CHAPTER 4 “ความสัมพันธ์”

2764 Words

‘ก้องมันเจ้าชู้ ถ้าไม่อยากเสียใจ ริต้าเลิกกับผู้ชายคนนี้เถอะ’ ประโยคเดียวที่ได้รับจากข้อความปริศนาเมื่อคืน ทำให้ริต้าไม่สามารถข่มตานอนได้เลย หลังจากได้รับข้อความนั้น ริต้าพยายามติดต่อกลับไป แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ริต้าพยายามนั่งทำงานต่อ แต่ในหัวก็ยังคงมีประโยคนั้นวนเวียนอยู่ไม่หาย เสร็จจากงานที่ทำค้างไว้ ริต้าพาตัวเองเดินขึ้นห้องไปนอนแต่ก็ยังนอนไม่หลับ ทำให้ตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาตี 3 ริต้ากลับเข้ามาอยู่ในครัวแทน ริต้าสะบัดความคิดความรู้สึกในหัวออกไป แล้วหันมาตั้งใจทำขนมที่อยู่ตรงหน้าให้เสร็จ แทนที่จะไปทำพรุ่งนี้ตามที่วางแผนไว้ตั้งแต่ต้น “พี่ริต้า ดึกแล้วทำไมยังทำขนมอยู่ล่ะครับ หน้าร้านยังพอมีอยู่นะ ทำพรุ่งนี้ก็ได้” อัดเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะส่วนมากถ้าไม่เร่งจริง ริต้าจะไม่เข้าครัวทำขนมข้ามคืนแบบนี้ “พี่นอนไม่หลับอ่ะ อัดจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวเสร็จตรงนี้พี่ก็ไปพักแล้ว” ริต้ายิ้มตอบ “ผมช่วยมั้ยพี่ หน้าร้านไม่มีอะไรแล้ว วันนี้คนไม่เยอะ” อัดถามย้ำ แต่ริต้าก็ส่ายหน้าปฏิเสธไป “ไม่เป็นไรจ่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว เหลือแค่แต่งหน้าแล้วก็ตัด เราค่อยเข้ามาห่อไปวางในตู้ก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปเรียกอีกที” “มีอะไรก็เรียกผมนะครับ” อัดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป ระหว่างรอเค้กเย็นตัวให้พร้อมสำหรับการแต่งหน้า ริต้าตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความทิ้งไว้ให้เพื่อนทั้งสองคน Line PhotoGang ริต้า : มีเรื่องจะปรึกษา ถ้าตื่นแล้วแวะมาหาหน่อยนะ ตอนนี้ริต้าคิดอะไรไม่ออก ข้อความนั้นวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ความคิดมากมายตีกันมั่วไปหมด ก้องเป็นอย่างที่ข้อความนั้นบอกมั้ย คนส่งข้อความนั้นเป็นใคร เจตนาดีหรือร้าย ตอนนี้ริต้าแยกแยะอะไรไม่ได้เลย หลังจากจัดการกับเค้กที่ทำไว้เสร็จเรียบร้อย ริต้าก็เดินออกไปบอกให้อัดเข้าไปจัดการต่อ ส่วนตัวริต้าเองเดินขึ้นมาพักบนห้องนอนด้านบน พยายามหยุดความคิดที่ตีกันในหัว กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นเต็มที ช่วงสายของวัน ไพลินและกอหญ้าที่ได้รับข้อความของริต้า ก็พากันเดินทางมาที่ร้านด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ทั้งสองเดินขึ้นมาเคาะประตูเรียกริต้าบนห้องอยู่พักใหญ่ กว่าเจ้าของห้องจะเดินมาเปิดประตูให้ “โห...