร้อนก็เชิญเรียกมาได้เลย!”
คำพูดนั้นทำให้นุชนาถถึงกับตาเบิกกว้าง หญิงสาวนิ่งอึ้งเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุหมุนที่โหมกระหน่ำ ยิ่งตกใจใบหน้าสวยก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้นไปอีก
“เมมฟิส...นะ...นี่คุณพูดเรื่องอะไร คุณยายของฉัน...ทำไม”
“ผมก็แค่พา อาเคมิ คุณยายของคุณไปอยู่ในที่ที่เหมาะสมก็เท่านั้น”
“คุณโกหกใช่มั้ย...เมมฟิส...คุณโกหกฉัน คุณทำอย่างนั้นไม่ได้แน่ๆ”
“คนอย่างผมทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ ถ้าคุณไม่เชื่อก็มาดูนี่!”
เมมฟิสกระชากร่างบางลงไปนั่งทั้งที่ยังกอดเธอไว้แน่นบนเก้าอี้รับแขกแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท มันเป็นสมาร์ทโฟนที่เขาเปิดโหมดวีดีโอก่อนพลิกจอมอนิเตอร์ให้นุชนาถดูด้วยหัวใจระทึก หญิงสาวแทบจะกรีดร้องออกมาเมื่อเห็นคลิปภาพในห้อง ๆ หนึ่งซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย มันเป็นห้องโล่งกว้างและเห็นวิวทะเลจากหน้าต่างห้อง
แต่สิ่งที่หญิงสาวจดจำได้เป็นอย่างดีคือหญิงชราวัยเจ็ดสิบกว่าร่างเล็กผิวขาวเหมือนหยวกและใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมสีดอกเลาถูกมุ่นมวยไว้ด้านหลังมีปิ่นรูปผีเสื้อตัวเล็กปักไว้ หญิงสูงวัยอยู่ในชุดกิโมโนนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมในห้องนั้นด้วยท่าทีสบาย ๆ ทว่าภาพนั้นกลับทำให้หัวใจของนุชนาถแทบแตกเป็นเสี่ยง
“คุณยาย!”
ร่างเล็กร้องเสียงแห้งแหบและถึงกับหลั่งน้ำตาเมื่อเห็นภาพ อาเคมิ คุณยายของเธอซึ่งมีเชื้อสายไทย ญี่ปุ่นและเป็นญาติที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเพียงคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ในอเมริกาเพราะพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตไปหมดแล้ว อาเคมิเลี้ยงดูนุชนาถมาและเธอก็ผูกพันกับคุณยายมาก
ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวสะท้อนสะเทือนใจอย่างหนักจนแทบหมดแรงเพราะนึกไม่ถึงว่าการตายของไมลี่จะนำพาปัญหาใหญ่หลวงมาให้เธอได้ถึงเพียงนี้ พี่ชายของไมลี่ร้ายกาจถึงขนาดเอาคุณยายของเธอมาเป็นเครื่องต่อรองชีวิต
เธอกำลังจะเลื่อนมือไปจับโทรศัพท์แต่ไม่ทันเมมฟิสที่ปิดโหมดคลิปวีดีโอและกำมันไว้แน่น เขายังกอดรัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนแต่รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าของหญิงสาวและแรงกระตุกจากการสะอื้นไห้ของเธอ ทว่าไม่ถึงอึดใจนุชนาถก็ถอนสะอื้นแล้วพยายามขัดขืนอีกครั้ง
“เมมฟิส...นี่คุณทำอะไรคุณยายของฉัน คุณทำอะไรท่าน คุณพาท่านไปไว้ที่ไหน”
“คุณยายของคุณอยู่ในที่ปลอดภัย”
“ท่านอยู่ที่ไหน?”
เขาหรี่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ “คุณยายของคุณอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของผมในลอสแองเจลิสนี่แหละ ผมจะไม่ทำอะไรกับท่านถ้าคุณยอมไปฝรั่งเศสกับผม”
“ไม่!...ปล่อยฉันนะ!”
“ผมให้คุณเลือก!” เขาคำรามและทำให้ร่างบางในอ้อมแขนต้องหยุดนิ่ง
“ผมมีทางเลือกให้คุณ...ไปฝรั่งเศสกับผมเพื่อแลกกับความปลอดภัยของญาติคนเดียวและคนสุดท้ายของคุณ หรือว่าจะปล่อยให้คุณยายของคุณต้อง...”
