“แม่จ๋า...มากินขนมกับน้องเอ๋ยก่อง”
อรินลดาร้องเรียกเสียงดังขณะนั่งที่โต๊ะอาหารเมื่อเห็นอัยย์ญาดาเดินลงมาจากชั้นบน เด็กหญิงเลื่อนตัวจากเก้าอี้วิ่งตัวปลิวไปหาโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าใบหน้าของมารดามีร่องรอยอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แต่คนที่สังเกตเห็นแต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรคือแม่บ้านที่คอยดูแลหนูน้อยตามคำสั่งเจ้านายซึ่งยืนอยู่ในที่นั้น
“คุณอัยย์จะรับอาหารเช้าก่อนไปทำงานสักหน่อยไหมคะ?”
ป้าเปรมถามขณะร่างบอบบางในชุดสูทนั่งลงพร้อมกับลูกสาวที่กอดแม่และคุยอย่างฉอเลาะว่า
“แม่จ๋า...มะคืนแม่จ๋าไปไหน?”
“คะ?”
“น้องเอ๋ยถามว่า มะคืนนี้แม่จ๋าไปไหน น้องเอ๋ยไม่เห็นแม่จ๋า”
“เมื่อคืนน้องเอ๋ยนอนที่ไหนล่ะคะ”
“น้องเอ๋ยนอนที่ห้องป๋าโอมค่ะ ป๋าโอมช่วยนับลูกแก้ว”
“แม่จ๋านอนห้องที่ป๋าโอมจัดไว้ให้เราไงคะ...เอ้อ...ป้าเปรมคะ...อาหารเช้าคงไม่ต้องแล้วล่ะค่ะเพราะอัยย์ต้องรีบไป”
อัยย์ญาดาหันไปบอกแม่บ้านแต่อรินลดาทำหน้ายุ่ง
