สนามบินเชียงใหม่
ทั้งสามเดินทางมาถึงสนามบินตรงตามเวลาสี่โมงอย่างที่แจ้งพี่ชายริต้าไว้ แต่กว่าจะรอรับกระเป๋าเสร็จก็กินเวลาไปพอสมควร ริต้าเดินนำไพลินและกอหญ้าออกมาจากประตูทางออก ริต้ามองเห็นพี่ชายทั้งสองคนยืนรอพร้อมของโปรดที่ถือไว้ในมือ
ริต้าปล่อยกระเป๋าเดินทางที่ลากมาวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายแน่นด้วยความคิดถึง เธอไม่ได้กลับมาบ้านเกือบปีแล้ว เพราะช่วงหลัง ๆ มางานริต้าค่อนข้างเยอะ จนแทบไม่มีเวลาได้หยุดพักเลย
“หนูต้าของภาส ได้กินข้าวมั่งมั้ยเนี่ย ทำไมผอมจัง อ่ะเยลลี่องุ่นของโปรด ภาสเอามาฝากครับ” รวิภาส พี่ชายฝาแฝดคนโตยื่นของโปรดให้น้องสาว
“ขอบคุณค่ะ” ริต้ารับถุงขนมมาถือไว้
“ไหน มาให้พลกอดมั่งดิ๊ คิดถึงหนูต้ามากเลย พลรีบเหยียบมาสุดพลังเลยนะ ขอรางวัลหน่อยสิ” ริต้าพุ่งเข้าไปกอด รวิพล พี่ชายฝาแฝดอีกคนแน่น
“คิดถึงเหมือนกัน หนูไม่ค่อยว่าง เลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน พวกพี่ก็ไม่ไปหาหนูมั่งเลย” ริต้าบ่นหน้า
