“มุข…คุณมาแล้วเหรอ”
ผู้ป่วยบนเตียงขยับตัวนั่งให้ถนัดมากขึ้น เมื่อคนที่ตนเองเฝ้ารอมาถึงเสียที พร้อมเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี ในทันทีที่ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกผลักเข้ามา แล้วปรากฏร่างเล็กแสนบอบบาง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเฝ้าทะนุถนอมดูแลไม่ห่างกาย จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง วันแห่งความทรงจำแสนปวดร้าว วันที่เขาต้องตัดสินใจเลือก
ระหว่างฐานะหรือหัวใจ...
“มุข...ผมดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้ง” ถึงแม้นน้ำเสียงนั้นฟังดูยินดีกับการในเจอกันครั้งนี้ แต่ทว่าดวงตาที่เคยคมกล้ามุ่งมั่นกับทุกสิ่งไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใดมาก่อน กลับดูอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด ในวันที่เขาอ่อนแอ สิ้นหวัง หัวใจเขากลับเรียกร้องโหยหา อยากได้คนที่เขาเคยทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดีกลับคืนมาเป็นกำลังใจ
หญิงสาวหยุดชะงักร่างกายราวกับถูกสาป ความหนาวเหน็บเย็นเยือกไปจนถึงขั้วหัวใจแล่นปราดเข้าโจมตีหนักหน่วง ไม่คิดว่าคนไข้พิเศษที่ว่าจ้างเธอมาทำกายภาพ