ริต้า เกิดอะไรขึ้น ปกติไม่ตื่นสายขนาดนี้นี่ ไม่สบายรึเปล่า” กอหญ้ายื่นมือไปทาบหน้าผาก จับเนื้อจับตัวเพื่อนเพื่อเช็คอาการ “ไม่ ๆ เมื่อคืนนอนไม่หลับอ่ะ เพิ่งได้นอนไปตอนเช้า มารอในห้องก่อน ขอเวลาล้างหน้าแป๊บนึง” ริต้าเดินกลับเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองคนเดินเข้ามารอในห้องนอน หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย ริต้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความนั้น ส่งให้เพื่อนทั้งสองคนดู ไพลินและกอหญ้าก้มอ่านข้อความ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ากัน “ริต้าลองโทรกลับไปแล้ว แต่มันปิดเครื่อง ตั้งแต่ได้ข้อความ ก็นอนไม่หลับเลย มันสับสน มันงงไปหมด” ริต้าทิ้งตัวนั่งปลายเตียง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนัก “เชื่อข้อความนี้มั้ย ลินถามแค่นี้ก่อน” ไพลินลุกมานั่งข้าง ๆ ริต้าแล้วถามออกไป และคำตอบก็ไม่ต่างจากที่ไพลินคิดไว้มากนัก “ไม่อยากเชื่อมากกว่า คือที่ผ่านมาก้องไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลยนะ” ริต้าตอบตามที่คิด “ไม่เคยมี หรือไม่เคยรู้” กอหญ้าหลุดปากถามออกมา จนไพลินต้องส่งสายตาไปห้ามไว้ “ลินว่าฟังหูไว้หูดีที่สุดนะตอนนี้” ริต้าเงยหน้ามองเพื่อน “เราไม่รู้ว่าคนส่งมีจุดประสงค์อะไร ไม่รู้ว่าข้อความนี้จริงมั้ย แต่เราแค่เก็บไว้เป็นข้อมูล แล้วดูคนของเราต่อไปเรื่อย ๆ อย่าเอาแค่ข้อความที่ไม่รู้ที่มา ไปชวนไอ้ก้องมันทะเลาะเลย แค่นี้ก็มีเรื่องให้เคลียร์กันเยอะพอแล้วนะ” ไพลินพยายามเตือนสติเพื่อน “อืม...ก็จริงอย่างที่ลินว่า เมื่อคืนมันคงสติแตกอ่ะ ทำอะไรไม่ถูก หยุดคิดไม่ได้เลย ในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด” ริต้าระบายให้เพื่อนฟัง “ใจเย็น ๆ นะริต้า ค่อย ๆ คิด มีอะไรก็โทรหาพวกเค้าได้เลย อย่าคิดคนเดียว” กอหญ้าปลอบเพื่อน “ขอบใจนะ” ริต้าจับมือเพื่อนทั้งสองคนไว้แน่น “วันนี้มีไปไหนกันมั้ย หรือแค่มาหาริต้าอย่างเดียว” ทั้งสองคนส่ายหน้า “ลินไม่ได้ไปไหนอ่ะวันนี้ ไม่ได้รับงานไว้ ช่วงนี้อยากพักหน่อย ช่วงก่อนนี้ถ่ายทุกวันเลย” ไพลินตอบ “เค้ารับงานน้อยอยู่แล้ว ริต้าก็รู้ ตอนแรกว่าจะไปช็อปปิ้งอ่ะ แต่มาหาริต้าแทนหรือริต้าจะไปช็อปปิ้งกับเค้ามั้ย เดินเล่นผ่อนคลาย” กอหญ้าเอ่ยชวน “ก็น่าสนใจนะ บ่าย ๆ แล้วกัน ลินไปมั้ย” ไพลินยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ “ถ้าไม่ไปก็ไม่ครบดิ งั้นริต้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนไป เดี๋ยวลินกับกอหญ้าลงไปรอข้างล่าง” ไพลินจับแขนริต้าให้ลุกขึ้น “ริต้ากินอะไรดี เดี๋ยวเค้าลงไปสั่งไว้ให้” กอหญ้าถามก่อนจะเดินออกจากห้อง “บอกน้องทำข้าวผัดอเมริกันไว้ให้ริต้าก็ได้จ่ะ” กอหญ้าทำท่าโอเคส่งให้ริต้า แล้วเดินตามไพลินลงไปด้านล่าง เมื่อริต้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หอบกระเป๋าและของจำเป็นติดตัวลงมาหาเพื่อน ๆ ที่นั่งรออยู่ด้านล่าง ทั้งสามคนนั่งกินข้าวกันไป คุยกันไป จนใกล้จะบ่ายโมงก็มีแขกที่ไม่ได้นัดล่วงหน้าเดินเข้ามาในร้าน