Kenan'ı aramamın ardından onun geleceğini söyleyince Mert hastanenin kapısını çarpıp çıkıp gitmişti .
Mert'in gitmesi ile birlikte duygusal bir çöküş yaşamaya başlamıştım , hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım , geçmişime ağlıyor , geleceğimi ağlıyor , hayatın bana getirdiklerine , benden götürdüklerine ağlıyordum .
sanki bir Kör kuyuda Gibiydim , sabaha kadar Ağlasam susamayacak kadar içli içli ağlıyordum , ne kadar ağladım ne kadar zaman geçti bilmiyorum , ama artık ağlamaktan Gözlerim Bulanık görmeye başlamıştı ki kapının açıldığını gördüm , yüzünü tam seçemesem de yürüyüşünden ve heybetinden gelenin Kenan olduğunu kolaylıkla anlamıştım .
telaşla yanıma gelip omuzlarımdan tutup " Günce iyi misin ? korkudan Buraya nasıl geldim bir bilsen , çok korktum iyisin değil mi ? İnan seni yalnız
