Chapter 17
1032 Words
Griffins POV:
nakapikit pa ang aking mga mata at kinakapa ko ang gilid nang aking higaan. Malambot na higaan, mabango at masarap sa pakiramdam higaan. Ang amoy ay pamilyar. Agad akong
Hindi ko na alam kung ano ang iisipin pa kung bakit nakahiga ako ngayon sa aking kama at nasa bahay namin sa earth. Napatingin ako sa aking mga kamay at hinaplos haplos ang aking puting bedsheet papunta sa unan. Totoo ba ito?
“Kuya, kakain na!” Rinig kong sigaw mula sa baba.
Ang kapatid ko! Totoo nga ito!
Narinig ko pa ang pagdadabog na paakyat nito sabay katok sa pinto ko at sabing “kakain na daw sabi ni mama, baba ka na at baka pagalitan ka ni papa,” sabi nito at naglakad paalis.
Nakabalik na ako! Totoo kaya yung mga nangyari sa akin sa Valeria? Mabilis akong bumangon at pinindot ang on sa aking computer. Nang mag load ito ay wala naman akong nakitang bakas na pumindot nung ads. Baka isang mataas na panaginip lang iyon.
“Andito nga ako!” Sabi ko sabay talon talon.
“Griffin! Bumaba ka na!” Narinig kong galit na sigaw ni mama. Si mama ay nandito din! Agad akong nag suot nang shirt at bumaba. Nang nasa huling paanan na ako pababa ay nakita ko ang aking mga magulang at kapatid sa kainan. Ang kapatid kong matalaw ay mabilis linalamon ang bacon sa kanyang harap at si papa, nakatalikod ito sa akin pero alam kong umiinom yan nang kape at nahbabasa nang morning news paper. Hindi kasi nito gusto ang mga balita sa TV, mas gusto nyang magbasa. Si mama naman nasa kusina, naghuhukad nang o din pala ang earth.
“Kuya ang creepy! Ma! Nababaliw na a
“Kailan ba yan?” Sabi ni mama
“Bukas sana kaso…” natigil ito sa pagsasalita at napatingin sa akin
“Dapat kumpleto daw,” dagdag nya
“Kumpleto naman tayo ah,” sabi ni mama na nakakunlt noo
“Nawawala na naman si kuya eh,” sabi ni Marg kaya nagulat ako at napa tingin sa kanya. Hindj na ito naka tingin sa akin bagkus, sila ni mama ang nag-uusap
“Oo nga pala. Nasaan na kaya ang kuya mo.” Rinig kong bukong ni mama. Bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata.
“Wag nyo na pag-usapan ang wala dito. “ ma otoridad na sabi ni papa.
Naguhuluhan ako.
“Marg, Ma at pa! Andito lang naman ako ah!” Sabi ko
Naguguluhan ako, nandito lang naman ako, nagka usap pa nga kami kanina lang.
“Wag na nga kayo mag biroan marg!” Sabi ko sabay taas ng kamay ko para abutin sana ang balikat ni Margarette. Pero mas nagulat ako sa nakita. Nagiging transparent yung mga kamay ko. Agad akong napatayo at tumakbo sa salaman at totoo nga, nagiging transparent ako.
Nakarinig ako nang tawanan mula sa hapagkainan kaya tumakbo ako pabalik. Baka magtatawanan sila dahil hindi ito tunay. At jino jome time lang ako.
Pero nang nadatnan ko sila ay masaya silang tumatawa at nag uusap-usap. At ako naman ay unti unting nawawala.
“Ahh!” Sigaw ko at napabangon.
"Griff! you ok?" rinig kong sabi ni Misaki na kinikusot kusot pa an g mga mata. Panaginip lang pala iyon . but it felt so real. I actually half wished it was reand and wasnt. part of me now wants to stay in this world, at least for a little while. My life here began so differently. kung babablik ako s amundo namin wala akong silbi. Unempolyed, no friends and my fmaily somehow distant kahit alam kong nag rereeach out sila sa akin every once in a while and I know they have tried everything to make me feel like I beloing.
“Yeah,” i said.
“Malapit na daw tayo sa kanila ni A mara,” sabi ni Misaki. Nasa harap kasi kami nang carriage dalawa naka upo. Hindi ko man lang namalayan na nakatulog pala ako.
Kinusot kusot ko ang aking mga mata at pinagmasdan ang paligid. Oo nga, puro puno, malalakki at maliliit na ang nadadaanan namin. Ang lugar nila ay hindi mahahanap kung hindi ka isang elf o hindi ka inimbita sumama o bumisita. Pino pritektahan daw ito nang isang barrier nang mist para makigaw ang sino mang mag pa plano na puntahan ang lugar nila. Tinanong nga namin kung ok lang sumama kami sa loob nang kanilang lugar dahil outsiders kami but Amara insisted. Wala din namang tumutol sa aming presensya.
Ang sabi lang ni Amara ay baka may mga mamumong galit sa kanila dahil sa buglaan nilang oag alis noon.
Ang matataas na puno at mga hayop ay isa isang nawasala sa paningin ko dagil mas nagiging thick ang mist. Eto na ata yun, ang pretective barrier sa kanila. Bigla nalang huminto sina Dan sa harap kaya pati kami ay napahinto.
“Bat tayo napahinto?” Rinig ko na sabi ni Amara kaya napalingon ako habang naka labas ang ulo sa carriage at kinikusogt ang mga mata, bagong gising ata ang prinsesa.
“Princess, we are here.” Seryosong sabi ni Dan. Napatingin naman ako sa kanyang Here na sinabi at wala akong nakikita kundi ang thick mist with the slightly visible trees.
“Alm ejs menno akakai min” rinig kong bulong ni amara at sa ilang sigundo ay parang naging matigas ang mist at naging porma ang isang malaking pwerta sabay bukas.
“Wow,” mangha manga kong nasabi. Hindi ko akalain may pa ganito pala sila dito.
“A barrier, and a strong one too. Who ever built this was too powerful,” na amaze din na sabi ni Misaki havang kumikinang ang mga mata.
“Ang astig naman!” Sabi ko nang naka grt over sa bumubukas na pinto
The door formed over tga barrier and we slowly went inside as a bright light greeted us and then it was silence.
When we entered the place it was as if we were being judged. The look on the locals faces were like we entered the wrong city and some even ran away. Im guessing not everybody is welcome. This is going to be a long day
- Writer