เสียงกริ่งประตูร้านดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามุ่งตรงมาทางโต๊ะของริต้า และหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของร้าน “ริต้า ก้องว่าเราต้องคุยกันเรื่องเมื่อวานนะ” ก้องเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้ทักทายคนรอบ ๆ ตัวเลยแม้แต่คนเดียว “ไปคุยกันข้างใน กอหญ้ากับลินรอริต้าตรงนี้นะ เดี๋ยวริต้ามา ฝากของไว้ด้วย” ริต้าบอกเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นเดินนำอีกคนเข้าไปในครัว “ว่ามาก้อง” ริต้าให้ก้องเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน “ริต้ารู้ใช่มั้ย ว่าก้องไม่ชอบไอ้...” ริต้าตวัดสายตามองก้องทันทีที่คำว่าไอ้หลุดออกมา “โอเค รู้ใช่มั้ยว่าก้องไม่ชอบพี่แดน ทำไมต้องรับทำงานกับพี่เค้าด้วย แถมรับงานจากพี่เค้าทีไร ริต้าไม่เคยบอกก้องเลย ก้องรู้เองตลอด งานอื่นที่ติดต่อริต้าเข้ามาก็เยอะแยะ อีกอย่างถึงริต้าไม่รับงานถ่ายภาพ ริต้าก็ยังมีร้านนี้อยู่ ก้องขอแค่นี้ไม่ได้หรอ” ก้องร่ายสิ่งที่ติดอยู่ในใจทั้งหมดออกมา “ข้อแรกนะก้อง ริต้าไม่รู้เหตุผลว่าทำไมก้องไม่ชอบพี่แดน แล้วถ้าก้องไม่ชอบ ริต้าต้องไม่ชอบไปด้วยมั้ย ก็ไม่ใช่ พี่แดนเป็นรุ่นพี่ในคณะริต้า พี่เค้าไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับริต้าเลย ทำไมริต้าต้องไม่ชอบเค้าตามก้อง ข้อสอง ริต้าไม่เลือกงาน ถึงริต้าจะมีร้านนี้ แต่งานถ่ายภาพก็เป็นงานที่ริต้ารัก มีงานอะไรเข้ามาริต้าก็รับหมด ลองคิดว่าถ้าริต้าไม่รับงานจากพี่แดน แล้วช่วงไหนไม่มีคนอื่นติดต่อริต้ามา ก็เท่ากับว่าริต้าเสียโอกาสไป เพราะฉะนั้นริต้าก็จะยังคงรับงานจากพี่แดนต่อ ไม่ว่าก้องจะพูดยังไงก็ตาม ข้อสาม ทำไมริต้าไม่บอก จริง ๆ ไม่ใช่เฉพาะงานพี่แดน แต่งานอื่น ๆ ริต้าก็ไม่เคยต้องบอกก้องนะ ริต้ากับก้องไม่ได้เป็นหุ้นส่วนกัน อย่างลินกับกอหญ้า ริต้ายังไม่ได้บอกทุกงานเลย ซึ่งส่วนใหญ่ถ้าก้องถามว่าวันนี้มีงานมั้ย งานใคร ริต้าก็ตอบ แต่จะให้อยู่ ๆ ริต้ารับงานมาแล้วรายงานก้องทุกงาน มันก็เกินไปมั้ยก้อง ส่วนข้อสุดท้าย สิ่งที่ก้องขอ ไม่ได้มีเหตุผลมารองรับ ริต้าให้ไม่ได้” ริต้าตอบทุกคำถามอย่างชัดเจน “งั้นก้องขอตอบแบบนี้แล้วกันนะ ก้องคิดว่าพี่แดนมันชอบริต้า มันถึงพยายามเข้าหาริต้าไง รุ่นน้องในคณะมีตั้งหลายคน ทำไมมันไม่ไปส่งงานให้คนอื่น ทำไมต้องเป็นริต้า แล้วเหตุผลที่มันชอบริต้านี่แหละ ทำให้ก้องไม่ชอบมัน ก้องไม่ไว้ใจ ก้องไม่อยากให้มันมาแย่งริต้าไป” ก้องอธิบายสิ่งที่คิดให้ริต้าฟัง “ก้อง มันเป็นแค่สิ่งที่ก้องคิดเอง ถ้ามีคนมาชอบริต้าสิบคน ก้องก็จะตามเกลียดเค้าไปสิบคนเลยรึไง ถึงแม้ว่าเค้าจะชอบริต้าจริง ๆ แต่ถ้าริต้าไม่เล่นด้วย มันก็จบมั้ย ที่ผ่านมาริต้าก็ไม่เคยมีคนอื่นนะก้อง ทำไมไม่ไว้ใจกัน” ริต้าตอบด้วยความรู้สึกไม่พอใจกับความคิดของคนตรงหน้า “โอเค ก้องอาจจะผิดที่คิดไปเอง แต่ก้องรักริต้าไง ก้องแค่พยายามทำทุกอย่างไม่ให้เสียริต้าไป เอาเป็นว่าก้องขอโทษที่อารมณ์เสียใส่ริต้าเรื่องนี้ แต่ก้องขอได้มั้ย ต่อไปนี้ถ้ารับงานพี่แดน บอกก้อง งานอื่นไม่ต้องก็ได้ แค่เฉพาะคนนี้ นะริต้า ถือว่าก้องขอ” ก้องจับมือริต้าขึ้นมากุมไว้ “ได้ ถ้าริต้ารับ ริต้าจะบอก แต่ถ้าอันไหนที่ริต้าลืม ไม่ได้บอก ก้องแค่ถามอย่าหงุดหงิดใส่ริต้าโอเคมั้ย ริต้าทำทั้งงานตัวเองแล้วก็ร้าน บางทีมันยุ่งริต้าก็มีลืมบ้าง” ก้องพยักหน้ารับ “ครับ ก้องจะไม่อารมณ์เสียใส่ริต้าอีก วันนี้ริต้าไปไหนมั้ย ออกไปกินข้าวกับก้องมั้ย เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันหลายวันแล้ว” ริต้าส่ายหน้าปฏิเสธ “วันนี้ริต้านัดเพื่อนไว้แล้ว จะออกไปข้างนอกกัน ไว้วันหลังแล้วกันนะ” ริต้าปฏิเสธคำชวนของก้อง “งั้นเป็นพรุ่งนี้มั้ย ก้องมารับริต้าไปกินข้าวเย็น เอาร้านประจำที่ริต้าชอบเนอะ” ก้องพยายามเอาใจริต้า “ก็ได้ ก้องบอกเวลาริต้ามาอีกทีแล้วกันนะว่าจะเข้ามากี่โมง” ก้องพยักหน้ารับ ทั้งสองคนพากันเดินออกมาจากด้านหลัง เพื่อมารวมตัวกับเพื่อน ๆ ริต้าที่นั่งรออยู่ “งั้นก้องกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก้องมารับ ไปก่อนนะลิน กอหญ้า” ก้องบอกลาริต้าและเพื่อนแล้วเดินออกจากร้านไป เพื่อนทั้งสองคนมองหน้าริต้าเหมือนกำลังรอคอยอย่างใจจอใจจ่อ จนริต้าอดขำไม่ได้ ริต้ากระแอมเบา ๆ ก่อนจะนั่งหลังตรงแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่คุยกันให้เพื่อนฟัง “ก็ดูเข้าใจง่าย ยอมรับได้ ขอแค่บอกว่ารับงานพี่แดนนะ แค่นี้หรอ” ริต้าพยักหน้าแทนคำตอบให้ไพลิน “แล้วจะโวยวายใหญ่โตไปเพื่ออะไร ที่ผ่านมาเคยคุยเรื่องนี้กันแบบนี้มั้ย” กอหญ้าถาม “จะว่าเคยก็เคย จะว่าไม่เคยก็ได้อยู่ คือ ที่ผ่านมามันคุยกันแค่ว่า มันเป็นงาน ริต้าก็ต้องทำ ส่วนก้องเองก็บอกแค่ว่าไม่โอเคที่ริต้าจะทำงานกับพี่แดน แต่ก็ไม่เคยบอกว่าเหตุผลคืออะไร เหมือนคุย ๆ กัน อารมณ์เสียใส่กัน แล้วต่างคนก็ต่างเลิกคุยไปเองมากกว่า” ริต้าอธิบายให้เพื่อนฟัง “ซึ่งเหตุผลคือคิดว่าพี่แดนชอบริต้า ถ้าเค้าชอบจริง ๆ ลินว่าพี่เค้าจีบตั้งแต่ริต้าเข้ามาเรียนแล้ว จริง ๆ พี่แดนรู้จักริต้าก่อนก้องด้วยซ้ำนะ” ไพลินแสดงความเห็น “นั่นสิ นี่เค้าไม่ก็เคยมีท่าทีว่าจะเข้าหาริต้าแบบนั้นเลย ไม่เคยจีบเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้อะไรทำให้ก้องคิดแบบนั้น” ริต้าพยายามคิดตาม “คนขี้หวง ต่อให้เป็นหมาแมวตัวผู้ บางทีก็ยังหวงเลยริต้า” กอหญ้าเอ่ยขึ้นพร้อมพยักหน้าเพื่อให้เพื่อนเห็นว่าเป็นเรื่องจริงจัง “จ่ะ เชื่อ ๆ พยักหน้าขนาดนั้นเดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอก” ริต้าหัวเราะ “ยังจะไปช็อปปิ้งอยู่มั้ย หรือไม่ไปแล้ว” “ไปสิ ๆ ตอนนี้เล็งพิกัดไว้ในหัวแล้ว