คาเฟ่แห่งรัก : Love Cafe

ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด...ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด... เสียงนาฬิกาปลุกหัวเตียงดังขึ้น ปลุกให้ ‘บอย’ ลุกจากเตียงในเช้าวันใหม่ กิจวัตรประจำวันในทุกเช้า คือการเปิดเครื่องเล่นเพลง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า อาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ‘ฉันเป็นเพลงรักที่ไม่บอกรัก ฉันเป็นคนเหงาที่ไม่เคยเหงา ฉันมีความสุขแค่คิดเรื่องของสองเรา เก็บไว้ในใจ ฉันมีเธอไว้ข้าง ๆ ความฝัน แม้ความจริงนั้น เธอเป็นของใคร จะรักโดยไม่คาดหวังอะไร ไม่เห็นต้องรู้เธอมองฉันมั้ย จะคอยดูเธอนั้นยิ้มไกล ๆ แค่นั้นพอ’ บอยตะโกนร้องเพลงไปอาบน้ำไปเหมือนเช่นที่ทำทุกวันในตอนเช้า และเสียงที่ดังแว่ว ๆ ตามเข้ามาหลังจากท่อนฮุกจบ ก็ดังเช่นเดิมทุกเช้าเช่นกัน ‘ยศวรรธน์!!! จะแหกปากทำไมทุกเช้าห๊ะ’ บอยได้แต่ยิ้มขำ แต่ก็ยังคงร้องเพลงต่อไป ‘ฉันมีแค่สายตา จับมือเธอให้ข้ามถนน ฉันมีแค่รถยนต์ ที่ส่งเธอได้เพียงในฝัน ฉันมีทุกทุกอย่าง แต่ยังไม่พบโอกาสนั้น เลยสักที ฉันเป็นเพลงรักที่ไม่บอกรัก ฉันเป็นคนเหงาที่ไม่เคยเหงา ฉันมีความสุขแค่คิดเรื่องของสองเรา เก็บไว้ในใจ ฉันมีเธอไว้ข้าง ๆ ความฝัน แม้ความจริงนั้น เธอเป็นของใคร จะรักโดยไม่คาดหวังอะไร ไม่เห็นต้องรู้เธอมองฉันมั้ย จะคอยดูเธอนั้นยิ้มไกล ๆ แค่นั้นพอ’ **(เพลง คนเหงาที่ไม่เคยเหงา – ว่าน ธนกฤต)** บอยเดินฮัมเพลงลงมาชั้นล่างของตัวบ้านอย่างอารมณ์ดีหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ที่โต๊ะทานข้าวมีพ่อและแม่ของบอย นั่งอ่านข่าวระหว่างรอให้ทุกคนลงมาทานข้าวพร้อมกัน “อ่าว คุณยศรินทร์ ยังไม่ลงมาอีกหรอครับ ช้าจริง ๆ” บอยยิ้มให้พ่อกับแม่ พร้อมบ่นพี่สาวไปด้วย “มาแล้วจ่ะ แค่กลับขึ้นไปเอาของมา คุณยศวรรธน์ มีอะไรจะคุยกับดิฉันรึเปล่าคะ” พี่สาวบอยที่เดินตามหลังน้องชายมาติด ๆ ตอบกลับ “อ่าว...เดินตามมา ทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงหน่อยเล่า” บอยหันหลังกลับไปบ่น “ไม่มีอะไรครับ กระผมแค่อยากถามว่า จะตะโกนบ่นอะไรผมทุกเช้าครับ” บอยทำหน้าทะเล้นถามพี่สาว “ถ้าคุณจะร้องทุกวัน ดิฉันก็จะบ่นแบบนี้แหละค่ะ ‘ทุกวัน’ โอเคมั้ยคะ” บิวลอยหน้าตอบน้องชายกลับ “เอ้า!! แล้วแต่น้า...