ตอนที่ 5
1068 Words
“คุณเซ็นยินยอมทำงานให้ผมในเอกสารก่อนมาพบผมด้วยซ้ำ แล้วคิดว่ามาถึงที่นี่คุณจะกลับออกไปได้ง่าย ๆ โดยที่ผมไม่มีสิทธิ์ทำอะไรกับคนของผมได้เลยอย่างนั้นเหรอ มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ อัยย์”
“คุณจำฉันได้”
หญิงสาวผละห่างจากร่างสูงใหญ่เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อเธอดังที่เคยเรียกเมื่อห้าปีก่อน อัยย์ญาดาแทบทรุดตัวลง ทุกอย่างหมุนคว้าง ราวกับว่าเธอหลงอยู่ในเขาวงกต ยิ่งหาทางออกก็ยิ่งสับสนเพราะทุกอย่างวนกลับมาที่เดิม เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ถ้าคุณบอกว่าคนคนนั้นที่ฉันเคยรู้จักตายไปแล้วจากโลกนี้ แล้วทำไมคุณถึงยังจดจำฉันได้”
“เพราะผู้ชายคนนั้นที่คุณรู้จักได้ตายไปแล้ว เหลือเพียงผู้ชายอีกคน...ที่รู้จักคุณ และเขาจะอยู่กับคุณนับจากนี้ แต่จะไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรัก!”
“ชาครินทร์!”
อัยย์ญาดาร้องออกมาไม่เต็มเสียงเมื่อชายหนุ่มกระชากร่างเล็กกลับเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง ทว่าวงแขนของเขาช่างแข็งกระด้าง อกนุ่มแนบชิดอดกว้างหากเธอแทบไม่รู้สึกถึงเสียงหัวใจของเขาด้วยซ้ำ หรือผู้ชายที่เธอรู้จักได้ตายจากไปแล้วจริง ๆ แล้วต่อหน้าเธอตอนนี้ล่ะ เขาเป็นเทพบุตรหรือซาตานมาจากนรกขุมไหน หญิงสาวอยากขานเรียกเขาเหมือนเดิมแต่ก็ทำไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเขาคือชาครินทร์ บรินรามพิพัฒน์ ร่างน้อยกำหมัดแน่นและพยายามขืนตัวในอ้อมแขนทรงพลัง
“ปล่อย!...ฉันจะกลับ”
“วันนี้ผมอนุญาตให้คุณกลับบ้านได้ แต่พรุ่งนี้ต้องมาทำงานเพราะคุณมีสัญญาผูกพันกับผมแล้ว”
“ฉันไม่รู้ว่าสัญญาของคุณคืออะไร”
“อ้อ...ผมลืมไป และคุณเองคงยังไม่ได้อ่านสัญญาฉบับนั้นด้วย จะอธิบายให้ฟังสั้น ๆ ว่ามันเป็นสัญญาที่ทำขึ้นระหว่างคุณกับผม คุณยินยอมทำงานให้ผม เป็นคนของผม”
“แล้วถ้าฉันไม่ทำตาม”
เขาหรี่นัยน์ตาและหยัดมุมปาก “ไม่มีใครกล้าฉีกสัญญาที่มีภาระผูกพันทางกฎหมายทิ้งกันได้ง่าย ๆ หรอกนะ เพราะนั่นมันหมายถึงชีวิตของคุณ...ทั้งชีวิต!”
“นี่คือการบีบบังคับกันใช่ไหมคะ และฉันก็ถูกคุณหลอกมาตั้งกี่หนกี่ครั้งแล้วคุณชาครินทร์!”