ไปเลยมั้ย มื้อเย็นก็หาอะไรกินที่ห้างเลยแล้วค่อยกลับ” กอหญ้าเสนอ “ไปรถลินแล้วกันนะ ไม่ต้องเอาไปหลายคัน” ไพลินสรุปแล้วลุกขึ้นเดินนำเพื่อน ๆ ออกไปที่รถ ห้างสรรพสินค้า SS ทั้งสามคนพากันเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนท้องเริ่มร้อง ทุกคนจึงลงความเห็นว่าจะพักกินข้าวเย็นกันก่อน ร้านอาหารที่ทั้งสามเลือกนั้นเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่ทั้งสามคนชอบเหมือนกัน และมากินด้วยกันเป็นประจำ “ริต้า ลินถามจริง ๆ นะ เคยวาดภาพอนาคตระหว่างริต้ากับก้องไว้บ้างมั้ย” ไพลินถามขึ้นระหว่างรออาหาร “ตอนช่วงหลังเรียนจบ เคยคิดนะ ตอนที่เจอครอบครัวก้องอ่ะ ทุกคนดูโอเคกับริต้าหมด พ่อก้องก็ใจดี ยิ่งพี่กันนะยิ่งเป็นกันเอง มันก็ดูลงตัวดี เลยพอจะมองเห็นอนาคตบ้าง แต่หลังจากนั้นภาพมันก็ลาง ๆ ยิ่งตอนไปเจอบ้านริต้านะ ยิ่งจางเลย” ริต้าเล่าให้เพื่อนฟัง “แฝดนรกหวงน้องสินะ” ไพลินนินทาพี่ชายริต้า “ก็รู้อยู่หรอกว่าแฝดอ่ะประคบประหงมริต้าอย่างกับไข่ในหิน อย่างก้องหรอจะผ่านด่านง่าย ๆ” กอหญ้าเงยหน้าขึ้นมาสนับสนุนเพื่อน “จริงแหละ ปกติสองแฝดขี้หวงอยู่แล้ว พอมาเจอก้องอาการหวงก็ยิ่งหนัก” ริต้ายิ้มขำ “แต่พอคบกันมาซักพัก ริต้าก็ไม่ได้มองอนาคตอีกเลยนะ มันเหมือนไม่ได้มีการพูดคุยกันเลย แถมช่วงนี้ริต้ารับงานเยอะ ยิ่งเป็นงานพี่แดน พอรับมาก็ต้องมาทะเลาะกับก้องแบบนี้ทุกรอบเลย มันเหมือนเนือย ๆ ไปซะงั้นอ่ะ” “ก้องเคยคุยเรื่องแต่งงานมั้ย” ไพลินถามขึ้น แต่ริต้าก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ “ไม่เคยเลย ไม่เคยเกริ่น ไม่เคยพูดถึงด้วย หลังจากต่างคนต่างทำงาน มันเหมือนห่างกันไป เรารับรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อย ริต้าเองถ้าไม่ได้ทำงานข้างนอกก็อยู่แต่ที่ร้าน ถ้าก้องไม่มาหา ก็แทบจะไม่ได้เจอกันอ่ะ” “ทำไมมีแฟนแต่ดูเหมือนไม่มีแฟนเนอะ” กอหญ้าเอ่ยขึ้นลอย ๆ “จริง ริต้าไม่เคยคิดจะไปหาก้องที่ทำงานอะไรแบบนี้บ้างหรอ” “ไม่อ่ะ ริต้ามองว่าที่ทำงานมันไม่ควรเข้าไปวุ่นวาย ยิ่งก้องอยู่ในระดับผู้บริหารอ่ะ ริต้ามองว่ามันจะดูไม่ค่อยดี” เพื่อน ๆ ต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับริต้า “แล้วจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ หรอ” ไพลินถามกลับ “ก็ไม่รู้สิ ริต้าก็อยู่แบบนี้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร มีลินกับกอหญ้าอยู่ด้วย ก็ไม่ได้เหงา” ริต้ายิ้มตอบ “ลองมองอนาคตดูบ้างก็ได้นะ ถ้ามันไม่เห็นอนาคตร่วมกัน หยุดแค่นี้แล้วเปิดโอกาสใหม่ให้ตัวเองก็ยังไม่สาย จะสามสิบแล้วนะริต้า” ไพลินเตือนเพื่อน “กลัวทำไม ลินกับกอหญ้าก็ยังไม่มีแฟน ช่างเถอะไว้ค่อย ๆ คิดไป กินข้าวกัน” ริต้าปิดประเด็น เมื่อเห็นพนักงานเริ่มถืออาหารมาเสิร์ฟ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more