เอาที่สบายใจ” บอยตอบอย่างไม่แคร์ “เพราะยังไงบอยก็ร้องทุกวัน” บอยหัวเราะ “แล้วเมื่อไหร่คุณทั้งสองคนจะเลิกเหน็บกันแบบเดิม ๆ ทุกเช้าครับ คุณลูก ๆ จะทานมั้ยข้าวเนี่ย” คุณพ่อเอ่ยแทรกบทสนทนาของลูกทั้งสองคน โดยคุณแม่ได้แต่นั่งยิ้มตาม “ทานค่ะคุณพ่อ บิวก็แค่อยากรู้ว่าจะมีวันไหนมั้ย ที่บิวไม่ต้องได้ยินเสียงโหยหวนของเจ้าน้องชายตัวดี” บิวตอบคุณพ่อ ก่อนจะหันมาเหน็บบอยต่ออีกหน่อย “ไม่มีวันนั้นครับ บอยร้องออกจะเพราะนะคุณ ทำไมคุณต้องมาว่าบอยครับเนี่ย” บอยตอบพี่สาว ก่อนจะหันไปบอกแม่บ้านที่กำลังจะเทกาแฟใส่แก้ว “กาแฟของบอยไม่ต้องครับ” “งั้นถือว่าบิวขอนะคุณ เปลี่ยนเพลงมั่งเหอะ บิวฟังจนจะร้องได้อยู่แล้ว” บิวยังคงบ่นไม่หยุด “ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ถือว่าคุณมาถูกทางแล้วครับ ฟังไปจนกว่าจะร้องได้ทั้งเพลง เพราะบอยไม่เปลี่ยน มันเป็นเพลงประจำตัวของบอยครับคุณ เลิกบ่นแล้วทานข้าวครับ คุณพ่อคุณแม่รอเห็นมั้ย” บอยตัดจบบทสนทนา โดยมีพ่อและแม่นั่งยิ้มสายหัวให้กับการเหน็บกันทุกเช้าของลูกทั้งสองคน “ปล่อยคุณเค้าร้องไปเถอะบิว บ้านมีสีสันดี ดีกว่าตอนที่คุณเค้าไม่อยู่” คุณแม่สรุปให้ “แล้วบอยไม่ทานกาแฟหรอลูก หรือช่วงนี้งด เมื่อก่อนทานทุกวัน ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านไม่แตะเลย” คุณแม่หันไปถามลูกชาย “อ่อ...บอยมีร้านประจำครับ ไว้จะพาไป วันไหนไม่ได้กาแฟร้านนั้น รู้สึกว่าจะไม่มีแรงทำงาน” บอยตอบ “งั้นเดี๋ยววันนี้บิวตามไปแวะมั่งดีกว่า อยากรู้ว่าจะอร่อยแค่ไหน คุณถึงติดใจขนาดไม่ทานกาแฟที่บ้าน” บิวเอ่ยขึ้นหลังจากได้ฟังคำตอบน้องชาย “โอ๊ย...คุณไม่ต้องตามเลย ที่ทำงานคุณกับบอยมันคนละทาง ไปทำงานเลยไป๊” บอยโวยวายใส่พี่สาว ที่ลอยหน้าลอยตาไม่สนใจเสียงปฏิเสธของน้องชาย “จะมีวันไหนที่สงบสุขมั้งมั้ยเนี่ยคุณ” คุณพ่อหันไปกระซิบถามคุณแม่อย่างขำ ๆ “ก็ดีแล้วค่ะคุณ ครึกครื้นดี” คุณแม่ตอบกลับพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ บอยรีบทานข้าวเช้าก่อนจะขอตัวลุกออกจากโต๊ะ เพื่อขับรถไปทำงาน ก่อนที่พี่สาวตัวดีจะตามมาอย่างที่พูดจริง ๆ บอยหันไปหยิบกุญแจรถที่วางไว้บนตู้หน้าประตูบ้าน ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปทางโรงรถ “คุณ ๆ วันนี้บิวขอยืมคุณซีเรียสวันนึง มีนัดกับเพื่อน” บิวตะโกนตามหลังน้องชายมา ทำให้บอยหงุดชะงักเท้าก่อนจะหันไปทางพี่สาวที่เดินตามมา “อ่าวคุณ แล้วจะให้บอยเอาคันไหนไป ถ้าเป็นคุณสตีฟไม่เอานะ ขับเข้าไซท์งานไม่ได้หรอก” บอยปฏิเสธพี่สาวแทบจะในทันที เพราะคุณซีเรียสของเค้าเป็นรถปาเจโร่ มันเหมาะที่ใช้ขับเข้าไซท์งานมากกว่าคุณสตีฟที่เป็นรถเบนซ์ E-200 Coupe ซึ่งไม่เหมาะกับงานของเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว “แต่วันนี้เพื่อนเยอะอ่ะ จะรวมไปคันเดียว คุณสตีฟจุคนไม่หมด นะคุณนะ วันเดียวเอง” บิวอ้อนขอน้องชาย “บอยเอารถพ่อไปใช้ก็ได้ วันนี้พ่อไม่ได้เข้าบริษัท คันของเราก็ให้บิวยืมไปก่อน วันเดียว” คุณพ่อเดินมายุติสงครามระหว่างสองพี่น้อง “ก็ได้งั้นบอยเอารถพ่อไปนะครับ ไปเร็วคุณ บอยต้องเอาของในรถออกก่อน” บอยเดินนำพี่สาวไปที่รถ เพื่อจะเอาของในรถย้ายไปที่คันของพ่อ ก่อนจะยื่นกุญแจให้พี่สาวไป “ขอบคุณค่ะ จะดูแลให้อย่างดี” บิวยิ้มร่าก่อนจะเดินขึ้นรถไป บอยเก็บของเข้ารถเสร็จก็ขึ้นรถขับตรงไปที่ร้านกาแฟด้วยความเคยชิน พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีไปด้วยระหว่างทาง Rarita Café บอยเดินทางมาถึงร้านกาแฟ โดยใช้เวลาขับรถไม่ถึง 10 นาที เพราะร้านกาแฟร้านนี้ไม่ไกลจากบ้านของเค้าเท่าไหร่นัก หลังจากจอดรถในลานจอดรถของร้านเรียบร้อยก็เดินล้วงกระเป๋าเข้าร้านไป “อเมริกาโน่เย็น ไม่ไซรัปครับ” บอยสั่งกาแฟเมนูเดิมทุกวัน จนพนักงานแทบจะไม่ต้องถาม เมื่อเห็นหน้าบอยเดินเข้ามา “ของบิวลาเต้ร้อนนะคุณ” เสียงที่ตามมาทำให้บอยหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว “คุณ...ตามมาทำไมเนี่ย” บอยหันไปโวยวายใส่พี่สาวเบา ๆ “ก็บอกแล้ว อยากรู้ว่าจะอร่อยแค่ไหน จ่ายให้บิวด้วยนะคุณ เดี๋ยวไปนั่งรอ” บิวเดินสะบัดผมไปนั่งรอน้องชายที่โต๊ะติดประตูทางเข้า “ของลูกค้าเป็นอเมริกาโน่เย็น 1 แก้ว ลาเต้ร้อน 1 แก้ว ทั้งหมด 130 บาทครับ” เสียงพนักงานในร้านทวนรายการพร้อมแจ้งยอดเงิน “ครับ สแกนนะครับ” บอยยกโทรศัพท์ขึ้นสแกน QR Code ชำระเงิน ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ โดยไม่ลืมมองรอบ ๆ ร้านระหว่างที่เดินไป ซึ่งการกระทำนี้ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพี่สาวไปได้ “มองไรอ่ะ หรือว่าที่มาทานกาแฟที่นี่ทุกวัน เพราะมาติดพนักงานสาวที่นี่หรอ” บิวเค้นถามน้อง “ไม่ใช่และคุณ ก็มองอะไรไปเรื่อยแหละ” บอยตอบปัด “แล้วไม่รีบไปทำงานรึไง วันนี้คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่เข้า ยังจะเข้าช้าอีก” บอยเปลี่ยนเรื่อง “ไม่รีบค่ะ เข้าช้าดีกว่าเข้าอาทิตย์ละวันแบบคุณ” บิวเหน็บน้องชาย ก่อนจะหันไปหลีกทางให้พนักงานยกกาแฟเสิร์ฟบนโต๊ะ “อืม...อร่อยจริงด้วย” บิวเอ่ยชมหลังจากยกแก้วขึ้นดื่ม “บอยบอกแล้ว ว่าอร่อยจริง ไปได้แล้วคุณ วันนี้บอยมีประชุมด้วย ลีลามาตั้งแต่ที่บ้านแล้วเนี่ย บอยไปแล้วนะ” บอยลุกเตรียมเดินออกจากร้านไป “เดี๋ยวคุณ...