“นี่คุณกำลังขู่บังคับฉัน ฉันจะแจ้งความ”
“ตอนนี้น่ะหรือ?” เขาถามแล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะนั้นเสียดทะลุเข้าไปในโสตประสาทที่กำลังอื้ออึงของหญิงสาว
“ผมให้คุณแจ้งความ อยากจะแจ้งตำรวจหรือเอฟบีไอหรือจะเอาหน่วยสวาทมาก็ได้ แต่มันจะคุ้มกันหรือเปล่ากับชื่อเสียงของคุณที่ต้องพังพินาศกับข่าวการขายตัวให้มหาเศรษฐีในโรงแรมหรูอย่างนี้”
“คุณคิดจะทำอะไรของคุณ ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสฉันได้อธิบายความจริงกับคุณบ้าง ให้เวลาฉันสักนิดเถอะค่ะเพื่อที่จะได้พูดให้คุณเข้าใจ”
“ไหนว่าคุณรีบไง! ไหนตอนแรกคุณบอกว่าคุณต้องรีบไปงานเลี้ยงนี่ไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้ทำไมถึงอยากจะได้เวลาจากผมขึ้นมา”
“ใช่ฉันรีบ...แต่คุณทำแบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย คุณเอายายของฉันมาเป็นเครื่องต่อรอง ถ้าคุณมีเหตุผลก็ต้องฟังคนอื่นพูดบ้าง”
“ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที!” เมมฟิสตะเบ็งเสียงและรัดวงแขนแกร่งจนร่างบางแทบขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงต่ำจนชิดแก้มนวล นุชนาถเอียงหน้าหลบแต่ก็ไม่พ้นปลายจมูกของเขาที่กดลงบนหน้าของเธอ หญิงสาวกลั้นใจพูด
“ปล่อยฉันก่อนสิ”
“พูดมา! อยากพูดอะไรก็พูดมา เวลาของคุณกำลังจะหมดแล้วรีส”
“ฟังนะคะ ฉันไม่ใช่ต้นเหตุทำให้น้องคุณฆ่าตัวตาย ถ้าคุณไม่เชื่อฉันทำไมคุณไม่ไปคาดคั้นความจริงกับนีล เทอร์เนอร์เองล่ะคะ”
“ความจริงมันอยู่ในนี้หมดแล้ว”
ชายหนุ่มสวนกลับอย่างไม่ลดละก่อนเปิดหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้งเพื่อให้ร่างเล็กที่ถูกกอดรัดไว้แน่นในวงแขนได้เห็นภาพที่โชว์หราบนสมาร์ทโฟนของเขา นุชนาถถึงกับน้ำตาไหลเมื่อเห็นภาพข่าวระหว่างเธอกับดาราหนุ่มหล่อชื่อดัง นีล เทอร์เนอร์ ในบาร์แห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุงลอสแองเจลิส มันเป็นช่วงเวลาที่เธอเริ่มเป็นที่รู้จัก เธอกับเขาถูกนักข่าวรุมกันถ่ายภาพ มันเกิดขึ้นไม่นานก่อนที่นีลจะมีปัญหากับน้องสาวของเมมฟิส
“คุณก็รู้ตัวดีรีส ว่าคุณตกเป็นข่าวกับแฟนของไมลี่หลายครั้งหลายหนและมันก็เป็นข่าวใหญ่ไม่ใช่ข่าวเล็ก ๆ ไม่อย่างนั้นพวกนักข่าวจะตามติดพวกคุณไปทุกที่อย่างนั้นหรือ”
“ฉันพบเขาโดยบังเอิญต่างหากล่ะคะ พวกนักข่าวก็แค่ถ่ายรูปเอาไปลงหนังสือ...ก็เท่านั้น”
นุชนาถเสียงสั่น และดูเหมือนคำแก้ตัวนั้นจะยิ่งโหมไฟแค้นในใจของเมมฟิส เขาขบกรามเสียงดังลั่นและกระแทกสมาร์ทลงบนโต๊ะเสียงดังก่อนจะจับไหล่บางของหญิงสาวไว้แน่นแล้วเขย่าไปมา
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ คุณกับไอ้ดาราหนุ่มชื่อดังไปสนุกที่ไหนกันต่อ ม่านรูดหรือห้องในโรงแรมหรูเหมือนที่คุณกับผมอยู่ด้วยกันตอนนี้!”
“ไม่!...เมมฟิส...ฉันเจ็บนะ!”
- Writer
