ขณะพูดเทียนเหว่ยกลับมองไปยังภาพที่คุณหนูเหม่ยเยวี่ยล้มอยู่บนพื้นหญ้าในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน เงยหน้ามองคุณหนูเหม่ยชิงด้วยแววตาวาวโรจน์ ไม่ต้องพูดให้มากความ เขาก็รู้ว่าทายาทคนเล็กของนายใหญ่โกรธแค่ไหนกับสิ่งที่คุณหนูเหม่ยชิงทำ
“เมื่อกี้ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอคุณเหม่ยชิงว่าห้ามใช้อาวุธ”
เสียงตะโกนจากร่างที่นอนอยู่บนพื้นดังขึ้น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเกรี้ยวกราดอย่างเปิดเผย แม้กระทั่งคนที่แอบดูการต่อสู้จากมุมต่างๆ ภายในคฤหาสน์ยังต้องขมวดคิ้ว และรับรู้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวทายาทคนเล็กของตระกูลหวัง
“เธอพูดของเธอไปคนเดียวเหม่ยเยวี่ย ฉันไม่ได้รับปากเสียหน่อย ไม่มีสัจจะในหมู่โจรหรอกเหม่ยเยวี่ย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อกำจัดแกออกไปจากชีวิตของฉันกับคุณแม่”
หวังเหม่ยชิงบอกเสียงเหี้ยม สายตามองร่างกึ่งนั่งกึ่งนอนของศศิกานต์อย่างชิงชัง ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่โผล่มา ความลับของเธอก็ยังเป็นความลับไปอีกนาน แต่