คุณพ่อให้แวะไปดูงานที่โชว์รูมด้วยนะ” บิวเรียกน้องไว้ “อ่อ ได้ ๆ เดี๋ยวบอยเข้าไปดูให้ แต่ไม่มีใครมารายงานอะไรนะ ไม่น่าจะติดปัญหาอะไรหรอก” บอยรับคำ ก่อนจะเดินแยกขึ้นรถขับตรงไปที่ทำงาน บริษัท อัครพงศ์ คอนสทรัคชั่น เมื่อบอยเดินทางมาถึงที่ทำงาน ก็ตรงไปที่แผนกก่อสร้างทันที พร้อมกับเรียกหัวหน้าที่ดูแลรับผิดชอบแต่ละโครงการเข้ามารายงานความคืบหน้าโครงการ ก่อนที่จะเข้าประชุม “ถ้ามาครบแล้วก็นั่งเลย” บอยเงยหน้าบอกน้อง ๆ ที่พากันเดินเข้ามา “เริ่มกันไปทีละโครงการเลยนะ” บอยปิดแฟ้มในมือลง แล้วเริ่มฟังรายงานไปทีละโปรเจค “โอเค วันนี้บ่ายพี่จะเข้าไปดูโชว์รูมนะ เหนือเข้าไปพร้อมพี่เลย ซักบ่ายสองเตรียมตัวไว้” บอยหันไปสั่งงานเหนือ ที่เป็นหัวหน้าโครงการโชว์รูมที่กำลังก่อสร้าง “พี่มีแบบอยู่มั้ยครับ หรือผมต้องเตรียมเผื่ออีกชุด” เหนือถาม “ไม่ต้องพี่มีอยู่” เหนือพยักหน้ารับคำ “ส่วนพรุ่งนี้เช้าพี่จะเข้าไซท์คอนโดเอกมัยนะปอ ส่วนข้อมูลหรือรายละเอียดที่จะต้องเตรียม เดี๋ยวพี่แจ้งไปอีกทีหลังประชุมเสร็จ” บอยแจ้งกำหนดการของวันพรุ่งนี้ “มีปรับหรอพี่ ส่วนงานสถาปัตย์เข้าแล้วนะครับ” ปอถามด้วยความกังวล “ไม่มีปรับอะไรที่เกี่ยวกับโครงสร้างนะ แต่อาจจะมีปรับเรื่องงานดีไซน์ส่วนชั้น 30 นิดหน่อย ส่วนอื่นเดินต่อไปได้เลย ไม่มีแก้ไขแล้ว” ปอจดรายละเอียดลงในสมุดโน้ตกันลืม “ช่วงเช้าพี่มีประชุม ใครมีอะไรต้องแจ้งหรือถามเพิ่มเติมมั้ย” บอยถามก่อนจะไล่มองไปทีละคน “โอเค งั้นแยกย้าย ระหว่างอาทิตย์พี่จะแจ้งอีกทีว่าจะเข้าไซท์ไหนบ้าง” ทุกคนรับคำสั่งก่อนจะลุกขึ้นแยกย้ายกันไปทำงานต่อ ส่วนบอยก็เตรียมเอกสารที่จะใช้ประชุมต่อ บอยเคาะประตูห้องประชุมเป็นสัญญาณให้คนในห้องรู้ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ซึ่งมีปราบและพี่ต้องตาเลขาของปราบนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “เลทไป 5 นาทีครับ คุณยศวรรธน์ เวลาผมเป็นเงินเป็นทองนะครับ เชิญนั่งเลย” ปราบเอ่ยทักขึ้น “เลทนิดเลทหน่อย ไม่บ่นครับท่านประธาน ผมต้องฟังบรีฟจากลูกน้องก่อนขึ้นมาครับ” บอยตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง “แล้วเป็นอะไรครับ ต้องเรียกชื่อจริง หรืออันนี้ประชุมทางการ จะได้ลงไปใส่สูท” “โอ๊ะ!! เล่นด้วยนิดหน่อย แก้เบื่อไม่ได้เลยไง๊” ปราบยกเท้าถีบเก้าอี้เพื่อนก่อนจะเริ่มเข้าเรื่อง “มาเริ่มเลย จะได้ไม่เสียเวลา” “โอเค จากที่บรีฟกันเมื่อกี้ โครงการที่น่าเป็นห่วง น่าจะเป็นคอนโดที่พญาไท จากที่ไม้แจ้งมา เหมือนจะมีปัญหาเรื่องเวลา ไม้มันกลัวจะเสร็จไม่ทันกำหนด เพราะตอนนี้เลยจาก schedule ที่วางไว้มาประมาณ 2 week แล้ว