รู้สึกตัวในเช้าวันใหม่จากแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางระเบียงห้อง จึงหันกลับไปมองที่ว่างข้างกัน แต่ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ทิ้งไว้เพียงรอยยับย่นของผ้าปูที่นอนเท่านั้นเอง
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันจึงเดินลงมาชั้นล่าง ภายในบ้านยังคงเงียบสงัดไม่ได้ยินเสียงใคร เห็นอย่างนี้ก็คิดถึงบ้านป่านนี้คงทานมื้อเช้ากันจนอิ่มแล้วสินะ เดินลงมาแล้วก็ส่องสายตามองหาเขา ไปที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่พบตัว วันนี้เป็นวันหยุดมีธุระอะไรมากมายถึงต้องออกจากบ้านแต่เช้าอย่างนี้นะ เมื่อเข้าใจว่าออกไปข้างนอกแล้วฉันจึงเดินเข้าไปหาอะไรกินในครัว
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ” ได้ยินเสียงเอ่ยทักฉันก็ตกใจ ยกมือขึ้นทาบอก เมื่อรู้ว่าเป็นเขาจึงโล่งใจขึ้นบ้าง
“ตกใจหมด นายมาทำอะไรในนี้เนี่ย” ฉันชักสีหน้าใส่ทันที
“ก็มาทำกับข้าวรอเธอยังไงล่ะ คงจะหิวแล้วสิ” พอรู้อย่างนั้นฉันก็เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้เขาใส่ผ
