บังเอิญเดินมาสะดุดรัก

ตอนที่ 1.เมื่อโชคชะตาเหวี่ยงคนสองคนมาเจอกัน  ลูเซียนรู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อสูทอาร์มานี่ที่ตนเองสวมมาวันนี้ ดันคล้ายกับชุดฟอร์มที่หนุ่มโฮสสวมในวันเปิดสถานบันเทิงวันแรก... น้องชายนอกไส้ หนึ่งในการ์ดคนหนึ่งของเขา ที่ลูเซียนรักประหนึ่งน้องชาย แลนเดนเชิญให้มาเป็นแขกผู้มีเกียรติ ในวันที่เขาตัดสินใจลงทุนกับสถานบรรเทิงแห่งหนึ่ง “สีหน้าเจ้านายไม่ดีเลย เลิกอารมณ์เสียสักทีเถอะครับ” แลนเดนหัวเราะขลุกขลัก ไม่กล้าแซวมาก กลัวอดีตนายเก่าจะโมโหหนักกว่านี้ “มึงต้องให้กูรู้สึกยังไงวะ สูทราคาเป็นแสนของกู ไม่ต่างจากสูทของหนุ่มโฮสของมึงใส่เลยสักนิด” แลนเดนกลั้นขำ ชำเลืองมองเด็กในสังกัดที่ยืนต้อนรับลูกค้าสาวๆ ด้านหน้าบาร์ ลูกค้าสาวๆ เริ่มทยอยเข้ามาใช้บริการบ้างแล้ว เขากวาดตามองตั้งแต่เสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแล็กพอดีตัว และสูทเจ้าปัญหาที่ทำให้ลูเซียนอารมณ์เสีย “จะว่าไป มันก็คล้ายอยู่นะครับ” ลูเซียนตวัดปลายเท้าใต้รองเท้าหนังยี่ห้อลูบูแตงผ่านหน้าแลนเดนไปอย่างเฉียดฉิว “โอ๊วะ!!!” แลนเดนผวาหลบทัน ตามสัญชาติญาณเก่า “เจ้านายครับ ยังไงคุณก็ราศีดีกว่าเด็กๆ ของผมแหละน่า” ลูเซียนกดยิ้มมุมปาก หัวตากระตุกเหมือนในเวลาอันใกล้นี้จะเกิดเหตุการณ์ร้ายๆ ขึ้น เขาไม่เคยเชื่อเรื่องดวง แต่หลายครั้งก็ต้องยอมรับ สัญาณเตือนที่เกิดขึ้น ค่อนข้างตรงเสียด้วย “ไปไหนก็ไปเลย เอาเหล้ามาให้กูเถอะ กูขอนั่งดื่มคนเดียวสักพักแล้วก็จะกลับ” ลูเซียนโบกมือไล่ “เอาน้องๆ สักคนไว้บริการไหมครับ” แลนเดนสัพยอก ลูเซียนตวัดตามองผ่านหน้าอดีตลูกน้อง เป็นเหมือนสัญญาณเตือน หากแลนเดนยังไม่ขยับไปจากจุดนี้ อีกสักพักเขาอาจเจ็บตัวได้ ในเมื่ออดีตการ์ดของเขาเปิดบาร์โฮส น้องๆ ที่แลนเดนพูดถึงไม่ใช่ผู้หญิง และรสนิยมของลูเซียนก็ปกติดี “ไปแล้วครับ ไปแล้ว หน้าตึงแบบนี้ มาดามคงกดดันเรื่องที่เจ้านายไม่ยอมแต่งงานอีกแล้วใช่ไหมครับ” สิ่งที่แลนเดนเดาถูกเผง กชมนคือมาดามเลย์นคนล่าสุด นางเคี่ยวเข็ญบุตรชายคนเดียว เรื่องคู่ครองของเขา ซึ่งลูเซียนหลบเลี่ยงมาตลอดหลายปี เขาไม่อยากมีพันธะตอนนี้ เขายังอยากสนุกกับงานอีกสักหน่อย แต่มารดากลับไม่เข้าใจ เขาทำให้ท่านหัวเสียหลายหน เรื่องการนัดดูตัวที่มารดาจัดให้ ครั้งล่าสุด กชมนไม่มองหน้าบุตรชายนานเกือบหนึ่งอาทิตย์ เพราะนัดครั้งล่าสุด กชมนตั้งความหวังไว้สูง และลูเซียนก็ดับฝันของนางจนไม่เหลือชิ้นดี “เสือกรู้ดีอีกแล้วนะ” แลนเดนอมยิ้ม ทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม เขาฉวยแก้วไวน์ที่ว่างเปล่าของอดีตเจ้านายมารินไวน์ให้ “เจ้านายก็ยอมตามใจมาดามสักหน่อยสิครับ” ลูเซียนจิปาก แล้วก็ถอนใจแรงๆ “มึงเข้าใจกูไหมวะไอ้เดน!!” มันเป็นความรู้สึกหงุดหงิดที่บอกมารดาตรงๆ ไม่ได้ ผู้หญิงที่ท่านควานหามาให้ แต่ละนางเหลือรับ ใครบอกว่าลูกคนมั่งมี มีการศึกษาจะไม่เหลวไหล หากปอกเปลือกลอกคราบออก ผู้หญิงพวกนี้ไม่ต่างจากสาวไซไลน์ที่ลูเซียนใช้บริการสักคน ภายใต้หน้ากากหญิงแสนดีเหล่านั้น พวกหล่อนเน่าเฟะจนลูเซียนทนไม่ไหว “ผมรู้ครับ เจ้านายยังไม่เจอคนถูกใจ” แลนเดนพยักหน้ารับ “เนื้อคู่กู คงยังไม่เกิด” ลูเซียนรำพึงพร้อมกับถอนใจ ตั้งแต่เป็นหนุ่มละอ่อน จนเข้าขั้นหนุ่มใหญ่แล้ว หัวใจของเขาไม่เคยมีปฏิกิริยากับหญิงนางไหนเลย ก้อนเนื้อก้อนนี้ไม่เคยกระดุกกระดิกเลยสักครั้ง รมิดาเดินตามเพื่อนๆ เข้าไปด้านในเป็นคนสุดท้าย สีหน้าเธอกระอักกระอ่วน รู้สึกแปลกๆ พิกล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเหยียบเข้ามาในสถานที่เป็นส่วนตัวเช่นนี้ เธอเหลียวหน้าเหลียวหลัง พยายามโฟกัสสายตาอยู่แค่พื้น มีเสียงกรี๊ดดังเป็นระยะ เธอพยายาหรี่เปลือกตามอง เพราะเท่าที่รู้ ‘บาร์โฮส’ บริกรส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย และค่อนข้างเปิดเผยเนื้อตัวแบบไม่กั๊กสักนิดเลย “อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยมาที่นี่” เสียงแหลมปรี๊ดของคู่อริที่วางท่าเหมือนคนเจนจัดจนรมิดายอมไม่ได้ เธอปรับสีหน้าท่าทาง ไหวไหล่ ก่อนจะตอบช้าๆ “นุ่น เธอเลอะเลือนเหรอ ที่นี่เพิ่งเปิดวันแรก เธอกับฉันจะเคยมาได้ยังไง?” นันทิสาแอบเบ้ปาก เธอพยายามจับผิดรมิดามาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ยังหาช่องเปิดโปงผู้หญิงไร้เดียงสาตรงหน้าไม่ได้สักที รมิดาวางท่าเป็นสาวเจนจัด ทั้งที่ตัวเองไม่มีประสบการณ์กับเพื่อนต่างเพศสักนิดเดียวเลย นันทิสาพยายามแย้งหลายครั้ง แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มไม่มีใครเชื่อเธอสักคน หากเพื่อนคนไหนมีปัญหา คนแรกที่พวกเขานึกถึงคือ...รมิดา และปัญหาเหล่านั้นก็ถูกคลี่คลาย มันน่าเจ็บใจที่ตัวเองหาวิธีเปิดโปงรมิดาไม่ได้เลย นันทิสาเลยคิดจะใช้โอกาสนี้ ทลายหน้ากากจอมปลอมของรมิดาให้เพื่อนคนอื่นรู้ แต่เธอก็ดันพลาดตั้งแต่ก้าวแรก “นั่นสินุ่น เธอเคยมาเหรอ บาร์นี่เพิ่งเปิดวันนี้วันแรกนะ หรือว่าเธอเป็นหุ้นส่วนที่บาร์แห่งนี้เหรอ?” นันทิสาเบ้ปาก “ฉันรวยขนาดนั้น ฉันคงไม่ต้องแหกตาตื่นไปทำงานงกๆ หรอกจ้ะ” “ก็นั่นสิ แล้วเธอจะมากระแหนะกระแหนยัยดาทำไม บาร์เพิ่งเปิด เธอมาครั้งแรก