ตอนที่ 1 การกลับมา (2)
837 Words
“น้าให้เด็กจัดบ้านเนินเขาไว้ให้แล้วนะคะ ช่วงนี้คุณเมฆดูแลตัวเองดีๆ ไว้มีงานอะไรน้าจะให้เลขาฯ เอาไปให้ดูที่บ้าน” คุณเต็มเดือนบอกอย่างกระตือรือร้นหลังมารอรับลูกเลี้ยงที่สนามบินกระบี่ ไม่ได้เจอกันหลายเดือนเพราะช่วงนี้งานเยอะเลยไม่ได้บินไปเยี่ยมที่อเมริกา แม้ลูกเลี้ยงจะเฉยชาเงียบขรึมไม่ยอมพูดจาอะไรโต้ตอบคุณเต็มเดือนก็ไม่ย่อท้อ
“เดี๋ยวลูกปัดจะช่วยดูแลคุณเมฆอีกแรงเองนะคะน้าเดือนไม่ต้องเป็นห่วง” ปาริฉัตรเข้าใจจึงรีบออกอาสาด้วยรอยยิ้มพลอยทำให้ทั้งคุณเต็มเดือนทั้งปลายฝนเอ็นดูกว่าเดิม
“ดีเลยสิ มีพยาบาลคนสวยอยู่ข้างกายคอยดูแลแบบนี้ตามเมฆต้องหายเร็วแน่เลย”
บอกอย่างกระตือรือร้นไม่แพ้กัน ปาริฉัตรเป็นผู้หญิงน่ารักเรียบร้อยอ่อนหวานปลายฝนค่อนข้างถูกจริตด้วยก็เลยเชียร์มานานหลายปีอีกทั้งยังคอยกันท่าวารสาจนสำเร็จครั้งหนึ่ง
“คุณเมฆ เอ่อ… ไม่ว่าอะไรลูกปัดนะคะ”
“ตาเมฆจะไปว่าอะไรล่ะออกจะดีใจซะอีก ใช่ไหม”
เป็นอีกครั้งที่ปลายฝนพยายามขอความเห็นจากน้องชายบนวีลแชร์ทว่าก็ยังได้รับความเงียบเป็นคำตอบเหมือนเดิม
ดวงหน้านวลของปาริฉัตรเศร้าลงมากหล่อนถึงกับหลุบสายตาลงมองชายหนุ่มบนวีลแชร์ตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อ เสียใจที่เฝ้าดูแลตลอดแต่เขากลับไม่เห็นคุณค่าความรักที่หล่อนคอยมอบให้
มืออบอุ่นเลื่อนมาแตะท่อนแขน
ปาริฉัตรหันมองคนจับแล้วส่งรอยยิ้มเศร้าๆ ไปให้
“ไม่เป็นไรค่ะน้าเดือน ลูกปัดไม่อยู่ดูแลคุณเมฆตลอดก็ได้แต่แค่ขอแวะเข้าไปดูแลบ้างเป็นครั้งเป็นคราวแค่นั้นก็มีความสุขมากแล้วค่ะ”
บอกเสียงเศร้าทว่ายังยิ้มได้
“หนูปัดเป็นคนดีจริงๆ”
“คนที่เหมาะสมกับเมฆที่สุดก็ลูกปัดนี่แหละ” ปลายฝนพูดเสริมคุณเต็มเดือนด้วยรอยยิ้มพลอยทำให้ปาริฉัตรเขินม้วนวางตัวไม่ถูกด้วยความที่หลงรักว่าที่คู่หมั้นของตนเองมานานแล้ว
“พูดจบหรือยัง ผมเหนื่อยอยากพักผ่อน”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกันนะคะ ลุงชิดเอารถมารอรับอยู่ประตูหน้าสนามบินแล้ว” คุณเต็มเดือนรีบขานรับเพราะกลัวอัศวเมฆินทร์จะอารมณ์เสีย เดิมทีลูกเลี้ยงก็ไม่ค่อยชอบตนเองสักเท่าไหร่หลังคุณเมฆินทร์เสียชีวิตไปก็ไม่บ่อยนักที่อัศวเมฆินทร์จะพูดคุยเรื่องทั่วไปกับตนเอง