อัยย์ญาดาออกแรงอีกครั้งและสามารถใช้กำลังเท่าที่มียันฝ่ามือบนหน้าอกผึ่งผายให้ร่างสูงใหญ่ออกห่างได้ทว่าปฏิสธไม่ได้เลยว่าจิตวิญญาณของ เขา ฝังอยู่ในลมหายใจของเธอทุกวินาที แววตาคมบนหน้าคร้ามเข้มหม่นแสงลงชั่วขณะก่อนมันจะแข็งกร้าวขึ้นอีกเมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้าหลั่งน้ำตาอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าทุเรศทุรังแบบนี้ และฉันก็ไม่โทษคนที่ฉันเคยรู้จัก ฉันรู้ว่าเขาจะไม่มีวันทำร้ายฉันอย่างที่คุณทำอยู่ตอนนี้”
“แต่เขาจะไม่มีวันกลับมาหรอกอัยย์ สิ่งที่คุณทำได้ก็แค่ก้มหน้าและรับฟังคำสั่งจากผม...และอย่าได้ผิดคำสัญญา”
ชาครินทร์ชี้หน้าหญิงสาวที่ยืนเบิกตากว้างด้วยความตระหนก หน้าตาของเขาจริงจังและท่าทีเอาจริงนั้นทำให้อัยย์ญาดาแทบจะกรีดร้องเพราะเธอเองก็ใกล้บ้าเพราะความสับสน ร่างเล็กสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาแต่สิ่งที่ทำได้ก็แค่หันกลับไปยังประตูและได้ยินเสียงดุดันไล่หลัง
“พรุ่งนี้คุณต้องมาทำหน้าที่ของคุณ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่อีกนาน ๆ เพื่อคนที่คุณรัก”
คำขู่ดังทิ้งท้ายก่อนร่างบอบบางจะเดินลิ่วออกไปจากห้องนั้น ชาครินทร์ขบกรามและกำหมัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาบาดจิตยังคงเคียดเข้มขณะหยิบมือถือขึ้นมาโทรออก
“คณิน...เอารถออกมารอรับที่หน้าโรงแรม ฉันจะออกไปข้างนอก ช่วยแจ้งเลื่อนนัดไปฮังการีแบบไม่มีกำหนด”
ร่างสูงหันกลับไปที่โต๊ะทำงานและวางโทรศัพท์ลง เขาค้ำยันมือทั้งสองลงบนโต๊ะปูทับด้วยกระจกที่มีภาพคู่ของหญิงชายวัยกลางคนบนนั้น แววตาเหี้ยมเกรียมดุดันหม่นลงยามจับจ้องใบหน้าของคนบนรูป ความคิดกระหวัดย้อนไปในอดีตขณะนิ้วแกร่งลากเลื่อนไปมาบนเงากระจก
“ทุกอย่างพึ่งเริ่มต้น...และมันจะไม่มีวันจบลงง่ายๆ”
เสียงหนักเค้นออกจากลำคอ แววตาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง ชาครินทร์หลับตาลงและนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนที่เขาไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมใครคนหนึ่งหลังจากได้รับข่าวที่รอคอย ที่นั่นเขาได้พบกับคนไข้หญิงวัยกลางคนผู้ซึ่งเขารู้จักดีและเธอผู้นั้นก็จดจำเขาได้มากกว่าใครทั้งหมด ทุกอย่างแจ่มชัดในสำนึกของชายหนุ่ม ทำไมจะจดจำไม่ได้ในเมื่อเธอคือรมิตา แม่ของอัยย์ญาดาและคงเป็นแม่ยายของเขาในวันนี้หากเมื่อห้าปีที่แล้วงานแต่งไม่ล่มเสียก่อน เขารู้ว่าเธอเป็นผู้ป่วยหนักอาการอยู่ในระยะท้าย ๆ แต่ดูเหมือนยังมีกำลังใจและไม่ได้แย่เท่าไหร่นักแม้ว่าต้องนอนแบ่บอยู่บนเตียงคนไข้ลำพัง และเมื่อเห็นหน้าเขารมิตาก็ถึงกับหน้าตื่นน้ำตาคลอเบ้า
“โอม...นั่นโอมใช่ไหม?”
“ครับ...ผมเอง”
“โอม...รู้ได้ยังไงว่าแม่อยู่ที่นี่”
“ผมทราบข่าวว่าคุณแม่ป่วยหนัก เลยมาเยี่ยม”
“แล้วโอม...ได้เจออัยย์แล้วเหรอ”
“ยังเลยครับ...แล้วนี่ไม่มีใครมาเฝ้าคุณแม่หรอกหรือครับ”
“อัยย์ไปสมัครงาน…ส่วนพ่อน่ะ...เขาพึ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว”
“อย่างนั้นหรือครับ ผมขอแสดงความเสียใจด้วย ตอนนี้ก็คงเหลือแต่คุณแม่กับอัยย์สองคนเท่านั้น”
“ใช่...เหลือแต่พวกเรา แม่กับอัยย์...และลูกสาวของอัยย์”
“ลูกสาว?”
- Writer
