บำเรอรักมาเฟีย

[6] ยิ้มร้าย NC

"อื้อ.." คนที่มันรู้สึกตัวแล้วในเช้าวันนี้ อิงฟ้ารู้สึกว่าความเมื่อยตัวเริ่มหายไปอีกทั้งรู้สึกปวดหัวก็ลดน้อยลง มือเรียวยกขึ้นคลำตามหน้าผากและลำคอของตัวเองกลับพบว่าตัวเธอเย็นมากแล้ว หญิงสาวสังเกตไปที่เสื้อของตัวเองยังเป็นเสื้อเชิ้ตของเขาเหมือนเดิม แล้วเจ้าของห้องล่ะไปไหนกัน

ร่างเล็กค่อยๆพลิกกายช้าๆเพื่อจะหันกลับไปดูด้านหลัง

".."

ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของอีกฝ่ายเป่ารดลงมาที่ใบหน้าหวานของเธออยู่ ความใกล้ชิดทำให้ตัวเธอรีบผละออกไปนิดเพราะมันไม่ชิน ไม่เคยจะมานอนมองหน้าผู้ชายคนไหนเลย

หมับ!

"อ๊ะ"

"แอบมองฉันตอนหลับหรือยังไง" ใบหน้าหล่อค่อยๆเปิดตาขึ้นมามอง มันเป็นเวลาตื่นแล้วซึ่งเขาเองก็นอนไม่หลับหรอก ถึงจะง่วงเพียงใดแต่นักธุรกิจแบบเขามันตื่นสายไม่ได้ แต่วันนี้ว่าจะทำงานที่ห้องสักหน่อยเลยนอนเป็นเพื่อนใครบางคนก่อน เธอก็ตื่นขึ้นมาพอดี

"ฉะ..ฉัน"

"ถ้าพูดเรื่องนั้นอีกฉันจะเอาให้แหกอีกรอบเป็นไง" เขารู้ว่าอิงฟ้าจะเอ่ยคำว่าอะไร

"ทะ..ทำไมล่ะคะ" คิดว่าเธอจะกลัวคำขู่ของเขาหรือยังไงกัน แต่แน่ล่ะเขาเดาถูก ก็คนมันกลัวเจ็บตัว อิงฟ้าก้มหน้าลงไปนิด

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำนะ" เขารวบร่างเล็กเข้ามากอดให้ใบหน้าของเธอแนบไปกับอกเขา ทำเพราะอะไรไม่รู้รู้แค่อยากทำ อยากปลอบเด็กมันมั้ง อุตส่าห์ได้เจอของถูกใจ

อิงฟ้าเอง.. เธอไม่เคยแนบชิดไปกับใครขนาดนี้ ทั้งอยากผลักออกเต็มทีแต่กลัวรสนิยมของเขาจริงๆ

"หึ" อิงฟ้าเงยหน้ามองคนที่ทำเสียงในลำคอออกมา เขาคงจะพอใจมากสินะหากเธอไม่ต่อต้าน แต่เขาและเธอเป็นคนแปลกหน้ากัน แค่รวมงานกันเพียงสองครั้ง เธอไม่อยากทำอย่างกับคนที่รู้จักกันมาเป็นเดือน เขากำลังจะทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

"นอนต่อสิหากไม่พอ"

"พะ..พอค่ะ หายแล้ว"

"งั้นเอาต่อได้งั้นสิ"

"ไม่นะคะ!"

"หึหึ ฉันยังจำได้ดีหรอกน่า สามวัน หลังจากนั้นกินจุอีกแน่"

".."

