ตอนที่ 6.อย่าคิดมากมันไม่ใช่เรื่องใหญ่

1533 Words

ลูเซียนกลั้นขำ รู้สึกเอ็นดูท่าทางของรมิดา เธอพยายามวางท่าเป็นผู้ใหญ่ ทั้งที่ตนเองก็ไม่มีประสบการณ์ชีวิตมากนัก เขาแสร้งรั้งรมิดามากอด ครั้งแรกเธอขืนตัวจนลำตัวแข็ง แต่นอกจากกอดแล้ว ลูเซียนไม่ได้คิดจะสานต่อเรื่องอื่น เขาแค่พยายามปรับอารมณ์คุกรุ่นในใจ เขายังมีเวลาอีกมากในการไล่ต้อนรมิดาให้จนมุม เกมนี้เขาอยากชนะ และครอบครองเธอด้วยความยินยอมพร้อมใจ “คุณคิดจะอาบน้ำมั้ยคะ?” ลูเซียนเกือบหัวเราะดังพรืด กำลังซึ้งอยู่ดีๆ รมิดาก็พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา หล่อนทำให้เขาเปลี่ยนอารมณ์ได้ปุบปับ ความกระหายที่เกิดขึ้นลดลงจนเข้าสู่ภาวะปกติ “ผมตัวเหม็นมากเลยเหรอ?” ลูเซียนพยายามสูดกลิ่นบนลำตัวตัวเอง เขาไม่ได้กลิ่นเหม็น เหมือนที่รมิดาพยายามป่วนประสาทเขาสักนิด รมิดากลั้นขำ เธอทลายความมั่นใจของลูเซียนลงได้แล้ว แววตาของเขาเริ่มมีแววตาหวาดระแวง “ใช่ เหม็นมาก” เธอยอมรับหน้าตาย ลูเซียนแสยะยิ้ม “ผมไม่หลงกลคุณหรอก ลูกค้าผม ไม่มีสักคนที่บ่นเรื่องกลิ่นตัวผมเลย” ลูเซียนไม่ได้พูดจนจบ เพราะหากเขาโพล่งออกไป รมิดานั่นแหละที่จะชักตาตั้ง ‘ต่อให้ฟัดกันสามวันสามคืน ตัวเขาก็ไม่มีกลิ่นน่ารังเกียจนั่นหรอก’ “ตามใจคุณนะ ฉันอุตส่าห์หวังดี” รมิดาพูดทิ้งท้าย เธอเดินเลยไปด้านหลัง ฉวยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาคลุมตัว แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำที่มีห้องเดียวภายในบ้าน “อุ้ย!!” สบู่ในมือพลัดหล่นลงบนพื้น คนข้างนอกนั่น ขยันทำให้เธอตกใจเสียเหลือเกิน “คุณแก้ผ้าอาบน้ำหรือเปล่าครับ?” หางเสียงคนด้านนอกสั่นจนรมิดาจับได้ เธอก้มมองตัวเอง เผลอยกมือตะปบทั้งบนและล่างพร้อมกัน เธอไม่ได้รู้สึกไปเอง ดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั้นตามหลอกหลอนเธอ แม้จะอยู่ในห้องหับส่วนตัว หลังปรับความวาบหวามออกไปพ้นตัว “หุบปากเลยนะ!!” เธอตะโกนสวน รีบตักน้ำอาบเร็วๆ การเปลือยล่อนจ้อนโดยมีผู้ชายอันตรายอยู่ร่วมบ้านด้วย มันทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยแปลกๆ ระแวงว่าเธอจะถูกคนข้างนอกนั่นคุกคาม จนไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ และถลำลึกไปในบ่วงเสน่หาที่ยากจะถอนตัวได้ของเขา ลูเซียนอารมณ์ดีสุดๆ เขาเดินสำรวจบ้านไม้หลังเล็กของรมิดา และใช้เวลาไม่ถึงสามนาที เขาก็เดินจนทั่ว นอกจากเครื่องเรือนเก่าๆ บ้านหลังนี้ก็ไม่มีของมีค่าอะไรอีก เขาชะเง้อมองห้องนอนของหล่อน ประตูห้องเปิดแง้มๆ ไว้ ลูเซียนกำลังช่างใจ แต่แล้ว...