“ห๊ะ!!” / “ว่าไงนะ!!” / “คุณ!!” เสียงไผ่ ม่อน และขิมร้องขึ้น เมื่อได้ยินสิ่งที่ซานพูดหลังจากทั้งหมดพากันสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว มีเพียงภูผาที่นั่งมองหน้าซานนิ่ง
“ผมบอกว่า ผมอยากเซอร์ไพรส์ขอปันเป็นแฟน มีอะไรน่าตกใจครับ” ซานถามทุกคนกลับ
“พวกมันไม่น่าจะตกใจที่คุณจะเซอร์ไพรส์ปันครับ มันน่าจะตกใจที่คุณกับปันยังไม่ได้เป็นแฟนกันมากกว่า” ภูผาไขข้อข้องใจให้คนตรงหน้า
“ครับ ผมคิดว่าคุณสองคนคบกันแล้วซะอีก นี่เค้าแทบจะรู้กันทั้งบริษัทแล้วนะครับ” ไผ่เสริมภูผาอีกแรง
“ผมแทบจะเห็นคุณที่บ้านปันทุกวันหยุด ไปหามันทีไรคุณก็อยู่ด้วยตลอด ผมนึกว่าคบกันแล้วซะอีก” ขิมเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ม่อนพูด
“ที่ผ่านมาก็สถานะคนคุยครับ ผมคิดว่าปันคงอยากได้เวลา เลยยังไม่กล้าขอ จนได้คุยกันเมื่อวานนั่นแหละ ปันบอกไม่เห็นผมขอ เลยคิดว่ายังอยากเป็นคนคุยอยู่ ผมเลยคิดว่าตอนนี้น่าจะถึงเวลาแล้ว” ซานตอบ
“แต่ขิมว่า คุณขอแบบส่ว