เพราะช่างหายบ่อยงานก็ไม่เดิน ไม้มันขอเปลี่ยนทีมช่าง” บอยแจ้งปัญหาเรื่องแรกกับปราบ “เรียกมาคุยรึยัง ช่างทีมไหน ปกติการเลยจาก schedule มันเป็นเรื่องปกติของหน้างานอยู่แล้ว แต่เลยมา 2 week ของโครงการนี้นี่น่าเป็นห่วงนะ เพราะเวลาค่อนข้างบีบมาอยู่แล้วตั้งแต่ต้น แล้วพอหน้างานมันเลย schedule เวลามันเลยยิ่งน้อยลงไปอีก” ปราบพลิกรายงานปัญหาดู “ไม้บอกเรียกมาคุยแล้วรอบนึงตอนวีคแรก แต่ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง กูกำลังคิดว่าจะเข้าไปคุยเอง หรือจะเปลี่ยนทีมเลยดี คือการเปลี่ยนทีมช่างมันก็ไม่ได้ง่าย กว่าจะมาต่อกันติด ไหนจะสัญญาอีก แต่จะให้รอลุ้นว่าจะปรับตัวได้มั้ย เวลามันก็ไม่ได้มีขนาดนั้น” บอยบอกสิ่งที่คิดออกไป “อืม...ก็จริง พี่ตาผมรบกวนติดต่อนัดเจ้าของโครงการให้ผมหน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดีนะครับ ผมจะดูว่ากำหนดการมันสามารถขยับได้มากน้อยแค่ไหน ส่วนทางมึงลองนัดคุยทีมช่างดู เราคุยแล้วครั้งนึง ให้โอกาสแล้วครั้งนึง ถ้าไม่มีการปรับตัว เราจะยกเลิกสัญญา ไม่มีค่าชดเชยใด ๆ ทั้งสิ้น ส่วนทีมที่จะเอาเข้ามาแทน มึงมองไว้รึยังว่าจะใช้ทีมไหน” ปราบถามบอยกลับ “มองไว้ว่าจะใช้ทีมคอนโดเอกมัย เพราะตอนนี้งานโครงสร้างเสร็จแล้ว พรุ่งนี้เช้ากูจะเข้าไปเช็ครายละเอียดอีกรอบ ถ้าไม่ติดอะไร กูว่าจะโยกทีมนั้นเข้าคอนโดพญาไทเลย แต่เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้กูจะลองไปคุยกับทีมช่างชุดเก่าก่อน” ปราบพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดที่เสนอมา “เท่าที่ดู โครงการอื่น ๆ ก็ไม่ติดอะไรแล้วนะ” ปราบพลิกเอกสารดูต่อ “อ่อ...พรุ่งนี้มึงเข้าที่เอกมัยใช่มั้ย พอดีเลย คุณกันต์ว่าจะเข้าไปตรวจงานตอน 9 โมง ไม่ติดปัญหาอะไรนะโครงการนั้น” ปราบถาม “โดยรวมของโครงการไม่มีปัญหา ให้คุณกันต์เข้าตรวจได้ตามปกติเลย ติดอยู่เรื่องเดียว” บอยเกริ่นเข้าเรื่อง “ดีไซน์อินทีเรียของชั้นเพนท์เฮ้าส์ ยังไม่ได้สรุปแบบเลย น้องดิวจิกกูยิก ๆ ตอนนี้ต้องเริ่มสรุปแล้วจริง ๆ กูให้ปอเว้นส่วนของชั้นนั้นไว้ แล้วจะสรุปให้อีกที อาจจะต้องนัดเข้ามาสรุปแบบด่วนนิดนึง” “งั้นพี่ตานัดได้เลยครับ ความเร่งด่วนรองลงมาจากนัดเจ้าของคอนโดพญาไทได้เลย” ปราบแจ้งเลขา “คิวผมได้หมดยกเว้นวันพฤหัสนะครับคุณต้องตา” พี่ต้องตายิ้มรับก่อนจะโน้ตลงในสมุด “ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูออกไปเลยนะ มีอะไรโทรหาแล้วกัน” บอยลุกขึ้นตบบ่าเพื่อนก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป