ตอนที่ 1 เป็นเอามาก

1744 Words

“พี่ทำให้นะ” มือนุ่มกำรูดแก่นกายใหญ่ที่พองตัวเต็มที่ ชักขึ้นลงจนน้ำใสปริ่มตรงหัวหยัก “ซี้ด พี่ครับ” เสียงทุ้มครางต่ำ ใบหน้าคมเชิดขึ้นเมื่อเธอระรัวมือที่กำรูดรัวเร็ว ร่างกำยำเกร็งเครียดไปแทบทุกส่วน ปลายเท้าจิกลง และความซ่านสยิวก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อโพรงปากนุ่มครอบลงกลืนกินแท่งร้อนจนหมด ฝ่ามือหนากำลงบนเส้นผมสลวยจับศีรษะเล็กให้หยุดนิ่ง แล้วเขาก็กระทุ้งเอวสอบสวนขึ้นถี่ยิบ ความกระสันแล่นปราดไปทั่วร่าง จนในที่สุดน้ำเหนียวขุ่นก็พุ่งทะลักเข้าปากของเธอไปจนหมด “เชี่ย!!” จิรันตร์ หรือ จิน ร้องขึ้นอย่างตกใจ เพราะความเปียกชื้นตรงกลางกายทำให้เขาต้องสะดุ้งตื่น เมื่อเปิดกางเกงออกดูก็เห็นน้ำเหนียวเปื้อนเลอะกางเกงในเต็มไปหมด “เชี่ยเอ้ย ถึงขนาดเก็บเอามาฝัน เป็นเอามาก” เขาสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อสิ่งที่เห็นในความฝันทำให้เขาถึงกับเสร็จสมคาเตียงนอนแม้ในยามที่หลับอยู่ ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงนอน เหลือบสายตาไปมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า จินรีบถอดเสื้อผ้าแล้วตรงดิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เขาเป็นเด็กใหม่ปีหนึ่งของคณะบริหารธุรกิจ ตั้งแต่ มอ.สี่ จนถึง มอ.หก จินเรียนอยู่ที่ประเทศอังกฤษ ตอนบอกพ่อว่าจะกลับมาเรียนมหาวิทยาลัยที่ประเทศไทยก็โดนบ่นจนหูชา แต่เพราะเป็นลูกชายคนเดียว แถมยังมีหน้าที่สืบทอดกิจการของที่บ้าน ทำให้ผู้เป็นบิดามารดาไม่อยากจะกดดันเขามากนัก อยากทำอะไรก็ไม่เคยขัด จึงทำให้จินย้ายตัวเองกลับมาที่ประเทศไทยทันที ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาว ผมสีน้ำตาลจัดแต่งทรงง่าย ๆ แต่ก็ยังส่งให้เขาดูหล่อเหลาราวกับดารา กุญแจรถถูกหยิบมาแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะรีบลงมายังที่จอดรถใต้คอนโด แม้จะมีบ้านของพ่อกับแม่ แต่จินก็เลือกที่จะมาอยู่คอนโดเพียงคนเดียว เพราะจะได้สะดวก ที่กลับมาประเทศไทยเพราะมีเป้าหมายบางอย่าง มันคือคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับคน ๆ หนึ่งก่อนที่จะย้ายไปเรียนที่อังกฤษตอนจบ มอ.สาม ‘ผมจะกลับมาเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับพี่ ผมสัญญา’ แค่คิดถึงพี่คนสวยก็ทำเอาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พี่สาวคนที่เขามักจะฝันถึงบ่อย ๆ และเป็นความฝันที่ทำให้เสร็จสมทุกครั้งเมื่อตื่นนอน รถยนต์วิ่งมาตามท้องถนน ชายหนุ่มฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาจะได้เป็นรุ่นน้องของพี่สาวคนสวยเต็มตัว มหาวิทยาลัย นวภา จินยืนอยู่หน้าคณะบริหารธุรกิจ นัยน์ตาสีน้ำตาลกำลังกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณ เผื่อว่าจะเจอพี่คนสวยที่เขาอยากจะเจอมากที่สุด แล้วสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่ร่างบางระหงในชุดนักศึกษารัดรูป ใบหน้าสวยที่เขาไม่เคยลืมเลยแม้แต่วินาทีเดียว “พี่ปริม” เขาเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวเพียงเบา ๆ แค่พอได้ยินคนเดียว ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม สามปีที่อยู่ประเทศอังกฤษ ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่เคยคิดถึงเธอ ช่วงเช้า จินเข้าเรียนตามปกติ รุ่นพี่ของคณะฯ มีการประกาศให้รุ่นน้องมารวมตัวกันในตอนเย็น เพื่อที่จะได้แจ้งรายละเอียดของการจับสายรหัส หลังจากเรียนเสร็จ รุ่นน้องทั้งหมดก็มารวมตัวที่ใต้ตึก เพื่อรอฟังรุ่นพี่ประกาศรายละเอียดการจับสายรหัส นัยน์ตาสีน้ำตาลเอาแต่มองหาคืนที่อยากเห็น แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่กลุ่มรุ่นพี่ปีสาม และหนึ่งในนั้นก็มีปริมลดายืนอยู่ด้วย “น้อง ๆ คะ! ฟังตั้งใจฟังให้ดี วันจันทร์หน้าเราจะเริ่มทำการจับสายรหัส พี่ขอให้ทุกคนมากันให้ครบ จะได้ไม่เป็นปัญหานะคะ เข้าใจมั้ย” “เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ” เสียงรุ่นพี่ประกาศใส่โทรโข่ง และรุ่นน้องทุกคนก็ขานรับอย่างพร้อมเพรียง จากนั้นก็มีการอธิบายกิจกรรมรับน้องใหม่หลังจากจับสายรหัสเสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่รุ่นพี่พูดอยู่ สายตาของจินก็ยังจับจ้องอยู่ที่พี่สาวคนสวยไม่ไปไหน จนปริมหันมาสบตาพอดี รอยยิ้มบาง ๆ ระบายบนใบหน้าสวย ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกเสื้อ แต่ดูแล้ว เธอคงจำเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็คงต้องทักทายกันบ้าง ///// กลับมาจากมหาวิทยาลัย จินก็รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็รีบขับรถอออกจากคอนโดอีกครั้ง จินมีที่ ๆ หนึ่งที่จะต้องไปทุกวัน เพราะมันทำให้เขาได้เจอพี่สาวคนสวย แม้ว่าจากคอนโดมาถึงร้านสะดวกซื้อที่ปริมทำงานอยู่จะไกลพอสมควร แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอทุกวัน ต่อให้ไกลกว่านี้ก็จะไป แต่วันนี้มันไม่เหมือนกับทุกวัน เมื่อก้าวลงจากรถจะเข้าไปในร้าน สายตาก็เหลือบไปเห็นบางคนยืนอยู่ข้าง ๆ ร้าน และเขาก็จำได้ดีว่านั่นคือปริม แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีผู้ชายอีกคนอยู่ด้วย จากน้ำเสียงและท่าท่าง เหมือนว่าคนทั้งคู่กำลังทะเลาะกันอยู่ “แทนบอกปริมมาก่อนว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร” “อย่าเยอะได้มั้ยปริม” “เยอะเหรอ การที่ปริมอยากรู้ว่าผู้หญิงที่มากับแฟนตัวเองเป็นใคร นี่คือเยอะเหรอ” บทสนทนาที่ดังพอจะทำให้อีกคนที่ยืนดูอยู่ได้ยิน ทำให้จินรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนของปริมลดา แม้จะรู้มาตลอดว่าเธอมีแฟนแล้ว แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นผู้ชายคนนี้ด้วยตา “พอเถอะปริม แทนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” “นี่แทนกำลังจะบอกเลิกปริมเหรอ” ผู้ชายคนนั้นเงียบไปไร้คำตอบ จากนั้นปริมลดาก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แต่แทนก็ไม่ได้สนใจ ซ้ำยังเดินหนีราวกับไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด จินยังคงแอบมองอยู่ที่เดิม อยากเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ แต่ก็กลัวว่าเธอจะตกใจ ปริมยืนอยู่ตรงนั้นอีกครู่เดียวก็รีบเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง แล้วกลับเข้าไปทำงานต่อ เมื่อเห็นว่าเธอกลับเข้าไปในร้านแล้ว จินก็รีบเข้าไปข้างในเช่นกัน เขาเดินไปยังชั้นวางถุงยางอนามัยอย่างเช่นทุกคืน หยิบถุงยางกลิ่นสตอเบอร์รี่สองกล่องมาวางลงบนเคาน์เตอร์รอจ่ายเงิน “พี่ร้องไห้ทำไมครับ” ถือวิสาสะเอ่ยถาม ถึงแม้จะรู้ว่าไม่สมควรก็ตามที “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ปริมตอบกลับมาทั้งที่ยังมีเสียงสะอื้นปน “คุณลูกค้ารับแค่นี้ใช่มั้ยคะ” “ครับ แค่นี้ครับ” ได้ยินคำตอบ เธอก็ริบสแกนราคาสินค้า แล้วจินก็ล้วงเอาเงินมาจ่ายอย่างเคย “เอ่อ คุณลูกค้าคะ” ขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากร้าน เสียงหวานก็เอ่ยเรียก “มีอะไรหรือเปล่าครับ” “คือ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า ฉันเหมือนจะเคยเห็นหน้าคุณที่ไหนมาก่อน” มันเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจมาหลายวัน เพราะใบหน้าของลูกค้าคนนี้ เหมือนกับใครบางคนที่เธอเคยรู้จักเมื่อหลายปีก่อน ‘เจ้าหมาน้อย’ “พี่จำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ” พอเขาตอบกลับมา ก็ยิ่งทำให้สงสัย ปริมลดามองหน้าหล่อ ๆ อย่างพิจารณา ก่อนที่ใบหน้าเศร้า ๆ เมื่อกี้จะถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มกว้าง “จินเหรอ” เธอเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ “เจ้าหมาน้อยจริง ๆ ด้วย” จากที่อยู่ในเคาน์เตอร์ ร่างบางก็รีบออกมาแล้วจับผู้ชายตัวโตตรงหน้าหมุนซ้ายหมุนขวาไม่หยุด เพื่อดูให้แน่ใจว่าเขาคือเจ้าหมาน้อยของเธอจริง ๆ “จริง ๆ เหรอ โตขึ้นเยอะเลย ไม่เหมือนตอนที่เรียนอยู่ มอ.ต้น เลยสักนิด” ระหว่างที่พูด ก็ยังสำรวจหน้าตาและร่างกายของอีกฝ่ายไม่หยุด “ผมจริง ๆ เจ้าหมาน้อยของพี่ไง” จินยืนยันอีกครั้งเพื่อให้เธอมั่นใจว่าใช่เขา “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เจอกันอีก” ดวงตาคู่สวยเป็นประกาย ราวกับภูมิใจมากที่เขาเติบโตอย่างแข็งแรง “จะไม่เจอได้ยังไง ก็ผมสัญญากับพี่ไว้แล้ว” “สัญญาเหรอ?” พอได้ยินคำว่าสัญญา ทำให้ปริมลดานึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับเขา ตอนนั้นจินเรียนอยู่ชั้น มอ.สาม ส่วนเธอเรียนอยู่ชั้น มอ.ห้า โรงเรียนเดียวกัน แต่ด้วยความที่เด็กนักเรียนเยอะ ทำให้ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง ปริมลดากำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำหลังอาคาร เธอเห็นรุ่นน้อง มอ.ต้น กำลังโดนรังแก ด้วยความเป็นรุ่นพี่ ทำให้อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย และคน ๆ นั้นก็คือจิน เขาตัวเล็ก ดูไม่มีพิษมีภัย ก็เลยถูกแกล้ง พอไล่เด็กที่รังแกไปแล้ว เขาก็ขอบคุณเธอยกใหญ่ แต่สภาพไม่ต่างจากลูกหมาที่เลอะโคลนเลยสักนิด ทำให้ปริมลดาเรียกจินว่าเจ้าหมาน้อยมาตั้งแต่ตอนนั้น เขาเองไม่เคยโกรธ ดูเหมือนจะดีใจด้วยซ้ำที่เธอยอมคุยด้วย จนใกล้ปิดเทอม จินก็เดินร้องไห้เข้ามาหา บอกว่าต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ จะไม่ได้เจอกันอีก แต่ก็ยังจำได้ว่าเขาเคยสัญญาเอาไว้ ‘ผมจะกลับมาเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับพี่ ผมสัญญา’ แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำตามที่พูดจริง ๆ ///////////////////////////////////////////////////////

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more