ลวงหัวใจให้ไกลรัก.

บังคับกันเข้าไป

"บ้าจริงมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" กษิราบ่นอย่างหัวเสียเพราะกำลังสงสัยว่าอะไร ยังไง ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด

แล้วเธอก็ฉุกคิดขึ้นได้ถึงสิ่งแรกที่เธอจะต้องทำ เธอโทรศัพท์ไปเช็คตามสถานพยาบาลต่างๆว่ามีคิวในการนัดตรวจรักษาแม่เธอบ้างหรือไม่

แม้กระทั่งช่วงพักกลางวันหรือเวลางานเธอก็โกหกศษิลันทร์เพื่อแอบไปติดต่อโรงพยาบาลต่างๆ

ทุกที่ปฏิเสธเธอโดยให้เหตุผลว่าคิวเต็ม คิวยาวต้องรออีกนาน บางที่ก็แกล้งบอกราคาค่าผ่าตัดคร่าวๆแบบแพงหูฉี่

แต่เธอยังไม่ยอมแพ้เธอจะลองงัดกับอุณารินทร์ดูสักตั้ง

แต่ทว่าไม้ซีกจะมางัดไม่ซุงมันพาลจะหักเสียเปล่าๆ

"คุณพ่อคะ ษิว่าจะลองหาโรงพยาบาลสำรองไว้ให้คุณแม่ด้วยค่ะ ยังไงคุณพ่อช่วยษิหาข้อมูลหรือโทรไปถามด้วยนะคะ" กษิราบอกธนาวัฒน์ผู้เป็นพ่อเมื่อกลับมาถึงบ้าน

"แล้วไหนษิว่าจะให้รักษาที่โรงพยาบาลที่คุณแม่ของลันทร์ช่วยติดต่อให้ไงลูก" ธนาวัฒน์สงสัยที่ลูกสาวเปลี่ยนใจ

"ษิแค่หาไว้เป็นแผนสำรองเฉยๆไม่มีอะไรค่ะ" กษิราไม่มีทางบอกเรื่องที่ถูกข่มขู่มาให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจเป็นอันขาด

"เออ ษิเมื่อช่วงบ่ายมีคนท่าทางแปลกๆมาด้อมๆมองๆที่ร้าน ดูท่าทางน่ากลัวมากเลย พอแม่ทำท่าจะโทรศัพท์เขาก็หนีหายไป สงสัยโรคจิตแน่ๆษิไปไหนมาไหนต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูกคนสมัยนี้ไว้ใจยาก ยิ่งเศรษฐกิจไม่ดีด้วย" ภัทรทิมาเล่าเหตุการณ์ให้ลูกสาวฟัง

"แม่เองก็ต้องระวังตัวเหมือนกันนะคะ พ่อด้วย" กษิรานึกถึงคำขู่ของอุณารินทร์ขึ้นมาทันที

.........................................................................................................................

"ษิลูก พ่อพยายามติดต่อโรงพยาบาลไว้ตามที่ลูกบอกแต่ไม่มีที่ไหนรับเคสเลยลูก บอกว่าคิวยาวบ้าง ไม่มีหมอเฉพาะทางบ้าง มันยากขนาดนั้นเลยหรือนี่" ธนาวัฒน์บ่นให้ลูกสาวฟัง

"ไม่มีเลยหรือคะ ษิก็หาไม่ได้เหมือนกัน เป็นเพราะอะไรกันนะ" กษิราเครียดคิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากัน

"แต่อย่างไรเราก็มีโรงพยาบาลที่คุณแม่ของลันทร์ติดต่อไว้ให้แล้วลูกไม่ต้องคิดมาหรอก เราแค่หาสำรองไว้เฉยๆไม่ใช่หรือ" ธนาวัฒน์ปลอบใจลูกสาวเมื่อเห็นเธอเครียด

"ค่ะพ่อ" เธอฝืนยิ้มเอาหัวซบที่อกพ่อ

"ไปทำงานได้แล้วลูกเดี๋ยวรถติดจะสายเอา อย่าให้ใครมาว่าเราได้ลูกว่าเรามีอภิสิทธฺิ์" ธนาวัฒน์บอกสอนลูกสาวเป็นอย่างดีเสมอมา

"งั้นษิขอตัวไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะพ่อ" เธอลาผู้เป็นพ่อแล้วออกเดินทาง วันนี้ศษิลันทร์ไม่ได้มารับเธอเพราะ กษิราอ้างว่าต้องแวะไปทำธุระที่อื่นก่อนไม่อยากให้ศษิลันทร์สายไปด้วย ที่จริงคือเธออยากแวะไปติดต่อโรงพยาบาลดูอีกสักที่สองที่

เธอตะเวนไปติดต่อโรงพยาบาลตามที่ได้ลองเซิร์ทหาข้อมูลทางอินเตอร์เนทเอาไว้ก่อนแล้ว แต่เธอก็ต้องผิดหวังทุกที่

เธอเดินหน้าเครียดเข้ามาที่ออฟฟิศ เมื่อนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ศษิลันทร์ก็ทัก

"เป็นไงบ้างษิร้อนไหมหน้าเครียดเชียว"

"โอเคค่ะไม่มีอะไรอากาศร้อนนิดหน่อย"

"ก็ผมบอกแล้วว่าจะพาไปษิก็ดื้อ"

..............................................................................