ปาริฉัตรช่วยเข็นวีลแชร์มาถึงรถยนต์ก็มีลุงชิดช่วยพยุงอัศวเมฆินทร์ขึ้นนั่งบนเบาะหน้า
“ไหวไหมเมฆ”
ปลายฝนเสียวตามกลัวน้องชายเจ็บที่ต้องรับน้ำหนักขาทั้งสองข้าง
“ไหว” ตอบห้วนๆ
รถตู้คันงามขับเคลื่อนออกจากสนามบินมายังอาณาจักรเมฆินทร์ บ้านพักส่วนตัวของอัศวเมฆินทร์อยู่ห่างจากโรงแรมไปอีกราวหนึ่งกิโลเมตรตั้งอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวสามารถมองเห็นวิวทะเลได้ชัดเจน มาถึงบ้าน อัศวเมฆินทร์ก็ขอตัวเข้าไปพักผ่อนทันทีที่มาถึง
คุณเต็มเดือนกับปลายฝนกลับไปโรงแรมส่วนปาริฉัตรนั้นขออยู่ดูแลอัศวเมฆินทร์ต่ออีกสักพัก ความดีของปาริฉัตรนั้นทุกคนมองเห็น ยกเว้น… อัศวเมฆินทร์คนเดียวเท่านั้น
ช่วงเวลาที่อัศวเมฆินทร์เข้าไปพักผ่อนในห้องนอนนั้นปาริฉัตรเข้าครัวทำอาหารเย็นไว้รอเขา ทำหลายอย่างเพราะคิดว่าเขาคงคิดถึงอาหารไทย ลูกมือไม่มี ไม่อยากเรียกใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของอัศวเมฆินทร์เพราะเคยโดนเขาตวาดใส่มาแล้วนั่นเอง
กลิ่นอาหารหอมหวนยั่วยวนน้ำลายโชยไกลถึงห้องนอนก่อกวนเขาจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน อัศวเมฆินทร์จึงเดินออกมาโดยใช้วอร์คเกอร์ช่วยเดินพยุงตัวเองออกมายังห้องครัว
ปาริฉัตรได้ยินเสียงจึงหันกลับมามองทั้งที่ยังวุ่นวายกับอาหารในกระทะ “ลูกปัดทำเสียงดังรบกวนคุณเมฆเหรอคะ”
“เปล่า”
ตอบแล้วนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหาร
ปาริฉัตรยิ้มหวานอีกครั้งรู้สึกหัวใจพองโต
“หิวเหรอคะ นั่งรอสักครู่นะคะอาหารจวนจะเสร็จแล้ว”
“…”
อัศวเมฆินทร์ไม่ได้ตอบอะไรนั่งมองปาริฉัตรทำอาหารเพลินตากระทั่งอาหารหลายอย่างนำมาวางเรียงบนโต๊ะเขาถึงได้สติรู้ตัวว่าเผลอตกอยู่ในภวังค์อีกแล้ว
อาหารหน้าตาน่ากินถูกตักมาใส่ข้างจานเหนือข้าวสวยร้อนๆ ที่มีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมาเหนือจาน “ทานเยอะๆ นะคะ ของโปรดคุณเมฆทั้งนั้นลูกปัดตั้งใจทำสุดฝีมือเลย”
“…”
เขาพยักหน้ารับพอไม่ให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ
บนโต๊ะอาหารนอกจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ อาจเพราะปาริฉัตรรู้ว่าพูดด้วยเขาคงไม่พูดตอบเลยไม่ชวนคุยอะไรเพียงแค่ตักอาหารให้ในบางครั้ง
- Writer
