บำเรอรักทัณฑ์ซาตาน

ตอนที่ 2 (1)

สภาพแวดล้อมของจังหวัดกระบี่ไม่ต่างจากเมื่อสองปีก่อนนักเว้นจำนวนนักท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นเริ่มสังเกตได้จากสนามบิน วารสาเดินทางลงกระบี่หลังพักผ่อนได้ราวสองเดือนเพราะต้องคอยออกงานกับคุณพ่อคุณแม่บ่อยๆ อีกทั้งยังต้องศึกษางานกับพี่เขย หล่อนอยากช่วยแบ่งเบาภาระงานของคนในครอบครัว ตระหนักได้ว่าหากไม่มีตระกูลเตชะธรรมรงค์หล่อนก็คงไม่มีทุกวันนี้ ไม่แน่ว่าหล่อนอาจจะกลายเป็นเด็กใจแตกไร้บ้านไปเลยก็ได้หากไม่มีคุณย่าวิรงรองคอยเลี้ยงดูอุ้มชู อดทนรอกระทั่งตารางออกงานสังคมของคุณพ่อคุณแม่ว่างและรอถึงวันเช้าตรู่ศุกร์วารสาก็ขอลากิจโดยให้เหตุผลว่ามีธุระจะต้องไปหาเพื่อนที่เชียงใหม่แล้วซื้อตั๋วเครื่องบินบินตรงยาวไกลมาถึงกระบี่

ไม่รู้ว่าอะไรมาดลจิต ใจหล่อนถึงได้ร้อนรนมากถึงขนาดนี้เพียงเพราะแอบได้ยินเพลิงกัลป์คุยโทรศัพท์กับเขาเมื่อสัปดาห์ก่อน จับประเด็นได้แค่ขากับคู่หมั้น

มันคืออะไร??

แน่นอนว่าวารสาไม่กล้าถามซ้ำเพราะเคยถามแล้วแต่ทุกคนไม่ยอมตอบอะไรเอาแต่ปิดปากเงียบ

‘ตัดใจเถอะนะสา’

วารยาบอกเพียงแค่นั้น ได้ยังไงกัน!! รักเขาคนเดียวมาตั้งหลายปีจู่ๆ มาบอกให้ตัดใจใครจะทำได้เล่า

ใช้เวลาเดินทางราวห้าชั่วโมงแวะพักเครื่องที่กรุงเทพฯ หนึ่งหนวารสาก็เดินทางมาถึงกระบี่และยาวต่อมายังอาณาจักรเมฆินทร์ การเดินทางของหล่อนฉุกละหุกเกินไปก็เลยไม่ได้จองโรงแรมไว้จึงเดินทางมาโดยรถแท็กซี่ โดนชาร์จไปหนักเพราะระยะทางไกลจากสนามบินพอสมควร

กึกๆๆ

ปลายนิ้วเรียวเคาะขอบเคาร์เตอร์เช็คอินเป็นจังหวะ ร้อนใจเล็กน้อยขณะกวาดสายตาคมกริบมองไปยังพนักงานทั้งสองที่ซุบซิบกันเบาๆ ไม่ให้หล่อนได้ยินด้วยก่อนจะเงยหน้ามอง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เอ่อ… ปละ เปล่าค่ะไม่ได้มีอะไร แต่ทางเราต้องขอประทานโทษคุณผู้หญิงด้วยนะคะเผอิญว่าห้องพักของเราเต็มแล้วค่ะ คือ… เป็นธรรมดาของช่วงลองวิคเอ็นน่ะค่ะ”

“พอจะมีที่ว่างที่อื่นไหมคะ บ้านพัก หรืออะไรก็ได้ไม่จำกัดว่าต้องเป็นห้องในโรงแรม ส่วนของรีสอร์ตเมฆินทร์อีกโซนหนึ่งล่ะคะพอจะมีว่างหรือเปล่า” ถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้เพราะรู้ดีทั้งหมดว่าธุรกิจของอัศวเมฆินทร์มีขอบเขตถึงตรงไหน

แต่ดูเหมือนว่าที่ไหนๆ ก็คงไม่มีว่าง

หากคนจอง… คือหล่อน!

“เอ่อ… ขอโทษจริงๆ นะคะ เต็มหมดเลยค่ะ”

ปฏิเสธหน้าเสียซึ่งในขณะนั้นมีลูกค้าเข้ามาเช็คอินพอดีพนักงานอีกคนเลยปลีกตัวออกไป เหลือเพียงคนเดียวที่ได้ยืนยิ้มสู้ลูกค้าสาว

“ไม่เป็นไรจ้ะ” วารสาเศร้าแต่พยายามไม่คิดมาก ถามต่อ “ฉันอยากจะขอพบคุณเต็มเดือน อยู่หรือเปล่า”

“คุณเต็มเดือนอยู่ค่ะแต่ติดคุยงานคงไม่สะดวก หากอยากเข้าพบคงต้องนัดหมายผ่านคุณชายิกาเลขาฯ ของคุณเต็มเดือนค่ะ” ส่งนามบัตรเลขาฯ ของคุณเต็มเดือนไปให้

นัยน์ตาคู่สวยหลุบลงมองเล็กน้อยหยิบมาดูแล้วถอนหายใจ “คุณปลายฝนล่ะ อยู่หรือเปล่า”

“ขึ้นไปเชียงรายตั้งแต่ต้นเดือนแล้วค่ะ”

“อืม!”

วารสาชักจะหงุดหงิดอยากพบใครก็พบไม่ได้จ้องมองพนักงานสาวตาแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ กำรอบมือแน่น

“คุณผู้หญิงอยากจะให้ดิฉันแนะนำโรงแรมห้าดาวแถวนี้ให้หรือเปล่าคะ สามารถให้รถของทางโรงแรมไปส่งได้” ตอบเสียงสั่นเทาเบาหางเสียงลงต่ำไม่กล้าสบสายตาสักเท่าไหร่ แอบหันมองเพื่อนร่วมงานก็เห็นเพื่อนทำทีค้นหาเอกสารอะไรไม่รู้

ยัยเพื่อนบ้า!

ไม่คิดเหรอว่าตนก็กลัวคุณปลายฝนเล่นงานดันชิงหนีกันซะได้ มารับหน้าช่วยกันหน่อยสิ!!