สีหน้าเขินอายของจานีนช่างน่ารักน่าเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ เลโอนาร์โดแทบทนไม่ไหวที่จะจับเด็กสาวมากอดมาหอมเสียให้หนำใจ เขาเป็นหนักมากแล้วที่หลงเด็กมันได้ถึงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจานีนมีอะไรดีนักหนา แต่เลโอนาร์โดก็รู้ตัวว่ามันไม่ใช่แค่อาการของคนได้เจอของเล่นที่ถูกใจธรรมดาแล้ว
ถึงอย่างนั้นหากจะบอกว่าชอบก็คงยังพูดได้ไม่เต็มปาก เขาเพียงแค่กำลังถูกใจจานีนก็เท่านั้น
“กลับไปถึงบ้านแล้วฉันจะทำแผลให้ คราวหลังก็ระวังหน่อย” เลโอนาร์โดจับมือเล็กขึ้นมาลูบเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยน จานีนพยักหน้า ดวงตากลมโตคู่นั้นฉายแววลังเลบางอย่าง ก่อนที่จะตัดสินใจถามขึ้น
“แขกของนายดูท่าทางน่ากลัวทุกคนเลยนะคะ พวกเขาเป็นใครเหรอ”
ชายหนุ่มร้องอ๋อขึ้นมาหนึ่งคำอย่างไม่คิดจะปิดบัง เพราะมันไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว
“ผู้มีอิทธิพลทั้งหลายน่ะ แต่ละคนกระเป๋าหนักกันทั้งนั้น”
“แล้วเขามาซื้อของอะไรกับนายเหรอคะ หนูนีน…ถามได้ไหม”
เลโอนาร์โ
