พิศวาสทาสเสน่หา

5

“ไม่ล่ะพี่กระรอกไม่ชอบเล่นการพนัน ยืนลุ้นอย่างเดียวดีกว่า” สาวน้อยปฏิเสธ หญิงสาวสาบานไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการพนันทุกชนิด เนื่องจากเธอมีบทเรียนจำฝังใจ จนยากจะลืมเลือน อดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดผู้ชายเหล่านี้อจึงยอมเสียเงินเรือนแสน แลกกับการหลับนอนกับผู้หญิงสาวสวยเพียงคืนเดียว ไม่รู้จักเสียดายเงินบ้างหรืออย่างไร สร้อยระย้ารู้สึกเสียดายเงิน พวกคนไม่รู้จักคุณค่าของเงิน

“ห้าแสนหนึ่งหมื่นบาทครั้งที่หนึ่งค่ะ ห้าแสนหนึ่งหมื่นบาทครั้งที่สองค่ะ” ระหว่างที่โรสกำลังพูด ประโยคสุดท้ายและการประมูลกำลังจะยุติ แนนซี่หันไปมองอาซาร์ยิ้มที่มุมปากนิดๆ จิกสายตาให้เขา อีกครั้ง เชื้อชวนเต็มที่

“หกแสนบาท” เสียงของอาซาร์ดังขึ้นมากลางปล้อง เกิดเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที ราคานี้เป็นราคาที่แพงที่สุดตั้งแต่มีการประมูลมา ทุกคนต่างเงียบไม่มีใครจะเอ่ยราคามากกว่าหกแสนบาทเลยสักคน

“หกแสนบาทครั้งที่หนึ่ง หกแสนบาทครั้งที่สอง หกแสนบาทครั้งที่สามค่ะ ปิดการประมูลค่ะ”

สิ้นเสียงของโรส พนักงานที่อยู่ในร้านรวมทั้งทุกคนที่อยู่ในผับ ต่างลุ้นกันยกใหญ่ว่า แนนซี่จะเดินไปหา ผู้ชายที่ประมูลเธอได้หรือไม่ ถ้าเดินนั่นหมายความว่า แนนซี่ยอมพลีกายให้กับชายคนนั้นอย่างเต็มใจไม่เกี่ยงงอน แต่งานนี้หลายคนมีความรู้สึกว่าแนนซี่ต้องยินยอม เพราะคนที่ประมูลได้นั้นมีรูปร่างหน้าตาที่ สง่าผ่าเผย หล่อยิ่งกว่าเทพบุตรเสียอีก

“ที่แท้ก็พวกบ้าตัณหา” สร้อยระย้าพูดในใจอย่างเคืองขุ่น เมื่อเห็นแนนซี่เดินไปทรุดนั่งบนตักอาซาร์ เป็นคำตอบได้ว่าคืนนี้แนนซี่จะอยู่กับเขาทั้งคืน สร้อยระย้ามองใบหน้าอาซาร์นิ่ง เหมือนเขาจะรู้ว่ามีคนจ้องมองเขาอยู่ สายตาคมตวัดมองไปยังดวงตาหวานคู่นั้น สร้อยระย้ารีบหลบสายตาเดินเลี่ยงเข้าไปด้านหลังทันที พาลหงุดหงิดขึ้นมาทันทีทันใด อย่างไม่มีเหตุผล

“ไปกันหรือยังอาซาร์ ดึกแล้วนะเดี๋ยวจะไม่คุ้มเงินที่นายเสียไป” ฮาคิมพูดเป็นภาษาอาหรับเพื่อไม่ให้แนนซี่เข้าใจ

“นั่นสิไปกันเถอะ” ยศวัจน์พูดเสริมเป็นภาษาอาหรับเช่นกัน

“จัดการเรื่องเงินด้วยนะ”

อาซาร์หันมาสั่งชาลี ก่อนที่ผู้รับคำสั่งจะเดินไปหาผู้จัดการร้านส่งบัตรเครดิตให้โรส ผู้จัดการสาวรับไว้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปจัดการรูดบัตรเครดิตที่เคาน์เตอร์ ทั้งหมดเดินออกมาจากผับในเวลาเกือบเที่ยงคืน ฮาคิมหาสาวงามที่เราเลือกไว้ไปที่บ้านพักรองคน ยศวัจน์พาสาวงามไปที่คอนโดส่วนตัว

ส่วนอาซาร์พาแนนซี่ไปยังโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งที่เขาเป็นเจ้าของ คลอเคลียหญิงสาวค่าตัวแพงไปตลอดทาง พอถึงห้องพักบทรักเร่าร้อนสมกับราคาค่าตัว และราคาคุยของฮาคิม จึงได้เริ่มขึ้น และดำเนินไปตลอดค่ำคืน โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย ความสุขที่เขาได้รับจากแนนซี่ ทำให้เขาหลงลืมรอยยิ้มแสนหวานของสร้อยระย้าทันที

