กชมนเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “ปีนี้ลูกอายุสามสิบห้านะลูเซียน ลูกทำตัวเหมือนเด็กสามขวบได้ยังไง ผู้หญิงดีๆ แบบนั้น ลูกยังกล้าหลอกเธออีก”
“แม่ครับ เธอเริ่มก่อนนะ” ลูเซียนแย้ง
“เริ่มอะไร?” กชมนย้อนถาม
“เธอหาว่าผมเป็น ‘โฮส’ ลูกชายแม่จะลดตัวไปทำงานแบบนั้นได้ไงครับ”
“นี่ลูเซียน ที่ลูกไปน่ะ มันบาร์โฮสไม่ใช่เหรอไง ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจถูกแล้วนี่ จะไปโกรธเธอได้ยังไงหะ”
“แม่ครับ แม่ลองมองผมนะ ผู้ชายอย่างผมน่ะ จะเอาใจผู้หญิงแล้วยอมเป็นเบี้ยล่างพวกเธอได้ยังไง” ลูเซียนเถียง รมิดาตาต่ำ ผู้ชายอย่างเขามองตรงไหนก็ไม่มีทางยอมเป็นเบี้ยล่างใครอยู่แล้ว
กชมนโครงศีรษะ เอียงคอมองหน้าบุตรชาย การที่ลูเซียนไปตามตอแยผู้หญิงคนหนึ่ง เพียงเพราะอยากแกล้งเธอ มันฟังแล้วไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ คนงานยุ่ง แทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลยสักนาที ยอมลงทุนทำอะไรแบบนี้ แรงจูงใจน่าจะมากกว่าการแก้เผ็ด
“สวยมั้ย?”
“อะไรนะครับแม่” ลูเซียนแสร้งไขสื