เขาก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิด “ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยวะ” ลูเซียนอดใจไม่ไหว เขาตำหนิการ์ดส่วนตัวออกมาตรงๆ “เจ้านายดูมีความสุขดี ผมเลยไม่อยากมากวน” แลนเดนแย่งตอบ เขาเดินแทรกอดัมที่ยืนก้มหน้านิ่งออกมา “มึงมาทำไมวะ ไม่แสบตาเหรอ กลางวันมีแสงแดดนะโว้ย” ลูเซียนอดว่ากระทบมนุษย์แวมไพรส์อย่างแลนเดนไม่ได้ “ผมนอนเต็มอิ่มแล้ว เกรงว่าเจ้านายต่างหากที่จะฝืนไม่ไหว เมื่อคืนหนักหรือเปล่าครับ นานๆ จะเจอสาวถูกใจสักที” แลนเดนสัพยอกกลับ ลูเซียนชักสีหน้าใส่ “หนักห่าอะไรละ กูทนนอนร้อนตับแทบแตกทั้งคืน” แลนเดนกลั้นขำไม่ไหว เผลอหัวเราะออกมาจนได้ “ฮ่าๆ” ใครจะไปคิดลูเซียน เลย์นผู้ยิ่งใหญ่ จะถูกสาวเมิน เขาทนร้อนทำไมละ วิมานของเขามีเครื่องอำนวยความสะดวกครบ หากเขาต้องการผู้หญิงก็แค่กระดิกนิ้วเรียก เขาติดตามลูเซียนมาเกือบสามปี ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนปฏิเสธการร่วมเตียงกับลูเซียนสักคน ‘แปลก’ แปลกทั้งผู้หญิงคนนั้น แล้วก็ผู้ชายคนนี้เลย “พกสตางค์มาด้วยมั้ยวะ?” ลูเซียนถาม หลังนิ่งคิดอยู่หนึ่งอึดใจ “เจ้านายจะเอาเหรอครับ” “เออสิวะ ไม่งั้นจะถามทำไมละ!!” ลูเซียนตอบเสียงกระแทก “เจ้านายอยากได้อะไรครับเดี๋ยวผมสั่งไอ้พวกนี้จัดการให้เอง” “เอาสตางค์มา แล้วก็กลับไปเถอะ บัตรเครดิตของกูก็ได้ พกมาด้วยมั้ยวะ?” เครดิตการ์ดถูกส่งมาให้ พร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่ง “ทำใจเถอะโว้ยอดัม เจ้านายแค่นึกสนุก ช่วงนี้อย่าเพิ่งกวนเขาเลย ว่าแต่...คืนนี้ เจ้านายจะไปทำงานที่บาร์โฮสมั้ยครับ ผมจะได้ขึ้นบิลบอร์ดเรียกลูกค้าสักหน่อย” แลนเดนหันไปปลอบใจเพื่อนการ์ด ที่เป็นหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยให้ลูเซียน แล้วก็หันกลับมาสัพยอกลูเซียนอีกครั้ง “มึงลองเอารูปกูขึ้นบิลบอร์ดสิ กูจะสั่งเผาบาร์โฮสมึงให้วอดในคืนนั้นเลย” “ใจร้าย” “กูทำจริง ไม่เชื่อมึงลองได้เลยไอ้เดน” “แลนเดนครับเจ้านาย เรียกเดนสั้นๆ มันรู้สึกแปลกๆ ครับ” แลนเดนท้วงเสียงอ่อย “เออ คืนนี้กูจะไป ไหนๆ ก็แสดงเป็นหนุ่มโฮสแล้ว แต่กูไม่รับลูกค้ามึงนะ แค่แวะไปนั่งกินเหล้าเฉยๆ” คงเป็นเรื่องสนุกของลูเซียนจริงๆ เขาลงทุนยอมเป็นหนุ่มโฮสเพื่อความสมจริง “เจ้านายจะอยู่ที่นี่ถึงเมื่อไหร่ครับ?” แลนเดนถามแทนอดัม ที่ปากหนัก และไม่เคยทัดทานลูเซียนได้เลย เขาเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ แถมภักดีจนหาตัวจับยาก “พวกมึงกลับไปเถอะ ไม่ต้องโผล่หน้ามา จนกว่ากูจะเรียกนะ” ลูเซียนไม่ตอบ เขาโบกมือไล่ แถมเดินเข้าบ้านไม้ของรมิดาไปดื้อๆ “กูบอกก่อนเลยนะ หากเรื่องนี้ถึงหูมาดาม กูไม่เกี่ยว” แลนเดนออกตัวแรง กชมนเป็นผู้หญิงอ่อนโยนแค่รูปลักษณ์ภายนอก เธอมีนิสัยเด็ดขาดแค่ไหน ลูคัสสามีของนางยังไม่กล้าหือ หากศรีภรรยาตวัดตามอง กชมนน่าจะเป็นคนเดียวที่กำราบลูเซียนอยู่ ตอนที่ 6.