"กลัวเหรอ ตัวสั่นเชียว" เมื่อสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาเมื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องจะกินเธออีก

"คุณทำเจ็บ"

"โทษที รสนิยมฉันมันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเธอก็ชิน"

ไม่อยากชินเลยเพราะเธอไม่อยากให้เขาทำอีก จะหาทางออกไปจากตรงนี้ยังไงดี ดูท่าแล้วเขาคงไม่ฟังเสียงเธอซะด้วยสิ เพิ่งจะเคยขายตัวครั้งแรกก็มาโดนแบบนี้ ไม่น่าเลยจริงๆ

พรึบ! เขาพลิกตัวคนตัวเล็กให้ขึ้นมานอนบนอกของเขาทันทีเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ แต่อิงฟ้าก็ยังพยายามจะลงจนเขาต้องรัดตัวเธอแน่นขึ้น

"อย่าขืนตัว หากเป็นเช่นนั้นฉันจะคิดว่าเธอน่ะหายแล้ว"

"บ้านะคะ! พูดเองเออเองคนเดียว"

"ฉันขอพักอีกสักชั่วโมงหน่อยจะได้ไปทำงาน อดนอนมาทั้งคืน" เขาพึมพำพลางหลับตาลงช้าๆจนอิงฟ้ามองตาม จะนอนแล้วทำไมต้องให้เธออยู่บนตัวด้วยนะ กลัวเธอหนีไปหรือไงกัน

แต่บอกเลยหากมีทางเธอไปแน่ ใบหน้าหวานจำยอมแนบลงไปกับอกของเขาก่อนก็ได้ ความจริงอยู่แบบนี้ก็อุ่นดี

แล้วทั้งสองก็หลับไปพร้อมกันอีกทีทั้งที่อิงฟ้ากะว่าจะนอนแค่เล่นๆ อีกคนเหนื่อยเพราะอะไรและอีกคนเพลียเพราะอะไรย่อมรู้ร่างกายตัวเองดี จวบจนเวลาผ่านมากว่าครึ่งวันแล้วคนที่อยู่ด้านบนถึงขยับตัวอีกที

บ้าจัง! เผลอหลับไปอย่างนั้น นอนแบบนี้มันเมื่อยนะเธออยากลงแล้ว

"คุณ" อิงฟ้าลองกระซิบเรียกเขาเบาๆ

"คุณคะ"

มาวินค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นในสภาพงัวเงีย ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมง

"ฉัน.."

"อยากโดน?"

"ไม่ๆค่ะ ฉันไม่ได้จะกลับบ้าน" อิงฟ้ารีบปฏิเสธ หากเขาจับเธอลงโทษจะห้ามทันมั้ยเนี่ย

"แล้วจะไปไหน"

"อยากอาบน้ำ แล้วก็หิวข้าวค่ะ"

"งั้นเหรอ อืม ไปกัน"

เขาอุ้มอิงฟ้าไปทั้งอย่างนั้นโดยที่คนตัวเล็กแอบตกใจแต่ก็ไม่กล้าทักท้วง เขาพาเธอก้าวลงอ่างได้อย่างง่ายดายเพราะเธอตัวเล็กนิดเดียว มือหนาจัดการบีบครีมอาบน้ำที่มันอยู่ใกล้มือชโลมไปที่ตัวเธอ

"ฉะ..ฉันทำเองได้ค่ะคุณ"

"ฉันคงไม่เคยบอกว่าไม่ชอบคนขัดคำสั่ง แต่เธอน่าจะรู้" มือเล็กค่อยๆปล่อยออกเบาๆเมื่อเขาว่าอย่างนั้น มือหนาก็เลื้อยไปตามตัวทำเอาร่างเล็กรู้สึกประหม่า คนที่มันไม่เคยมีใครสัมผัสอ่อนโยนมันย่อมรู้สึก

มาวินค่อยๆไล่มือไปตรงนั้นด้วยเพราะเขาชอบความสะอาด

"อ๊ะ..มะไม่ต้องค่ะตรงนี้ ฉันทำเอง"

"อย่าต้องให้เตือนเป็นครั้งที่สองเลยอิงฟ้า"

".." ขาเรียวก็ค่อยๆอ้าออกเมื่อเห็นสายตากดดันและน้ำเสียงที่เข้ม เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย เธอไม่น่า ไม่น่าๆๆๆๆ เฮ้อ!

"อื้อ.. คะ..คุณ" เพราะมัวแต่บ่นเขาในใจจนลืมตัว แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่ถูตรงนั้นของเธอไม่หยุด

"พะ..พอ" อิงฟ้าบอกน้ำเสียงเหนื่อยหอบ เธอรู้สึกแล้วนะ "ฉันว่ามันสะอาดแล้วนะคะ"

"งั้นด้านใน" ส๊วบ..