"กริ๊งงงงง" เสียงโทรศัพท์สายในบนโต๊ะกษิราดังขึ้น

"ยอมรับเงื่อนไขของฉันได้แล้วหรือยัง" เสียงที่กษิราคุ้นเคยดังมาในสาย

"คุณแม่!"

"ใช่ฉันเอง อย่าคิดนานนักนะเพราะคงไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้ารับรักษาแม่เธอหรอก" อุณารินทร์พูดหน้าตาเฉย

"นี่อย่าบอกนะว่าที่ไม่มีโรงพยาบาลไหนตอบรับการรักษาเลยเพราะเป็นฝีมือคุณแม่"

"หึๆๆๆ" อุณารินทร์หัวเราะแทนคำตอบ

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาสู้กับฉัน อยากให้แม่เธอรอดก็มีแค่ทางเดียว ทำตามที่ฉันบอกซะ!"

กษิราวางสายด้วยความรู้สึกที่ฝังแน่นในอก

"นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องเป็นเรา" กษิราคิดในใจ

"ก็อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูหน้าห้องอุณารินทร์ดัง

"เข้ามาได้" อุณารินทร์บอกอนุญาติ

"ถ้าคิดจะมาต่อรองก็กลับไปได้เลยนะ เพราะดูเหมือนเธอจะไม่อยู่ในสถานะที่เลือกได้" อุณารินทร์ข่มขวัญกันก่อนทุกทาง

"ค่ะ ษิจะทำตามที่คุณบอก แต่คุณต้องรับปากว่าแม่ขอษิจะต้องได้รับการรักษาอย่างแน่นอน"

"ฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอย่างนั้นหรอกน่า" น้ำเสียงอุณารินทร์ยียวน

"ช่วยบอกได้ไหมคะว่าทำไม ษิทำอะไรให้คุณแม่เกลียดษิ"

"จะว่าเกลียดเธอก็ไม่เชิงหรอกแม่ษิ เอาเป็นว่าทำตามที่ฉันสั่งแล้วแม่เธอจะรอด ส่วนเหตุผลถ้าไม่รู้แล้วจะอกแตกตายก็ตายไปซะ!"

"ฮัลโหลนิรา เช็คคิวคุณหมอเคสแม่ของกษิราให้ฉันด้วยนะว่ามีคิวว่างเมื่อไร" อุณารินทร์ทำทีหลอกล่อให้กษิราเชื่อว่าเธอจะไม่บิดพริ้ว

"ษิต้องเริ่มทำตามที่คุณบอกเมื่อไรและทำจนถึงเมื่อไรคะ" กษิราถามน้ำตาใสคลอเอ่อ

"เริ่มตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ส่วนถึงเมื่อไรนั้นก็...จนกว่าฉันจะพอใจ"

"และฉันขอย้ำนะอย่าคิดได้บอกเรื่องนี้กับตาลันทร์ไม่งั้นฉันไม่รับรองว่าพ่อกับแม่เธอจะปลอดภัย" อุณารินทร์ตอกย้ำไม่หยุด

ความรู้สึกสับสนอัดแน่นอยู่เต็มอกของกษิมา ที่ร้ายยิ่งกว่าคือการที่ไม่สามารถบอกใครได้ จะไม่ทำก็ไม่ได้

ให้อยู่ใกล้ๆกับคนรักแต่ห้ามรักและต้องทำให้เขาหมดรักเราให้ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน

..............................................................................................................

เวลาที่กลับไปบ้านอุณารินทร์ก็จะคอยหลอกถามลูกชายอยู่เป็นเนืองๆถึงความสัมพันธ์กับกษิรา และในเย็นวันหนึ่งบนโต๊ะอาหารค่ำ

"งานที่บริษัทเป็นอย่างไรบ้างลูก เข้าที่เข้าทางดีแล้วหรือยัง"

"ก็ดีแล้วนะครับคุณแม่เริ่มอยู่ตัวแล้ว คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่ทำให้คุณแม่เสียชื่อแน่นอน"

"แล้วหนูษิล่ะลูก เรียนรู้งานเป็นยังไงบ้างติดขัดอะไรไหม"

"ราบรื่นดีครับษิเขาช่วยผมได้เยอะเลยบอกแล้วว่าษิเขาเก่ง"

"แล้วแม่หนูษิเป็นยังไงบ้างดีขึ้นแล้วหรือยัง"

เอ...อันนี้ผมยังไม่เห็นษิเล่าอะไรนะครับน่าจะไม่มีปัญหาอะไรถ้ามีษิต้องรีบบอกผม"

เมื่อลูกชายยังพูดถึงคนรักได้อย่างมีความสุขอุณารินทร์จึงรู้ได้ทันทีว่ากษิราดื้อแพ่งกับเธอ เธอกำช้อนทานข้าวแน่นและปล่อยร่วงลงมาที่พื้นแบบขัดใจ

"คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านเอาช้อนมาให้ใหม่นะครับ"

"ไม่ต้องตาลันทร์แม่รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเสียเฉยๆแม่ขอตัวก่อนนะ คนแก่ก็แบบนี้" อุณารินทร์เดินตัวแข็งทื่อขึ้นไปบนห้องนอน

"นังกษิรา!" เธอกัดฟันแน่น

................................................................................................................