อัยย์ญาดากรีดร้อง หัวใจราวถูกบีบคั้นด้วยความหวั่นหวาด แม้กายแนบสนิทแต่เธอแทบไม่รับรู้ถึงแรงกระตุกเต้นจากหัวใจของเขา ไม่อาจสำเหนียกได้ถึงเสียงหัวใจของชาครินทร์ ได้ยินเพียงหัวใจของเธอเต้นเหมือนกลองรัว เขาประคองท้ายทอยของหญิงสาว ซุกหน้ากับลำคอระหง ละเลียดไล้ลิ้นร้อนไปบนผิวเนียนชมพูเข้ม แต่เปล่าเลย...เธอหาได้มีความสุขแม้แต่นิดเดียว ยิ่งเขาบดเบียดเนื้อตัวกับเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้แรงรั้งของผ้าที่มัดพันข้อมือกับหัวเตียงยิ่งตึงเครียดมากเท่านั้น อัยย์ญาดาเจ็บปวดแต่ยังไม่ถึงจุดที่ทนไม่ไหว หญิงสาวร่ำร้องในใจ อยากให้เขาหยุดการกระทำดิบเถื่อน เขากำลังปลดปล่อยด้านมืดของตัวเองออกมาและดูราวกับว่าเธอตกลงไปในน้ำหลากเชี่ยว ภายในของอัยย์ญาดาเครียดเกร็งเหมือนลวดขดเกลียวเมื่อหน้าคมคร้ามซุกไซ้ ขบเม้มปลายคางลงไปถึงไหปลาร้าและหยุดบนเนินอกขาวละมุน
“พี่โอม...ปล่อยอัยย์เถอะค่ะ...ได้โปรดเถอะค่ะ...ปล่อยอัยย์เดี๋ยวนี
