อัยย์ญาดาได้เพียงแค่สงสัย และทำหน้าที่เลขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องตลอดเวลาของการประชุมที่ล่วงเลยไปกระทั่งตอนเย็น เมื่อทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินตามท่านประธานแต่กลับเห็นว่าเขาเดินไปอีกทางซึ่งไม่ใช่โถงทางเดินกลับไปยังห้องทำงาน
“ท่านประธานคะ”
หญิงสาวร้องเรียกร่างสูงที่ก้าวยาว ๆ นำหน้า ชาครินทร์ชะงักเท้าและหันกลับมา
“มีอะไร?”
“ท่านประธานไม่กลับไปที่ห้องทำงานก่อนเหรอคะ คุณเนตรน้ำทิพย์รออยู่นะคะ”
เขายกข้อมือขึ้นดูเวลาบนนาฬิกา “เย็นมากแล้ว วันนี้เราประชุมกันนานมาก ป่านนี้นิ๊งคงกลับไปแล้วล่ะ เขารอใครนาน ๆ ไม่เป็น”
ชาครินทร์กล่าวราวกับไม่ใส่ใจแต่มันกลับจุดความรู้สึกบางอย่างในเบื้องลึกของหญิงสาวเพราะคำพูดนั้นแสดงให้เห็นว่าเขารู้นิสัยของว่าที่คู่หมั้นเป็นอย่างดี มันก็แน่อยู่แล้วในเมื่อเขากับผู้หญิงคนนั้นคบกันมาตั้งห้าปี ทว่าอัยย์ญาดาก็ต้องทำตัวเยือกแข็งเสมือนไม่รับรู้อันใดกับความเปลี