อย่าคิดมากมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ “ใครมาเหรอ ฉันได้ยินเสียงคนพูด?” รมิดาถามเสียงแหลม พยายามชะเง้อมองผ่านหัวไหล่กว้างๆ ของชายตรงหน้าไป “ไม่มีใครมานี่ครับ” ลูเซียนตอบหน้าตาย เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เดิม รมิดาย่นจมูก เธอจะทนมองภาพเรียกเลือดกำเดานี่ได้เต็มวันหรือไม่ ไม่อยากคิดเลย ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ตัวหรือไง ร่างกายของเขายิ่งกว่ารูปสลักที่ยืนอวดโฉมในพิพิธภัณฑ์เสียอีก ลูเซียนสมบูรณ์แบบไม่มีรอยตำหนิ เธอเองเสียอีกที่ทนมองแทบไม่ไหว ไม่ใช่ไม่อยากมอง แต่อยากประทับเก็บไว้ในความทรงจำ ชั่วชีวิตนี้ของเธอคงหาผู้ชายที่เพอร์เฟคไปทั้งตัวแบบนื้ที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว “คุณจ้องอะไรผม ผมกลัวนะ” ลูเซียนแสร้งดีดดิ้น เขายกมือปิดหัวนม และโวยวายเสียงหลง “จะบ้าเหรอ ฉันแค่มองเฉยๆ ไม่ได้คิดเกินเลยสักหน่อย คุณอยากไม่สวมเสื้อผ้าเองนะ” รมิดาเบ้ปาก ก้มหน้าซ่อนแววตาวาววับของตนเอง “ผมมีแค่ชุดเดียวเองนะ และเสื้อเหม็นๆ ผมทนสวมไม่ลงหรอก” เขาไม่ใช่มิสเตอร์สะอาด แค่หาข้ออ้างแกล้งหญิงตรงหน้าแค่นั้น “แปบ เดี๋ยวฉันหาเสื้อให้ใส่ อุจาดตาชะมัด!!” รมิดาแสร้งบ่น ทั้งที่ความจริงแล้วเธอละสายตาจากร่างกายกำยำของเขาไม่ได้เลยสักนาที ลูเซียนไหวไหล่ เขาผุดลุกขึ้นยืน เดินเลยไปในห้องครัว เขายกมือขึ้นเกาใต้ปลายคาง เครื่องครัวเก่าทุกชิ้น ไม่มีชิ้นไหนที่ใหม่และน่าแตะต้องสักนิด ตู้เย็นแสนโทรมนั่นก็เก่าจนขอบเริ่มมีสนิมเกาะ “คุณผมอยากกินกาแฟ มีมั้ยครับ?” มื้อเช้าทุกเช้าที่ควรมีกาแฟร้อนรออยู่ ตั้งแต่ลืมตาวันนี้เขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย รมิดาเดินมายื่นเสื้อยืดตัวใหญ่ให้ มีกลิ่นอับนิดหน่อย แต่พอรับได้ ลูเซียนยื่นมือไปรับ “มีแต่กาแฟซองนะ กินได้มั้ยละ” “กาแฟซอง” คนรวยอย่างลูเซียนงง กาแฟซองเป็นแบบไหน เกิดมาเขาไม่เคยเห็น รมิดาถอนใจ เดินไปเปิดตู้เก็บของเหนือศีรษะ เธอหยิบกาแฟสำเร็จรูปมายื่นให้ลูเซียน “แบบนี้ไงคะ คนธรรมดาแบบฉันมีให้แค่นี้แหละ หากกินไม่ได้ ก็ไม่มีแล้วนะ” ลูเซียนพลิกซองพลาสติกในมือ เขายกซองพลาสติกนั้นจ่อใต้จมูก เขาได้กลิ่นกาแฟระเหยออกมาจากด้านใน “กินยังไงเหรอ เทใส่ปากเลยหรือไงครับ?” รมิดามีสีหน้าพิลึก “คุณไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่มั้ยคะ?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more