When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“มันไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยถึงม้าอย่างนึกห่วงใย “เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีหรือไม่” จ้าวจิ่นหลงบ่นออกมา เฉินเจียวเหมยถึงกับหรี่ตามองใครบางคนที่นางกอดต้นคอของเขาอยู่พลันนึกขัดใจขึ้นมาก่อนเอ่ยเสียงแหลม “ม้าตัวนั้นมันช่วยท่านเอาไว้นะ” จ้าวจิ่นหลงถึงกับชะงักไปอึดใจก่อนหันหน้ามามองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาบางอย่าง แต่ทว่า...เขาเพียงเอ่ยเสียงต่ำออกมาด้วยอารมณ์ขัดเคืองไม่ต่างกัน “แล้วมันต้องตกหน้าผาลงมาในน้ำเพราะใคร” “...” เฉินเจียวเหมยถึงกับนิ่งอึ้งไป เพียงอึดใจจึงส่งยิ้มแห้งๆใส่หน้าจ้าวจิ่นหลงเสียอย่างนั้น นางเมามันในการขี่ม้ามากไปหน่อย “ไม่ต้องมายิ้มกลบเกลื่อน” จ้าวจิ่นหลงเริ่มเข่นเขี้ยวสตรีนางนี้อีกแล้ว เฉินเจียวเหมยจึงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น นางเถียงบุรุษน่าตายผู้นี้ไม่ได้จริงๆ จ้าวจิ่นหลงใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงโอบกอดร่างบางของเฉินเจียวเหมยพาขึ้นมาบนฝั่งจนสำเร็จ ก่อนจ