บทที่ 8 เยื่อใยในความแค้น
นุชนาถยืนเหม่อมองท้องทุ่งกว้างเต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วงลานตาท่ามกลางกระไอแดดฤดูร้อนของเมืองโซต์ในแคว้นโพรวองซ์ อาณาจักรอันเลื่องชื่อของดอกไม้งามและน้ำหอม ร่างบอบบางในชุดกระโปรงซีฟองพลิ้วไหวใช้ชีวิตอยู่ในเขตที่เรียกได้ว่าเป็นชนบทและเธอเองถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิงนับจากวันที่เดินทางมาจากสหรัฐล่วงเข้าสู่เดือนที่สอง
มีหลายอย่างที่เธอต้องปรับตัว ทั้งเรื่องอาหารการกินและการใช้ชีวิตอยู่ร่วมห้องกับประธานสายการบินใหญ่ เมมฟิส แคเมอรอน แม้เขาจะแวะเวียนมาเกือบทุกวันแต่ก็ไม่ได้นอนค้างคืนที่บ้านพักตากอากาศซึ่งเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความหลังและความทรงจำเกี่ยวกับน้องสาวของเขา
เธอไม่เคยตั้งคำถามว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมนอนค้างที่นี่ ทั้งไม่ยื้อเขาไว้หลังทอดกายให้เขาตักตวงความสุขครั้งแล้วครั้งเล่าและจากไปอย่างไร้เยื่อใยซึ่งมันก็เหมาะสมแล้วเพราะเธออยู่ในฐานะเมียเก็บของเขาเท่านั
