ตอนที่ 8.คำนินทาเหมือนการเทแกลบ ไม่เจ็บแสบสักหน่อย
หลังจากกลับมาจากบาร์คาร์ว รมิดาแทบข่มตาหลับไม่ลง เธอนอนพลิกตัวไปมาเกือบค่อนคืน ความรู้สึกที่อวนอยู่ในอกมันมีมากกว่าความรู้สึกเป็นห่วง เธอสงสารลูเซียน เขาแบกรับความอัปยศแบบนั้นตั้งแต่ตอนไหน ชีวิตของเขาผ่านอะไรมาบ้าง
“เขาเลือกทางนั้นเองนะ เธอเป็นแค่คนอื่น” เธอปรามตัวเอง เตือนซ้ำไปซ้ำมา เธอเป็นแค่คนอื่นและยังไม่สนิทพอที่จะแนะนำแง่คิดให้กับเขาได้
บนเส้นทางชีวิต เจ้าตัวเท่านั้นที่มีสิทธิเลือก
รมิดาอาบน้ำแต่งตัว เธอเองก็มีวงจรชีวิตเป็นของตัวเอง บนเส้นทางของเธอก็ยากลำบากไม่แตกต่างจากถนนชีวิตของลูเซียนเลย
“มาแล้วๆ” เสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนร่วมงานดังขึ้นทันที ที่รมิดาโผล่หน้าเข้าไปด้านใน นันทิสาเหยียดยิ้มมุมปาก สะบัดหน้าใส่รมิดา แล้วก็เดินกระแทกเท้าเลี่ยงไปอีกทาง
“ยัยนุ่นเขาเป็นอะไรนะ อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าเลย”
“อย่าไปสนใจเลย โรคอิจฉากำเริบน