"อ๊ะ" มือเรียวจิกไปกับขอบอ่างเมื่อนิ้วร้ายสอดใส่เข้าไปคราเดียว มันไม่ได้ใหญ่เท่าไอ้นั่นของเขาจนรู้สึกเจ็บ ตะ..แต่มันเสียว

อิงฟ้าได้ปล่อยให้เขาทำ อยากห้ามก็ทำไม่ได้ เรียกร้องอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วสุดท้ายร่างบางก็ต้องปล่อยให้เขาทำจนพอใจ เขาแกล้งเธอนั่นไง ทำให้เธอเสร็จ อิงฟ้าอายหน้าแดงเมื่อเห็นเขาอมยิ้ม แผนของเขาสินะ

แต่..อมยิ้มงั้นเหรอ เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกและมันดูเป็นธรรมชาติ เหมือนเขาจะพอใจเธอมาก

เขาอุ้มร่างเล็กมาวางลงบนเตียงอย่างเบามือแล้วเดินไปหยิบเสื้อเสิ้ตสีขาวตัวนึงใส่ให้เธอเหมือนเดิม พอมันอยู่บนคนตัวเล็กกลับน่ามอง เขาชักจะชอบแล้วสิ

"หิวใช่ไหม"

"ค่ะ"

"งั้นรอหน่อยเดี๋ยวอาหารก็ขึ้นมาส่ง"

"คะ? คุณสั่งตอนไหนหรอ"

มาวินไม่ตอบ เขาเห็นแววตาขึ้สงสัยกลับกลายเป็นอีกคนไปทั้งที่ตอนเดินเข้ามาแบบมั่นใจมาก สาวน้อยหน้าตาบ๊องแบ๊วยามไร้เครื่องสำอาง สบายตาจริงๆ

ตามจริงเขาสั่งอาหารไว้ทั้งสามคาบแล้วล่ะ พอมีคนมาอยู่ด้วยเขาก็เลยต้องจัดให้ครบหน่อย แต่เพื่ออะไรงั้นเหรอ เพราะเขายังต้องใช้งานเธออยู่มั้ง เดี๋ยวจะหาว่าเขาเอาแต่ได้ไม่บำรุงเธอ

ร่างเล็กถูกอุ้มออกมาอีกรอบโดยให้มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ซึ่งเขาก็สั่งคนที่มาส่งให้จัดโต๊ะด้วย คราวนี้เขาไม่ต้องการจะล้างถ้วยเองก็ให้มาเสิร์ฟแล้วก็เก็บไป มาวินก็จ่ายเป็นค่าจ้างเพิ่มให้เพื่อความสะดวกสบายอีกทาง

อิงฟ้ามองอาหารบนโต๊ะพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ นี่มันอย่างกับอาหารบนชั้นดาดฟ้าหรูๆเลยนะ ที่เคยเห็นในหนังมาเมนูมันแบบนี้เลย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันได้กิน

"หากเธออยู่จนครบร้อยครั้งฉันก็จะจัดให้หนักทุกมื้อ" อิงฟ้ามองหน้าเขาด้วยความกลัว จัดอะไร

"หมายถึงอาหาร คิดว่าอะไร หึ" มาวินลงมือทานอาหารไปด้วย เป็นมื้อแรกเลยที่เขาไม่ต้องมานั่งทานข้าวคนเดียว ปกติคนไม่ชอบความวุ่นวายแบบเขา พอมีคนร่วมโต๊ะด้วย ก็ไม่ได้แย่ รู้สึกมีอาหารตาอีกต่างหากเพราะภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง จุกสีชมพูดันออกมาทำเอาเขาอมยิ้ม

"คนบ้า!" อิงฟ้ารู้ทันสายตายกมือข้างหนึ่งขึ้นปกปิด อีกข้างที่เหลือก็นั่งกินข้าวไป จะรู้เอาไว้ว่าหากมีรอยยิ้มร้าย เขากำลังได้ประโยชน์จากตัวเธอทางอ้อม