เช้าวันรุ่งขึ้นสร้อยระย้ากำลังจะเดินทางไปทำงานตามปกติ นึกแปลกใจอยู่ว่าเหตุใดมีรถยนต์ติดฟิล์มกรองแสงมืดสนิททั้งคัน มาจอดนิ่งตรงต้นมะม่วงฝั่งตรงข้าม บานประตูรถยนต์ต้องสงสัยเปิดออกชายร่างสูงโปร่งสองคนเดินลงมาจากรถ ข้ามฝั่งมาที่บ้านของเธอ

“บ้านหลังนี้เป็นบ้านของป้องหรือเปล่าครับ พอดีผมเป็นเพื่อนป้องเพิ่งมาจากต่างจังหวัด ไม่แน่ใจว่าใช่บ้านป้องหรือเปล่า ก็เลยจอดรถรออยู่ฝั่งตรงข้ามครับ”

“ใช่ค่ะ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพี่ป้องค่ะ” สร้อยระย้านึกว่าบุคคลทั้งสองมาดี จึงไม่ได้คิดอะไร เอ่ยบอกตามตรง

“ถ้าอย่างนั้นฝากของขวัญกล่องนี้ให้กับป้องด้วยนะครับ ผมตั้งใจจะให้เป็นของขวัญวันเกิด เดือนที่ผ่านมาของป้อง แต่เดินทางมาไม่ได้ ผมฝากไว้ให้คุณก็แล้วกันนะครับ พอดีผมมีธุระด่วนต้องรีบไปครับ” ชายคนนั้นพูดอย่างสุภาพนุ่มนวล เหมือนคนไม่มีพิษมีภัย หญิงสาวจึงรับของขวัญชิ้นนั้นไว้

“แล้วจะให้บอกหรือเปล่าคะถ้าใครเป็นคนให้”

“บอกว่าของขวัญจากคุณเหม่งครับ” ชายคนดังกล่าวพูดจบ ก็เดินข้ามฝั่งไปขึ้นรถยนต์ที่จอดรอไว้ พร้อมกับเพื่อนอีกคนที่เดินตามลงมาด้วย ขับรถยนต์ออกไปจากซอยบ้านของป้องปราบทันที อันนี้ที่จริงชายสองคนนั้นรู้จักบ้านของป้องปราบดี แต่อยากทำเซอร์ไพรส์ป้องปราบเท่านั้น

“อ้าว!! ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ แล้วนี่ใครแอบเอาของขวัญมาให้น้องสาวพี่แต่เช้าเลย” ป้องปราบทักทายน้องสาวบุญธรรมหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“ของกระรอกที่ไหนคะ ของพี่ป้องต่างหาก มีคนฝากของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้พี่ป้อง เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนมาจากต่างจังหวัด” ป้องปราบขมวดคิ้วยุ่ง เพื่อนที่ต่างจังหวัด เขามีเพื่อนอยู่ต่างจังหวัดด้วยหรือ

“เขาบอกหรือเปล่าว่าชื่ออะไร”

“เขาบอกว่าชื่อคุณเหน่ง”

ชื่อที่น้องสาวเอ่ยออกมานั้น เรียกเหงื่อให้ผุดขึ้นตามใบหน้าและลำตัว เสี่ยเหม่งคือเจ้ามือพนันบอลรายใหญ่ที่สุดในเขตกรุงเทพ พวกนี้มาทวงเงินที่เขาติดหนี้พนันบอล เร็วขนาดนี้เลยหรือ กล่องของขวัญที่ส่งมานั้นเป็นที่รู้กันว่าเป็นการเตือน หากไม่นำเงินมาจ่ายตามกำหนด กล่องของขวัญกล่องต่อไปจะเป็น ลูกน้อยหน่าโยนเข้าไปในบ้านของลูกหนี้ ให้บ้านเผาวอดวาย

“เป็นอะไรพี่ป้อง หน้าซีดเซียว” สร้อยระย้าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสะพาย เช็ดที่ใบหน้าของพี่ชายจนทั่ว

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรแค่ร้อนเท่านั้นเอง พี่ไปทำงานก่อนนะ" ป้องปราบเดินหนีน้องสาวไปทันที ก่อนสร้อยระย้าจะสงสัยในพฤติกรรมของเขา ชายหนุ่มเดินคิดไปตลอดทางว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่คิดว่าจะทำเป็นหนทางสุดท้าย เพื่อหาเงินมาใช้หนี้เสียเหม่ง เรื่องนั้นคือ ยักยอกเงินบริษัท