ตอนที่ 16
“ฉะ...ฉัน...เอ่อ ฉันขอโทษที่เอาเสื้อผ้าของคุณมาใส่ แต่ฉัน...” น้ำฟ้าบอกเสียงสั่นประหม่า เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขาดี ก่อนก้มหน้าต่ำเมื่อคนที่วางท่านิ่งเฉยค่อยๆ หันมามองเธอ และทำให้เธอต้องหยุดคำพูดไปโดยปริยาย
“กลัวผมมากเลยเหรอ น้ำฟ้า” ถามจบแล้วก็วางหนังสือพิมพ์ในมือลง แล้วหันไปถามหญิงสาวที่ก้มหน้านิ่ง เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วก้มมองตัวเองอย่างสำรวจ เขาก็เป็นคนธรรมดาปกติ ไม่เห็นจะแตกต่างใคร แล้วทำไมเธอถึงต้องทำท่าหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
“ที่ถามไม่ได้ยินใช่ไหม หรือต้องให้เอาปากมาง้างปาก เธอถึงจะพูดขึ้นมาได้ น้ำฟ้า”
สิ้นเสียงห้าวห้วน น้ำฟ้ารีบเงยหน้ามองคนพูด ก่อนผงะถอยหลังสองสามก้าวอย่างหวาดระแวงเมื่อเห็นเขาขยับตัว จางเหวินครางเสียงหัวเราะในลำคอกับท่าทีตื่นกลัวของหญิงสาว
“ปละ...เปล่าค่ะ แต่ฉะ...ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ค่ะ” น้ำฟ้ารีบบอกเสียงกระท่อนกระแท่น เมื่อเขาเดินตรงมาที่
