ตอนกลางดึกเลโอนาร์โดนอนหลับไปแล้ว แต่จานีนยังคงนอนลืมตาอยู่ในความมืด แขนแกร่งโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างเช่นทุกคืนราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป จานีนค่อย ๆ ยกแขนของชายหนุ่มขึ้นเพื่อที่จะลุกออกมาจากเตียง เดินมาเปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้าชั้นล่างสุด แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกซ่อนเอาไว้กับกองเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบออกมา
จานีนเดินเข้ามาในห้องน้ำ ล็อกประตูและไม่ลืมที่จะเปิดน้ำทิ้งเอาไว้เผื่อว่าเลโอนาร์โดตื่นขึ้นมา จะได้คิดว่าเธอกำลังเข้าห้องน้ำอยู่
เมื่อเปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ จานีนก็ได้รับข้อความมากมายจากพี่ชาย บอกให้เธอเร่งมือทำงานให้เสร็จได้แล้ว ก่อนที่อาการของพ่อจะทรุดหนักลงไปมากกว่านี้ อีกทั้งตอนนี้ครอบครัวของเธอยังแทบจะไม่เหลือเงินสักบาท ค่ารักษาพยาบาลของคุณพ่อก็ต้องจ่าย จานีนได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งเอาเงินเก็บของตนเองให้พี่ชายไปเผื่อว่ามีเรื่องต้องใช้ ตอนนี้