ส่วนยัยดาก็มาครั้งแรกเหมือนกัน” นันทิสายอมสงบปาก เธอพลาดจนเผลอเผยไต๋ให้รมิดาจับได้ จากนี้หล่อนคงระวังตัวจัด ไม่มีทางพลาดให้เธอซ้ำเติมได้เลย รมิดาถอนใจดังพรวด!! โชคดีที่เสียงดนตรีช่วยกลบเกลื่อน เธอพยายามกดความประหม่าที่เกิดขึ้นปุบปับ พอหาที่นั่งได้ รมิดาก็เริ่มสำรวจรอบตัว เธอควรหาทางรอดให้ตัวเองก่อนที่ความลับของเธอจะแตก จนเพื่อนๆ ทุกคนจับได้ เธอถอนใจด้วยความโล่งอก จินตนาการของเธอลึกล้ำก่อนจะเหยียบเข้ามาในแดนสนทยาแห่งนี้เสียอีก เธอได้แต่ตั้งใจ วันนี้คงไม่มีเรื่องราวที่ทำให้เธอแตกตื่น พนักงานส่วนใหญ่ที่เห็น สวมเสื้อผ้ามิดชิดดี “บาร์โฮสนี่ ไม่ใช่ระดับที่ฉันเคยไปเลยนะ” เป็นการเสแสร้งที่แนบเนียนและไม่น่าจะมีคนจับได้ นันทิสาหันขวับ เหยียดปากยิ้มหยัน ละครที่รมิดาแสดงเริ่มเปิดฉากอีกครั้งแล้วสินะ “เธอเคยเที่ยวบาร์โฮสแบบนี้มาก่อนเหรอยัยดา?” “ใช่สิ แถวห้วยขวางน่ะ มีหลายที่เลยนะ แต่ละที่ หนุ่มโฮสเด็ดๆ ทั้งนั้น” รมิดาเคยเห็นข่าวฉาวๆ เกี่ยวกับบาร์ประเภทนี้ผ่านตาบ่อยๆ หนุ่มที่นั่นถูกคัดตัว และฝึกการเอาใจผู้หญิงมาอย่างดี หากผู้หญิงคนไหนพลาดตกบ่วงเสน่ห์เข้า กว่าจะรู้ตัวว่าถูกหลอก ก็แทบไม่เหลืออะไรเลย ‘รักจอมปลอมที่ซื้อได้ด้วยเงิน’ ในค่ำคืนที่มีแต่ความมืด ความเหงาจะชักพาคนคล้ายๆ กันโคจรมาเจอกัน แต่สำหรับหนุ่มโฮสเหล่านั้น มันคืออาชีพ พวกเขาพร้อมที่จะเอาใจเพื่อแลกกับผลประโยชน์ที่เขาจะได้รับ เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่สมใจทั้งสองฝ่าย “วันหลังเธอไป สะกิดชวนฉันด้วยสิ ฉันอยากเปิดหูเปิดตาบ้าง” “อย่าเลย มันแพง” รมิดาปิดปากหัวเราะ เธอเคยเห็นข่าว การเที่ยวในบาร์ประเภทนี้มีค่าใช้จ่ายสูงมาก พนักงานเงินเดือนไม่ถึงสามหมื่นอย่างเธอจะเอาปัญหาหาเงินนั่นมาจากไหน “นั่นสิ แกดู หากไม่ใช่วันเปิดวันแรก ค่าดริ้งนี่แพงมหาโหดเลยนะ” ใครบางคนส่งโบชัวร์ราคาค่าเครื่องดื่มมาให้ รมิดาตาโตเก็บอาการแทบไม่อยู่ “แพงกว่าที่ฉันเคยไปเกือบห้าเท่าเลยนะ” เธอกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ต่อให้กะพริบเปลือกตาถี่แค่ไหน เลขศูนย์ที่ต่อท้ายตัวเลขหลักหน้าก็ไม่ลดลงเลย เธอได้แต่รำพึงในใจ เธอไม่มีทางยอมเสียสตางค์ซื้อเครื่องดื่มให้หนุ่มโฮสเป็นค่าดริ้งเด็ดขาด ‘เหล้าบ้าอะไรแก้วละสองพัน’ “แหงละ หนุ่มนั่นสวมอาร์มานี่ จะระดับเดียวกับหนุ่มโฮสทั่วไปได้ยังไง” นันทิสาเปรย เธอนั่งมองหนุ่มโฮสคนหนึ่งตาปรอย แอสแซสเซอร์รี่ของเขาทำเอาลูกกระเดือกของเธอเต้นพล่าน ตั้งแต่สูทอาร์มานี่ รองเท้าลาบูแตง ถ้าจำไม่ผิดเข็มกลัดเนกไทนั่นก็ของCHANEL เขาดูมีอายุหน่อยๆ คงไม่ใช่หนุ่มโฮสธรรมดา