ตอนที่ 3
1010 Words
อรินลดาแหงนหน้าถามหญิงสาวที่ปรับอารมณ์ตัวเองแทบไม่ทันหลังรถเมอเซเดส เบนท์คันนั้นแล่นออกไปจากลานจอดรถ เธอหันกลับมายังลูกน้อยและดึงร่างเล็กมากอดไว้ ลูบเรือนผมอ่อนนุ่มนั้นเบา ๆ ราวปลอบประโลม
“มะ...ไม่มีอะไรค่ะ”
“แล้วทำไมแม่จ๋าร้องไห้” เด็กหญิงยังไม่ละสงสัย อัยย์ญาดาเพียงยิ้มอ่อน
“แม่จ๋าเหนื่อยนิดหน่อย ตอนนี้แม่จ๋าหายเหนื่อยแล้วค่ะ”
ทั้งที่เจ็บแทบขาดใจ เพราะเป็นครั้งแรกหลังเวลาผ่านมาเกือบห้าปีที่เธอได้พบเจอ เขา คนนั้นอีกครั้ง เจ้าบ่าวที่หนีหายไปในวันแต่งงาน ชาครินทร์ ผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิต ผู้ให้กำเนิดอรินลดาโดยเขาเองก็ไม่เคยรู้ว่านี่คือเลือดเนื้อที่เขาหันหลังให้และทิ้งเอาไว้ในโลกที่มีแต่ซากหักพังของว่าที่เจ้าสาว อัยย์ญาดาเผลอกอดลูกไว้แน่นและพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอีก เธอต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อหัวใจดวงน้อยขณะกระซิบเสียงเครือ
“ไปกันเถอะนะลูกจ๋า เดี๋ยวแม่จ๋าจะพาน้องเอ๋ยไปกินอะไรอร่อยๆ ด้วยกัน ก็มีแต่เราเท่านี้นี่คะ”
เด็กหญิงพยักหน้ารับโดยไม่รู้เลยว่ามารดาต้องทนแบกรับความปวดร้าวที่มันแล่นขึ้นมาจุกอกขนาดไหน หญิงสาวจูงมือเด็กน้อยเดินออกไปจากที่นั้นแม้มีความหวังริบหรี่ว่าจะได้รับการพิจารณาเข้าทำงานในโรงแรมหรูระยับแห่งนี้
*****************************
อัยย์ญาดาก้าวเข้าไปในห้องฝ่ายบุคคลของเดอะ รอยัล ไพรด์ โรงแรมหรูระดับพันล้านในเวลาบ่ายโมงตรง บรรยากาศวันนี้ต่างไปจากเมื่อวาน มีคนพลุกพล่าน เดินไปเดินมาและรับโทรศัพท์ภายในห้องนั้นขณะพนักงานสาวคนเดิมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมและเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวก่อนถอดแว่นสายตาออกและถามว่า
“สวัสดีค่ะ...คุณอัยย์ญาดา ใช่หรือเปล่าคะ?”
“ใช่ค่ะ ดิฉันอัยย์ญาดาที่พึ่งมายื่นใบสมัครเมื่อวานนี้”
“อ้อ...เอ้อ...ค่ะ...ดิฉันจำได้ว่าคุณมายื่นใบสมัครหลังเวลางานแล้ว และ...เอ้อ...ใบสมัครของคุณก็ได้รับการพิจารณาจากท่านประธานเมื่อตอนเวลาก่อนเที่ยง คุณมาตรงเวลานะคะเนี่ย”
พนักงานสาวเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือขณะอัยย์ญายืนอยู่ด้านหน้าต๊ะทำงานด้วยสีหน้าและแววตาตื่นเต้น จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไรในเมื่อเธอพึ่งมายื่นใบสมัครเมื่อวานนี้และพอตอนสิบเอ็ดโมงก็มีโทรศัพท์แจ้งให้มาพบเพื่อเข้ารับการสัมภาษณ์จากประธานบริหารโรงแรมหรูอย่างรอยัล ไพรด์ มันเป็นความดีใจอย่างที่สุด เธอต้องฝากอรินลดาไว้กับป้าเฟื่องฟ้า คุณป้าใจดีข้างบ้านซึ่งรับเด็กหญิงให้อยู่ด้วยเวลาเธอต้องไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล หญิงสาวเก็บความตื่นเต้นไว้แทบไม่อยู่ การได้งานคือได้เงินเพื่อให้ผ่านพ้นเวลาอันยากลำบากนี้ไปเสียก่อน สักครู่พนักงานสาวจึงกล่าวว่า
“ถ้าอย่างนั้นขอเชิญคุณอัยย์ญาดาขึ้นไปพบท่านประธานตอนนี้เลยนะคะ”
“คะ?...ว่ายังไงนะคะ”
“อ๋อ...ท่านประธานให้คุณไปพบตอนนี้เลยค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรสงสัยหรือเปล่าคะ”
“คือดิฉันนึกว่าฝ่ายบุคคลจะเป็นผู้สัมภาษณ์งานดิฉันเอง”
“อ๋อ...เปล่าหรอกค่ะ ซึ่งโดยปกติแล้วมันก็ต้องเป็นอย่างนั้น แต่ว่า...ท่านประธานต้องการสัมภาษณ์และพูดคุยกับคนที่จะรับตำแหน่งเลขานุการของท่านด้วยตัวเอง เดี๋ยวจะให้พนักงานนำคุณไปนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
อัยย์ญาดาพยักหน้ารับ ตอนนี้เธอตื่นเต้นจนแทบพูดอะไรไม่ออกและไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นใดแม้แต่เรื่องของ ใครคนนั้น ที่ทำให้เธอนอนไม่หลับเมื่อคืนนี้ หญิงสาวติดตามพนักงานชายของฝ่ายบุคคลซึ่งพาเธอไปถึงชั้นที่เก้าของโรงแรมหรูกระทั่งหยุดหน้าห้องที่มีบานประตูใหญ่ เขาหันมาบอกเธอว่า
“เชิญด้านในครับ”
อัยย์ญาดากล่าวขอบคุณและเมื่อเขาไปแล้วร่างเล็กบอบบางจึงผลักประตูและก้าวเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยโทนสีขาวละมุนตา ภายในนั้นมีชุดรับแขกและโต๊ะตัวใหญ่ซึ่งคาดว่าเป็นของ ท่านประธาน ร่างอรชรหันไปมา เธอมือเย็นและสั่นเล็กน้อย วันนี้เธอสวมชุดสูทและกระโปรงสีดำตัวเก่า ยังนึกอยู่เลยว่ามันดูไม่เนี๊ยบสมกับการเป็นเลขาของประธานโรงแรมหรูระยับระดับพันล้าน แล้วมันจะเป็นส่วนหนึ่งในการพิจารณาหรือไม่
กระทั่งสายตาคู่นั้นเลื่อนไปหยุดที่ผนังห้องเป็นกระจกบานใหญ่ ร่างสูงสง่าของบุรุษในชุดสูทสีเทาเข้มยืนหันหลังให้และกำลังมองออกไปยังภาพทิวทัศน์เบื้องนอก หญิงสาวก้าวไปหยุดตรงกลางห้องและดูเหมือนเสียงฝีเท้านั้นจะทำให้เขาเริ่มรู้สึกและขยับตัว อัยย์ญาดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเมื่อเขาหันมาและทำให้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ
“พี่โอม!”
เสียงแหบเบาจากปากสั่นระริกราวกับถูกดูดหายไปในบรรยากาศเย็นฉ่ำหากสำหรับอัยย์ญาดาแล้วรอบกายเธอกลับร้อนขึ้นมาในทันใดเมื่อได้เห็นใบหน้าของบุรุษร่างสูงใหญ่ชัดเจน ใบหน้าที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำ ไม่ว่าจะกี่ค่ำคืนหรือทุกวินาที มันแทรกอยู่ในสมองและลมหายใจของหญิงสาวที่ต้องกลืนความปวดร้าวเข้าไปในอกในยามที่ความชอกช้ำโถมทับ ร่างเล็กบอบบางยืนนิ่ง ผงะงันกับภาพตรงหน้าซึ่งเธอปรารถนาให้มันพร่าเลือนมากกว่าแจ่มชัดในเวลานี้
“อัยย์ญาดา”
- Writer
